τα κολληματα

Οδηγώ, το αυτοκίνητο μου μόνη, ακούγοντας μουσική.

Το μυαλό μου σκέφτεται διάφορες ιστοριες απο το παρελθόν.

Τις αναλύω αργα-αργα.Προσπαθω να θυμηθώ την παραμικρή λεπτομέρεια.

Σε τέτοιο βαθος, που όχι μόνο δεν εχει σημασία για την ιστορία,

αλλά δημιουργεί τεράστιο κόλλημα στην υπόλοιπη αναπόληση.



Μου είπε να του μιλήσω εγώ στο τηλεφωνο, και να του πω, ο,τι

δεν πάει αλλο, να χωρίσουν καλυτερα, να ησυχάσουν...

Κι αυτή , εκεί δίπλα μου, να ακούει τι του λεω, και οι γονείς μου στο διπλανό δωματιο, και εμείς ξαναμένες, να παίρνουμε το νούμερο..

Δεν τα είπα καλά τα λόγια.

Αφού με ξερει οτι αυτοσχεδιάζω,γιατι με βαζει και κανω τετοια πραματα;

Θύμωσε κιόλας.

Και γω θύμωσα γιατί αυτος καταλαβε, και ντραπηκα πολύ.

Και αυτή πεταχτηκε εξω απο το σπίτι, να φύγει με τα πόδια, να πάει που;

Το σπιτι της πολύ μακριά.Δεν χαιρετησε και τους γονείς μου,τι εχουν να λένε...

Και γω μες τα νευρα, της ακολουθώ.

Δεν μου μιλάει, μόνο λεει πως τα'κανα σκατά.

-Ελα ρε συ, μην εισαι ηλίθια, πάμε πίσω στο σπίτι.

-Οχι!Οχι!!



Και εκει ειναι το κόλλημα.

Η φούστα της ηταν αυτή απ'τον sofo η μίνι, που την φορούσα κι εγω συχνα;;

ή ηταν η άλλη, που την ειχε ράψει σε μοδίστρα, και έμοιαζε κάπως , αλλα καμία σχέση;( κι όμως ειναι δυνατον)

Αυτό ηταν. Η αναπόλυση καταστραφηκε.

Για την επόμενη μισή ωρα, καίω ενα -ένα τα εγκεφαλικά μου κυτταρα,

για να θυμηθώ.Ζουμάρω στο ύφασμα, κάνω κοντινό στις λεπτομέρειες..



Οδηγώ το ποδηλατό μου, και αν και η ζέστη με βαραει ανελέητα, καταβαθος γουσταρω.

Φοράω και την τέλεια καπελαδούρα μου, την μαυρη την ψαθωτή, και νιώθω και λιγο Χόλιγουντ.

Στο μυαλό μου, η χθεσινή συζήτηση με κάποιον/α, δεν εχει σημασια το πρόσωπο.

-ειναι άδικο να πιστευεις πάντα αυτό που σε βολευει,και οταν δυσκολευεσαι λιