Ασκήσεις θάρρους

Εχω να καπνίσω απο 10 Ιανουαρίου, περιπου, δεν θυμαμαι ακριβως, δεν εθεσα οροσημο.
Ελπιζω κα μην το ξαναβαλω στο στόμα μου.
Στο παρελθον το ειχα ξανακοψει για δυομιση χρόνια.
Αλλά, πόσο ευκολα το ξαναρχισα δε λεγεται..
Φοβαμαι μην παρω κιλα,αφου είμαι που είμαι στα πιο πολλα μου ever
Εβαλα στοχο ως τις 10 Φεβρουαρίου, να χασω τρια κιλα, εφικτό νομιζω.
Μετά, τι στο καλό αλλα τρια δεν θα τα βολεψω;;
Το θεμα ειναι ο,τι νομιζω πως όλοι παιζουν με τα νευρα μου.
οτι με δοκιμαζουν.
Αυτο που συμβαινει στη δουλεια ειναι ανεπαναληπτο.
Λες και εχουν συνενοηθει όλοι να μου σπασουν τα νευρα, λες και καποιος τους πληρωνειο όλους αυτους.Μήπως ειναι ηθοποιοι;; και μηπως εχουν καμια κρυμενη καμερα πουθενα;;
Θα το ψαξω.
Προχτες, ερχεται στο μαγαζί, κυρία εγκυος, με την κοιλια τουρλα, και με καροτσακι με μωρό μεσα.
Οπα σκεφτομαι, πως θα περασει το καροτσακι εδω μεσα;;
Ηταν κι απο τα μεγαλα!
Ωραια, μπορειτε να φανταστητε την συνεχεια;; οχι;; για προσπαθηστε..
Εγώ αγκαλιά με ενα μωρό, με το δωδεκαποντο( καλα δεκαποντο ητουνα),
να ανεβοκατεβαινω σκαλες, να μιλαω ταυτοχρονα, να λαχανιαζω και να σαβουρντιζομαι όπου βρω, με το μωρο παντα αγκαλιά, η εγκυος να με εχει ξεσκίσει στις ερωτησεις,να μη λεει να ξεκολλήσει,
Εγω μούσκεμα στον ιδρώτα, κατακοκκινη και με οση ευγενεια μπορει να ξεμεινε, να πασχίζω να κανω πώληση.
Ελεος! Ολα τα κανουμε πια για την πώληση, την ριμαδα, και παπούδες κραταμε, και σκυλια παμε βόλτα, ελεος!!!
Αλλα είχε πλάκα, οταν μου ειπε η εγκυος:
μπορείτε να το παρετε αγκαλια εσεις παρακαλώ, γιατί δεν εχω την ευκαιρια να ερθω μόνη μου,
Εκει γκούρλωσα το ματι, το ενα, το δεξί, και εντελώς φυσικά, σαν να το εκανα καθε μερα, απαντησα:
μα φυσικά παρακαλώ, ευχαριστισης μου!!
Με ελιωσε η ατιμη!!
Δε λεω πολύ γλυκο το μωρακι, και τα αγαπώ πολύ, αλλα.... αντε μην ανοιξω το στομα μου και ξεφύγω.
Αντε, πάει αυτό.
Στο καπακι μπαινει μεσα στο μαγαζί, παπας με παπαδια.
Εκει καπου, ρίχνω μια ματιά εξω, μηπως και δω και κανεναν ραβίνο να ετοιμαζεται για την σκηνη νο.3. Αλλα θα ηταν καλα κρυμμενος, πισω απο κανα αυτοκίνητο, τι περιμενα κι εγω να δω;
Ο παπας ηταν αναλαφρος και τσαχπίνης όπως οφείλουν όλοι οι παπαδες να ειναι.
Και ευτυχως αποχωρησε κανοντας κατι σαν πιρουετες, και το ρασο του ανεμισε πολυ κομψα, ομολογω.Η παπαδια εντελώς αχρωμη, ουτε που την προσεξα.
Σκηνή νο.3 που σας ελεγα.....
Μπαινει ενας μεσοκοπος, δηλαδη, παππούς ητονα, αλλα οχι πολύ.
Εδώ κανει σταση το κτελ για Φαρσαλα;; με ρωταει πολύ φυσικά.
Οχι του απανταω, ακριβώς εξω απο το μαγαζί μου.
Με κοιταει. Τον κοιταω.Και αυτο ειναι.Δεν κουνιεται, ουτε μπρος , ουτε πίσω.
Καθεται στην εισοδο του μαγαζιου, και αγναντευει προς τα εξω!!
Δεν θα καταλαβε, σκεφτομαι η αθώα, αγαθή ηλίθια.
Αλλωστε πριν καποιους μηνες ενας αλλος παππους μπηκε μεσα και μου ζητησε να βγαλει εισητηριο,
αρα, ποσο πιο λογικο να μας περνανε για ΚΤΕΛ πολυτελειας.
Τον πλησιαζω λοιπον και του λεω, όσο πιο ευγενικα γινεται,
να μην τον προσβαλω, κριμα παππους είναι.
Ξερετε κυριε, εδω δεν μπορειτε, γκουχ γκουχ, να περιμενετε, γκουχ, ειναι μαγαζί.
Και γυριζει και με κοιταζει, σας πειραζει να περιμενω μεσα;;
Οχι του λεω, ψεμματα, αλλα όσο ειστε ενας δεν πειραζει, αμα γινεται δεκα θα πειραζει.
Ε με συχτιρισε και εφυγε.
Σημερα απ'το πρωι, ειναι σαν να ηρθε το γκρουπ ψυχοθεραπειας, αλλα ενας ενας.
Η κλασσικη τύπου, πόσο κανει αυτο, ποσο κανει εκεινο, ποσο εκπτωση,ποσο ειπατε το πρωτο
ποσο ειπατε το δεκατοπεμπτο κλπ. Ετσι για να να το ξεκαθαρίσω απο την τριτη ερωτηση και μετα,
λεω εντελως βλακειες, και στατιστικά πια, δεν με παρακολουθει τι λεω, π.χ. πόσο κανει αυτη η μπερζερα;23 ευρω και σαραντα λεπτα, τη λαμπα αυτην την πουλατε; ποσο; 15.000 ευρω.
και παει λεγοντας......
Μετα μπαινει η σεσημασμενη γρια που ερχεται "να δει για τον γιο της/κορη της"
Μια ωρα καθηστερηση μες το νερό.
Μετα η τύπου "σπαμε πλακα".Ενδιαφερομαι για εναν καθρεπτη.
Μάλιστα.
Τραπεζαριες εχετε; ποσο κανει αυτο το σκαμπώ; τι διασταση εχει αυτη η κονσολα, τι ξυλο ειναι αυτο κλπ κλπ.
Οι φιλεναδες.Που πανε παντου μαζί. Και μιλανε πάντα και οι δυο μαζί.
Και κανουν ταυτοχρονα ερωτησεις. Μπορουν να σε τρελανουν. Και το ξερουν.

Το ρεπερτοριο, δεν τελειωνει εδω.
Απλά εγω θελω να κόψω το τσιγαρο, η καημενη.
Και όλους μαζί δεν τους παλευω.
Θα πεσω στα ναρκωτικά!!

Σαν νερακι πέρασαν οι γιορτες.
Πήγαμε στο μόναχο, γυρίσαμε απο το Μόναχο, όλα καλα.
Εδώ αφήσαμε μαμα και αδελφή να κανουν τα απαραιτητα για τα σαραντα του μπαμπά μου...
Ναι ειχαμε και θανατο το 2010.
Μας χαιρετησε ο πατερας μου.
Του Αγιου Στυλιανού.Γιόρταζε και η κόρη μου.
Το περιμέναμε.
Τρια χρόνια σχεδον.
Τι ασχημο να περιμενεις να πεθανει....
Μέρα με τη μέρα, λεπτο το λεπτό, να μετρας τις ανασες του.
Η ελπίδα ειχε πεθανει πολύ πριν.
Δεν θέλω να γραψω παραπάνω,δεν θέλω.

Ειμαστε μια ωραια ατμόσφαιρα!

Το κρύο είναι τσουχτερό.
Τα χιόνια, επαψαν να είναι όμορφα, και η πόλη φαίνεται τώρα πιο ασχημη και βρώμικη.
Οι προετοιμασίες για τις γιορτές φέτος, είναι πιο..μίζερες.
Το βλεπεις παντού.Στα λιγοστα ψώνια, στους λιγοστούς στολισμούς σπιτιων, στα λιγοστα πρόσωπα.
Καμία διαθεση δεν εχω.
Ποτέ αλλωστε δεν εμπαινα τοσο δυνατά στο mood των γιορτών, όπως καποιοι αλλοι.
Ισως το γεγονος οτι δουλευα, σε ωραρια δύσκολα, μεχρι τελευταια στιγμή.
Ισως το οτι εκανα πολύ νωρίς την απομυθοποίση της τεχνιτής χαρας.
Ισως που είμαι αρκετα κυνική.
Πάντα όμως, απο τότε που εκανα παιδιά, υπερέβαλα εαυτόν και γινόμουν και γω παιδί μαζί τους.
Ασχετα με την κούραση, το σπίτι μου ηταν παντα γεματο κόσμο.
Ασχετα με τις μαγειρικές μου ικανοτητες, προσπαθο΄λυσα και το παλευα.
Με τρελλες αποτυχίες, αλλα τρομερες αναμνήσεις.
Δεν θα ξεχασω που επιχειρησα να φτιαξω μπισκοτακια, ετσι για να μυρισει το σπιτι...
Και η ηλιθια η αδελφη μου, μου εδωσε τη συνταγη, με τις διπλές δόσεις υλικών, ετσι για να σπασει πλακα!
Πόσο υπέφερα!!
Το σπίτι να βρωμοκοπαει βουτυρίλα (meggle κιολας),
να με ποναει ολοκληρη η ραχοκοκκαλιά μου απο την ορθοστασία,
τα κοριτσια αφου στην αρχη(την πρωτη ωρα) το χαρήκανε, μετά (την τρίτη ωρα)
με παρατησαν με τα αλευρια και τα ταψια να φουρνίζω και να ξεφουρνίζω μόνη μου.
Ενα δράμα πέρασα.
Φέτος το μόνο που φτιαξαμε με τα κορίτσια παρέα, ηταν......ντα-ταν ντα-ταν
πορτοκάλια με καρφωμένα γαρίφαλα!!
Φοβερό ε!!
Και το σπίτι μύρισε χριστούγεννο, και όλα καλά.
Αφού ετσι κι αλλιως κουραμπιέδες, μπισκότα, μελομακαρονα κτλ, δεν τρωει κανένας μας.
Πέρυσι έκανα απο 6 Δεκεμβριου έως ανήμερα Χριστουγεννων, 4 τραπέζόματα είκοσι ατόμων,
συν τα παιδια αλλα τόσα, στο υπόγειο!!
Φέτος δεν εχω το κουράγιο.
Θέλω λίγο ησυχία.
Θέλω να παω εγω καλεσμένη.
Κουραστηκα.
Σωματικά και ψυχικά.
Γιατί το ψυχικά ειναι και το πιο δύσκολο.
Να εχεις όλη την κουραση, και να πρεπει να εισαι και ευχαριστος,
και να μην δείξεις καθόλου αυτην την κούραση, ως το τέλος.
Δύσκολο.
Για φέτος δύσκολο.
Εδώ εχω το χριστουγεννιατικο στεφανι της πόρτας ακομα  κατω, γιατί ξεχναω να παρω πινεζες.
Γυρίζω στο σπίτι και τρεχω να ανάψω το τζακι, και δεν με νιαζει τιποτα αλλο.
Σήμερα, θα τελειωσω απο το μαγαζί στις 6.
Αν καταφερω να φυγω πιο νωρίς, να συντονιστώ με τα παιδιά μου, και να βγω στην αγορά,
θα είναι θαυμα.
Πρέπει όμως. Πρεπει να παρω καινουρια παπούτσια στην μεγαλη,
γιατί με τους πάτους που πήραμε για την σκολίωση, δεν της κανει κανενα παπούτσι.
Αστα να πάνε.
Να δω τι γκρίνια εχει να πέσει στην αγορά, που δεν θα μπορει να βρει σταράκια,
να χωρανε οι πάτοι!
Ειδα και μπότες για την μικρή, γιατί αυτες που πήρε μόνη της,
είναι μόνο για τις χορογραφίες της Πάτυ.
Λεω στην μεγαλη, είδα κατι ωραιες μποτες με 30 ευρώ.(μαλλον γαλοτσακια)
-30 ευρώ;;; για την Μελίνα καλες είναι!
Ακου το κακομαθημενο, το ψώνιο!
Αχ θα κοπουν όλα τώρα και τα 30 ευρώ θα  θα τα ψαχνουμε και θα τα μαζευουμε σιγα σιγα.
Την πρωτοχρονιά, ετοιμαζόμαστε για ταξιδάκι.
Εστω, μπορεί  του χρόνου να μην καταφερουμε να πάμε πουθενα.
Φέτος το πρόγραμμα λεει Μόναχο.
Και με αυτο το αρρωστημενο κλίμα, δεν εχω και την τρελλη χαρά.
Θα μου περασει το ξερω.
Βλεπω καθημερινα, απελπισμένους ανθρώπους.
Και ακομα δεν εχουμε φτασει στον πάτο.
Εμείς, γιατί καποιοι αλλοι εχουν ηδη φτασει.
Και η απελπισία εγινε οργή.
Εχω ανάμικτα συναισθήματα.
Φόβο και περιεργεια.
Ελπίδα οτι θα γίνουμε καλύτεροι ανθρωποι,
φόβο οτι μπορεί να βγαλουμε στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό μας.
Καθε χρόνο γκρινιάζω, οτι οι γιορτες είναι για τους αλλους,
και οχι για μένα.
Φετος νιώθω μια ανακούφιση, που οι γιορτες δεν ειναι για μενα.
Τουλαχιστον δεν εχασα τιποτα.
Το μόνο που θα μου λείψει φέτος αν δεν γίνει,
είναι το μεσημεριανό γιορτινό κρασακι, με τις φίλες  σε μπυραρία.
Αν και καθε χρόνο, εγω είχα παρατραγουδα.
Πέρισι εκει στο ζενίθ της διασκέδασης, εκει που μιλουσαμε όλες μαζί,
και είχαμε πίσω μα ςτουλαχιστον 3 ποτηρια η καθε μια,
μου τηλεφωνει ο αντρας μου,
ειχε μείνει απο λάστιχο,να παω να τον μαζεψω
Τρεχω μεσα στην βροχή, με τα τακούνια(!)
να φτασω στο αυτοκίνητο μου, στην αλλη ακρη της πόλης.
Αντε, το εσωσα, ας πούμε!!
Την προηγούμενη χρονιά, Ειχαμε μια καινουρια ταμιακή μηχανή.
Φευγω εγω για το girl's, και τον αφηνω να δουλεψει.
Το γνωστο σκηνικό.
Χτυπαει το τηλ.
Ηθελε να κοψει αποδειξη και δεν μπορούσε ( στην μηχανη, σιγα το δυσκολο, ειχα εκπαιδευτει εγώ)
Ειχε τα πραματα φορτωμενα για παραδοση, και δεν μπορούσε να φύγει να τα παει.
Το γνωστό σκηνικό.
Να τρέχω μεσα στην βροχή( ποιος πούστης με βρέχει καθε φορά;;)
στην αλλη ακρη της πόλης κλπ κλπ κλπ.
Αν παω ακομα μια χρονιά πίσω, θα βαλω τα κλαμματα.
Και απορω, θασ μου λειψει αυτη η ταλαιπωρία;;
Γιατί κατι θα γινόταν και φέτος, δεν μπορεί.
Ο Μέρφυ ΖΕΙ!
Αλλά φετος εχουμε μια παγωμάρα, ετσι κι αλλιώς
μεταξύ των δυο φίλων ( εκ των τεσσαρων).
Μακάρι να αλλαξει το κλίμα.
Αυτά προς το παρόν.

44

44.
Αν είναι δυνατόν!
44.
Δεν το πιστευω!
Θυμαμαι την μανα μου σ'αυτην την ηλικια και ηταν μεσοκοπη!
Ενω εγω...
44.

χωρις θεμα

Τρεχει ο χρόνος και μεις πίσω του τον κινηγαμε. Τιποτε δεν προλαβαίνουμε,
τιποτα δεν προλαβαινω.
Ολα μισά τα κανω.Αυτα που πρεπει, και αυτα που θέλω.
Καποια τα βαριεμαι απο την αρχή και τα παραταω.

Αρχίσαμε την σχολικη χρονια με απουσίες.
Απο ενα τυχαιο σερφαρισμα στο νετ, βρεθηκα να αμφιβαλλω, να ψαχνω και να ρωταω.
Να προσπαθω να μεταφρασω απο αμερικανικα σαιτ, απο γερμανικα(την τυφλα μου)σαιτ,
αγγλικά, οτι νάνε.
Και όλα αυτα για την σκολίωση της Στελλας.
Η οποια μας ταλαιπωρει απο τα νήπια.
Εχουμε αλλαξει κηδεμόνες και κηδεμόνες, και το προβλημα αυξανει.
Και σε μια τυχαια αναζητηση βρισκω σε  ενα φορουμ, ενα κοριτσακι να λεει οτι ελυσε το προβλημα του, (προσεξτε, ελυσε, οχι βελτιωσε) με εξιδεικευμενες φυσιοθεραπειες.
Αρχισα να ψαχνω σε γερμανικο σαιτ, η μεθοδος λεγεται schroth,
και την επομενη μερα βρεθηκα στην Αθηνα με το κοριτσι,
για δεκα μερες.Χαλαλι και οι απουσιες της στο γυμνασιο, τουλαχιστον να βρουμε την γιατρεια μας.
Εκτος απο τις φυσιοθερεπειες το πρωι, τις υπολοιπες ωρες ειμασταν τουρίστριες.
Και πρωτη φορα, μονες μας απο το πρωι μεχρι το βραδυ.
Πήγαμε Μουσείο και περπατησαμε την γυρω περιοχή με την ησυχία μας.
Πήγαμε γκαζι και ψυρρή.Θησείο, Κολωνακι,εκαλη, Σταμάτα.
Φάγαμε σε ωραια μέρη, να' σαι καλα Ευη Φέτση, οδηγό σε είχαμε στις εξόδους μας!
Είδαμε και τον Σάκη!!! και τσιρίξαμε και πολυ γουσταραμε!!
Ενα βράδυ βγήκα χωρις την Στέλλα, για αλητεία!!
Με παρεα μεγάλη, και που  ηξερα μόνο ενα ατομο.Κολλητη μεν, αλλα τι να το κάνεις;.
Στην αρχή σκυλομετανιωσα και ενιωθα τετοια αμηχανία που ηθελα να εξαφανιστώ.
Και δεν ειμαι καν τετοιος τυπος, δηλ. ντροπαλή.
Η παρέα ήταν του καλλιτεχνικού χώρου και δη του θεατρου και της τηλεορασης.
Μετα απο δυο τρια ποτηρακια φτηνο-χυμα κρασί, χαλαρωσα και μπορω να πω οτι πέρασα και γω καλά, όσο μπορούσα να περασω δηλαδή.
Εκεί είδα, για να μην πω γνώρισα, γιατί θα θεωρηθει υπερβολή,
μια τρομερή τυπισσα, μεγαλούλα,εξηντα φευγα,πολύ ζωντανια και μποεμ.Η φίλη μου, μου είπε τα καλύτερα γι'αυτην .Πόσο απελευθερωμενη,δυναμική ισορροπημενη, κοινωνική κτλ κτλ.
Με χρόνια ψυχοθεραπειας, με σουπερ ερωτική ζωή, με τελεια σχεση με τον πρωην αντρα της και τον πρωην εραστη της και τον νυν, και ολοι μαζί παρεακι..
Μα πραγματι η εικονα που εβλεπα ηταν ακριβως αυτό.Τι θαυμασιος ανθρωπος!Τι γοητευτική γυναικα!
Η κόρη της , γνωστη ηθοποιος ηταν και αυτη εκει.
Ενα ανασφαλες πλάσμα, μεσα στην νευρικοτητα και την αγενεια.Που νομιζε ή που ηλπιζε, όλος ο κοσμος να περιστρεφεται γυρω της.Χωρις να ξερω οτι ηταν κορη της πρωτης, την επεξεργαζόμουν προσεχτικά.
Χωρίς να εχει καποιος πτυχιο ψυχολογίας, μπορούσε ανετα, να ψυχογραφισει αυτο το κορίτσι.
Και αυτο που ηθελε να πει, το ουρλιαζε.
Ειμαι εδώ, προσεξτε με.
Και αμεσως η γνωμη που σχηματισα για την μητερα της, κατερρευσε.
Οπωσδήποτε απήχε πολύ η τελειότητα, απο την εικονα της ανεπαρκούς μητερας που μου βγηκε στην επιφανεια.
Και με αφορμή αυτην την ιστορία, ας κανω λιγο ενδοσκόπηση.
Γιατί πραγματικά θεώρησα τρομερή αποτυχία, ενας τόσο χαρισματικό ανθρωπος, να μην μπορεσει να κάνει το παιδί του να νιώθει ασφαλεια.Μόνο αυτό.Δηλαδή φαντασου εμεις, οι οχι και τόσο χαρισματικοί, που δεν ξυπνοκοιμόμαστε με τους ψυχολογους  και τους διαλογιστας ( όπως ασφαλιστας κλπ) τι παιδια θα μεγαλώσουμε...
Οχι οτι δεν πιστευω στην ψυχοθεραπεια,αλλο ειναι το point μου.
Καθε μερα που περναει, κανω και καποιο λαθος στο μεγαλωμα των παιδιων μου.
Καθε μερα.Πότε μικρό, πότε μεγαλο.
Συνηθως δεν εχω το περιθωριο να το διορθωσω, ή τον χρόνο.
Και ετσι περνώντας ο καιρός τα λαθη μαζευονται και ποτε δεν σβηνονται.
Και νιώθω ηδη τετοια ανεπαρκεια, και δεν καταλαβα γιατί πρεπει να ντρεπομαι γία την μη τελειότητα μου.
Αμαν πια, πήξαμε στις σούπερ μαμαδες.
Ολα τα κανουν τελεια, και τα δικα τους ειναι παντα σωστα.
Και λογικό ειναι. Και εγω θα ηθελα να εχω μια μαμα σαν και μένα!!
Μου ταιριάζει, λογικό ;;;
Αντε ρωτηστε και τα παιδακια σας, ξερόλες.
Τωρα βέβαια η αναρτηση είναι πολύ σάικο, απ'τον Αλή στον Μουσταφά.
Αλλά όσο γραφω, χτυπανε τηλ. μπαινει κόσμος, και χανω την σειρά μου(φτηνες δικαιολογίες).

Βρεχει και ψύχρα, μπαινουμε για τα καλα στο φθινόπωρο, μην πω χειμώνα.
Τι ρούχα να βάλουμε, κλειστα παπούτσια, χαζοκαλτσακια,καμπαρντινες.
Τα κοριτσια γυριζουν με βρεγμενα σταρακια απο το σχολειο, δε λενε να βαλουν αλλο παπουτσι.
Χτες εστρωσα λεπτα παπλώματα.Π[ολύ χουχουλιάρικο, αλλά νωρίς ρε γαμώτο.
Πέμπτη, η καλύτερη μερα της καθημερινοτητας.
Ειμαστε νωρις στο σπιτι, τα παιδια και γω δηλαδή, γιατί ο συζυξ είναι είναι σπάνιο είδος,προς εξαφάνιση.
Κάνουμε χαζογλυκά, ΄κάνουμε μαζί μποτέ, και μπούκλες στα μαλλια, γενικά χαζολογαμε και
είμαστε λίγο μαζί παραπανω.Χτες, ας πουμε ψήσαμε καστανα, καναμε μασαζ η μια στην αλλη,
και ηταν τυχερος ο μπαμπας που μας πετυχε σε φαση και του καναμε και αυτουνού.
Σήμερα βροχερή Παρασκευή.
Φασολάκια απο βραδύς μαγειρεμενα.
είμαστε και σε προγραμμα διατροφής, σχεδον νεροβραστα λοιπον, μαζι με κοτατζ τζιζ,
και μια φετουλα πολυσπορο.
Και σε λιγες μερες θα δαγκωθούμε μεταξύ μας.....αλλα θα είμαστε πολύ κορμιά και θα ριξουμε και την χοληστερίνη.
Αντε γεια τωρα,αρχίζω να αερολογώ....

stokholm i love you

Δέκα γεματες μέρες στην Στοκχόλμη, έφτασαν για να γίνουμε αλλοι ανθρωποι.
Τα παιδια μας ενθουσιαστηκαν.(Η μεγαλη ψήνεται να σπουδασει κατευθειαν Στοκχόλμη, αλλα ρε γαμώτο αργει ακομα, δεν μπορω να περιμενω για την επομενη μου επισκεψη.)
Η πόλη  ξετυλιχτηκε  σιγα σιγα και μας αποκαλύφθηκε μαγική.
Περπάτημα δεκα ώρες την ημέρα, και να αποζητάμε κι άλλο!
Είμαστε πολύ τυχεροί, ο καιρός φανταστικός, λιακαδα συνεχώς, εκτός απο την μερα που διαλέξαμε να πάμε στο λούνα παρκ TIVOLI, που εβρεχε καταρακτωδως. Δεν μας πτώησε καθόλου, αφου βλεπαμε τα
σουηδακια να καλοπερνανε μεσα στην βροχή, και μεις απο κοντα, μεχρι το βρακί βρεγμενοι, αλλα τα παιχνίδια τα καναμε όλα ( οχι εμεις, εμεις μπύρες, καφε, τα παιδια αυτα που αντεχαν).Ηταν πολύ ομορφα  ακομα και για μας.
Τα δυο πρωτα βραδυα, στο κεντρο γινοταν διαφορες εκδηλώσεις ΄στα παρκα και στις πλατείες.
Ετσι ακουσαμε τους τζιπσι κινγκς αντ κουίν, μπαλκανιαν μιούζικ,
σε αλλη σκηνή ραπ-τεκνο, σε αλλη χορευτική νεανική ( τι να ηταν αυτό).
Ενας χαμός.Ακροβατες να σκαρφαλώνουν σε σκοινιά, αερόστατα να πετανε πανω απο τα κεφαλια μας,
Κοσμος χαρούμενος, ενα μεγαλο πάρτυ.
Μου έκανε εντυπωση οι νόμοι που εχουν για το αλκοολ.Και πως εχουν καταπολεμήσει αρκετα
τον αλκοολισμό και το χάλι που εχουν οι γείτονες χώρες.
Λίγα μαγαζια εχουν αδεια για αλκοολ.Δηλαδη μπορει να τυχει να φας  καπου στο κεντρο ( σε φαστ συνηθως) όπως εμεις σε ενα κεμπαπ-ντονερ ΙΕΡΟΥΣΑΛΙΜ και να μην υπαρχει μπύρα!
Στα σούπερ δεν εχει αλκοολ και η μπυρα ειναι λίγων βαθμων.
Δεν επιτρεπεται να κυκλοφορεις με ποτο στο χερι! Σε πλατεια, στο παγκακι,οχι.
Στις υπαιθριες συναυλιες που ετυχε να βρεθω,είχαν εναν χωρο  περιορισμενο με κυκλιδώματα,
μεσα ειχε μια τύπου καντινα, σκεπαστή, τραπεζια- παγγους απέξω και εκει σέρβιραν ποτα, αλλα
επρεπε να τα καταναλώσεις εκει, οχι να παρεις την μπυρα σου και να κανεις βολτες.
Μου φανηκε υπερβολικό, αλλα αποτελεσματικό.
Οι τουαλετες που στηθηκαν για την συναυλια, ηταν  τόσο καθαρες που εντυπωσιαστηκα , γιατί ηθελε η μικρη μου να παει, και ξαφνηκα βρεθηκα σε κατασταση πανικου.
Φανταστητε το αυτο στην ελλαδα!
Γενικά τα παντα ηταν καθαρά και δεν σιχαινόσουνα πουθενα!
Τα παρκα τους γεματα ξανθα αγγελούδια, εικονες αγνωστες στην δική μας κουλτούρα, όπως μπαμπαδες με παιδια, μόνοι να ζωγραφίζουν στο παρκο...
να κοιμούνται, να παιζουν να κυνηγανε παπιούλες..  αφου παρασυρθήκαμε και μεις τόσο,
και ρίξαμε εναν υπνακο στο μαλακο γκαζον!
Πολλα παιδακια παντού, και κλάμα ή γκρίνια καθόλου.
Επίσης ατομα της τρίτης ηλικίας που κυκλοφορούν παντου, γιατι μπορούν. Με ενα τροχήλατο πι, πάνε  απο το μετρό στο λεωφορειο με μεγαλη ανεση.
Είπα μετρό...
Εδώ στο μετρο της Στοκχόλμης είδα τον πιο όμορφο κόσμο.
Καμία σχεση με όσα μετρο εχω δει ως τώρα.
Τι να πω για την ομορφια, γενικότερα;
Προικισμενος λαος.Γυναικες με ατελειωτα πόδια, μεγαλο στηθος, προσωπα θεικά.
Οι αντρες απο μια ηλικία και μετα, γυρω στα σαραντα, μου εκαναν πολύ γοητευτικοί.
Πιο μικροί μου καναν  πολύ θηλικοί.Ομορφοι πάντως.
Η μόδα τους είναι διαφορετική, αλλα ωραια.Κομψή,  ιδιαίτερη,όχι όμως χοντροκομμενη, σαν τους Ολλανδούς.
Ιταλοί δεν είναι βέβαια, αλλα ευτυχώς, φανταζεστε τώρα μια ολοκληρη πόλη θεων, να ηταν και ντυμένοι στους Ιταλούς;;Θα ηταν μεγαλη ηττα για μας τους υπολοιπους.
Πεταχτηκαμε και λίγο Φιλανδια, στο Τούρκου.
Ετσι για την εμπειρία να περασεις στο Αρχιπέλαγος.
Μοναδικό θέαμα, απειρα νησακια καταπρασινα, με δεντρα μεχρι το νερό,
να σχηματιζουν ενα απιστευτο σκηνικό, με τα σπιτακια κουκλίστικα, τις προβλήτες ξυλινες με τις βαρκούλες....αιώρες στα δεντρα, και ξαπλώστρες στο γκαζόν των κήπων τους...
Και όλα αυτα να τα παρακολουθείς απο το τεραστιο κρουαζερόπλοιο που περνάει διπλα τους, αλλα τόσο αργά.....
Στο Τούρκου απογοητευτηκα.
Ασχημοι ανθρωποι, χοντροκομενοι, κακοντυμένοι, μεθυσμενοι μερα μεσημερι να πέφτουν στα πεζοδρόμια,ακριβες τιμες, αθλια μαγαζία, εκτος κανα δυο γνωστα τυπου ζαρα και H  e M.
Μεγάλη επιρροη απο το σοβιέτ, μου θύμησε Ανατολικό μπλοκ και Ρωσία (που δεν εχω πάει)
Βέβαια η φύση ειναι πανεμορφη, ποταμακι και δω,κάποια ξυλινα σπιτακια, παλιά καφέ... ωραια.. αυτά.
Πίσω στην Στοκχολμιτσα μας!!
Εντυπωσιαστηκαμε και με τα συστηματα τους στα λιμανια, και απορώ γιατί δεν αντιγραφουμε καμια ιδεα ρε γαμωτο;
Μια μέρα νοικιασαμε και αυτοκίνητο και πήγαμε στην Ουψαλα και μετα σε μια αλλη πόλη με δύσκολο όνομα.Μια ζωγραφιά αλλα λίγο βαρετη πόλη, μονο για διαβασμα αν εισαι φοιτητης.
Ενα αλλο που δεν ηξερα για την Σουηδία, ειναι οτι είναι φλατ, δεν εχει ψηλα βουνα.
Τα δεντρα που βλεπεις στην εθνική οδο τους, εμεις τα συνανταμε μόνο σε υψόμετρο.
Ισως το οτι δεν εχουν βουνα, ειναι λίγο βαρετο στο ματι, για καποιους, για μενα πάλι οχι.
Καθε μέρα ειχε και μια καινούργια ευχαριστη εκπληξη, ενα κάτι που επρεπε να το επεξεργαστούμε
και να το αναλύσουμε σιγα σιγα.
Το καλό ηταν πως ειχαμε αριστο ξεναγό, την κουκλάρα ανηψια, που ζει εκει και μαλλον θα παραμεινει εκει, της ευχομαι..
Ειδαμε όλες τις συνοικίες, περιπου, πήγαμε στα πανεπιστημια, εδω παθαινεις σοκ,
Σε λίγα μουσεία, χασαμε την εκθεση της Λίμποβιτς, βαρεθηκαμε είναι η αλήθεια, και το μετανιωσαμε.
Δεν φαγαμε πολύ σε ρεστοραντ και τετοιου τυπου, είμασταν και οικογενεια.
Μας εκανε εντυπωση οτι δουλευουν πολύ το σελφ σερβις.
Φαγαμε σε ενα απιστετο ιταλικο, αλυσιδα το Vapiano , ΄πολύ καλή ιδεα και στήσιμο.
Υπάρχει μια αισθητική παντού.
Και μια καθαριότητα.
Και οι τιμες τους μου φάνηκαν κανονικές, φαντασου.
Το μονο που δεν εχουν είναι γαλαζια νερα.Αν ειχαν κι αυτό στις θαλασσες τους, στα ποταμια τους και στις λίμνες τους, θα ηταν ο παραδεισος, τέλος.
Συμπτωματικά διαβαζα και  ¨"ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ"  και ειχα μεγαλη χαρα, τι να σας πω.
Θα βαλω και φωτο αν και πιστευω οτι δεν αποτυπώνεται τετοια ομορφια.

Φετινές πτωχες διακοπες

Εχω κατι χρόνια να γραψω νεο ποστ, και κρίμα που επιστρεφω με γκρίνια.
Αλλα δυστυχως οι ολογοημερες διακοπες μου, ηταν σκατά, σύσκατα!
Θέλω να γκρινιάζω και να γκρινιάζω.
Τίποτα δεν μου αρεσε.
Το μερος, η χειρότερη επιλογή ever.
Μύτικας Πρεβεζας. Αν το ακούσετε σαν μέρος, τρέξτε απ'την αντίθετη πλευρα, ο.κ.;
Τα δωματια, τσουρούτικα, η φιλοξενεια των ξενοδόχων ανύπαρκτη.
Κανενα γούστο, αφου να φανταστητε το δωματιο μας, ηταν το μισο ροζ και το αλλο μισό βεραμαν.
Σαν παιδικο δωματιο της δεκαετίας του 90.
Ο κήπος τους εντελώς αναξιοποιητος, εντελώς παρατημενος και "κρυος".
Τα επιπλα ακαταλληλα.
Πλαστικουρία και μάλιστα καθόλου αναπαυτική.
Οι κορες των ιδιοκτητων, που καναν χρεη, ρεσεψιον-καμαριερας-μπουφετζουδες-καφετζουδες,
μέσα στην ξινίλα και στην ψευτικη ευγενεια.
Αυτην που σπαει τα νευρα.
Και η τσιγκουνια τους.
Στο τέλος στον λογαριασμό, τους θύμησα ετσι  για τους τύπους οτι πήρα και δυο καφεδες.
Και μου τους χρεωσαν!!
Αν είναι δυνατον ποτε, μου ζήτησαν  4 ευρω.
Μ,ε τον συνολικό λογαριασμό.Ελεος.
Και το ωραιο ηταν οτι ηθελαν να ξεκουμπιστουμε πολύ πριν τις 12 το μεσημερι, για να προλαβουν να κανουν την δουλιτσα τους.Για τους τύπους, ταχα.
Κριμα να σας χρεωσουμε εξτρα!!!!
Το γεγονος οτι 6.30 το απογευμα που γυρισαμε απο θαλασσα, δεν ειχαν αλλαξει τα σεντονια μας,
και θέλαν εκεινη την ωρα( που θελαμε να χρησιμοποιησουμε το δωματιο για ντουζ και ξεκουραση),
να το κανουν και δεν τις αφησα, λεγοντας, δεν πειραζει, μου τα αλλαζετε αυριο το πρωί,
και οι γομαρες δεν τα αλλαξαν,
Αυτο δεν ηταν μεσα στο τυπικό ε;;;
Αλλα είμαστε βλακες.
Σκύβουμε το κεφαλι και δεν λεμε κουβεντα.
Και μετα μουρμουρίζουμε σιγα σιγα, μη και γίνουμε εμεις ρεζίλι.
Και να πεις δεν τους αφήσαμε λεφτά;
Μια παρεα με 5 οικογενειες είμαστε..
Σε μοναδα 10-12 δωματιων.Που θα έπρεπε να είναι όλα κούκλα.
Το μέρος, ο Μύτικας( υπάρχουν και σε αλλες δυο τοποθεσιες στην περιοχή,τα ιδια τοπονύμια)
καθόλου τουριστικός, ενα ησυχο  μερος οικογενειακό.
Αλλά δεν φτανει αυτό απο μόνο του.
Οι κοντινότερες παραλίες δεν ΄ελεγαν και τίποτα το ιδιαιτερο, με αποτελεσμα να κανουμε χιλιόμετρα, μεχρι τον αλλο Μύτικα, Ακαρνανίας, για να παρουμε καραβακι να μας παει στα νησακια απεναντι.
Η επόμενη ηττα.
Αφού βρήκαμε  ενα καραβακι, μας λεει ο  νταλαβερτζής, ελατε να σας παω σε δυό κούρσες
με 50 ευρω την κούρσα( δηλαδή πήγαινε -έλα 200 ευρώ).
Αντε να πάμε λέμε και μεις να αποζημιωθούμε, και δε βαριέσαι τα λεφτα.
Στον Κάλαμο, αυτο το νησακι πήγαινε.
Καθώς μας πήγαινε, ( εγω ετυχα στο πρωτο δρομολογιο),
έβλεπα όμορφα κολπάκια, με ελαχιστο κόσμο, αφού η πρόσβαση γινόταν μόνο απο κανα φουσκωτό, ή
ιστιοπλοικό.
Αντε γέλασε λίγο το χειλακι μας.
Μας φτανει σε ενα λιμανάκι, μας αδειάζει γρήγορα γρήγορα, και μα ςλέει να ειδοποιησουμε
τους αλλους που τον περιμεναν να πανε να πιούνε κανα καφέ,γιατί είχε προγραμματισμένη κούρσα εκείνη τη στιγμή και δεν προλαβαινε να παει εκεινη τη στιγμή!!!
Στο λιμανακι φυσικα δεν μπορούσαμε να κανουμε μπανιο.
Είμασταν εκεινη τη στιγμή μόνο γυναικόπαιδα και ενας μόνο αντρας.
Αφου παίρνουμε πληροφορίες για την κοντινοτερη παραλία, το κόβουμε μ ετα πόδια.
Μέσα στον καυτό ήλιο.
Πόσο όμορφο να το δεις το νησακι;;;
Μόνο τα σκουπίδια έβλεπα, αλλα στο βαθος η εικόνα μας υποσχόταν αλλα πραματα.
Υπομονή λοιπον.
Ανέβα-κατέβα καποια στιγμή φτασαμε.
Ωραιο το χρωμα της θαλασσας, αντε και ασπρη πετρούλα, χαρακιρι, δεν καναμε.
Να κι ενα καφενείο στην μεση του πουθενα, αντε παμε για ΄λίγη σκιά.
Στο μεταξύ οι υπόλοιποι να εχουν σπασει τα τηλεφωνα,
Ειναι ωραια; να παρουμε ομπρελες; καρεκλακια; νερα; κτλ.
Καθομαστε και μεις λοιπον στο καφενεδακι.
Ειχαμε λιώσει απο το περπατημα και αποζητουσαμε την  σκια της τεντας και μια παγωμενη μπύρα.
Στο διπλανό τραπέζι, αυτοί που φυγαν πριν μια ωρα, αφησαν πίσω τους τα ιχνη τους.
Φραπεδες μπυρες, τσιπουρα, καλαμαρια, μπιφτεκια!.
Και κανενας δεν φιλοτιμηθηκε να τα καθαρίσει!!!
Ας το καταπιούμε κι αυτό.
Τα πιτσιρίκια στην πρωτη βουτιά βγήκαν και καθησαν μαζί μας, γιατί δεν τους αρεσε η θαλασσα!!
(φυκια,πέτρες κύμα).
Στα πέντε πρωτα λεπτά, αρχίζει ενα απίστευτο μουσικό ρεπερτόριο απο τα ηχεία και στην διαπασων.
-Πρωτο τραπεζι αποψε μόνος μου, πρωτο τραπεζι εγω κι ο πόνος μου.
-Εβαλε ο διαβολακος την ουρα του πάλι
-παντρεμενοι κι δυο, γύρνα σε παρακαλώ.
Εμείς οι μεγαλοι χλωμιάσαμε, δεν μπορούσαμε ούτε να χαμογελασουμε.
Κοιταξαμε γυρω, το ενδεχόμενο να ενοχλείται κι αλλος κοσμος απ'αυτο και με λύπη διαπιστωσαμε
ο,τι εμεις είμασταν οι εξωγήινοι.
Τα μαζευουμε στα γρηγορα ξανα για το λιμανακι, τουλαχιστον να γλυτώσουμε τους υπολοιπους απο το περπατημα μεσα στον καυτό ηλιο.
Επιστροφη στο λιμανακι, ό[που κατευθφασαν οι αλλοι με δυο ωρες διαφορα απο μας.
Ο τύπος με το καραβακι, φυσικα και δεν μας είχε εξηγησει τίποτα, ούτε μας είπε οτι δεν μπορει αν μας παει σε παραλία με αυτό.
Και ετσι περιμαναμε ξανα  να μας επιστρεψει πίσω.
Μετα απο τεραστια ταλαιπωρία, και φυσικα την αισθηση οτι πιαστηκαμε μεγαλα κορόιδα.
Ευτυχως είμασταν ψυχραιμοι και δεν είχαμε γκρίνια μεταξύ μας.
Την επόμενη μερα, που ηταν και η τελευταια μας, είπαμε να δοκιμασουμε την τυχη μας προς τα πανω.
και πήγαμε Πάργα.....
Το ελληναριό σε όλο του το μεγαλείο.
Ενα τόσο ωραιο μερος και τόσο κακόγουστα όλα!!
΄Πήραμε κατι χαζοπληροφορίες και αντε για την παραλία Σαρακίνικο.
Από το όνομα και μόνο, αναπτερώθηκε το ηθικό μας.
Και μετα απο την ευχαριστη διαδρομή, φτασαμε σε μια παραλία, ενα υπέροχο κολπάκι,
που θα ηταν υπεροχο αν δεν ηταν τιγκα στις ομπρελες και στις ξαπλώστρες ενός μαγαζιού, που
εκμεταλευόταν ολη την παραλία.
Μόνο μια γωνίτσα ηταν ελευθερη να απλωθούμε κι εμεις.
Και φυσικα΄το κλου ηταν η μουσική στο καφενειο πίσω μας.
Μη σας πω πως ηταν το ίδιο σιντι με το προηγούμενο καφενείο!!
Μήπως  είμαστε φρικτα γκαντεμιδες;Μας καναν βουντού οι εχθροί μας;
Ευτυχώς μετα απο μισή ωρα το χαμήλωσε και δεν  αρχίσαμε να δαγκωνόμαστε μεταξύ μας.
Κάπως ετσι, οι διακοπες μας στην θάλασσα τέλειωσαν.
Ισως οι χειρότερες που εχω ζήσει ποτέ.
Ευτυχώς μετα απο αυτην την ταλαιπωρία, ακολούθησαν οι καλές διακοπές, οι σωστές,
και ήρθαν τα πραματ στην θέση τους.
Επιστροφή στο σπίτι, μιαμιση μέρα κενό για προετοιμασία, και βουρ για Στοκχόλμη!!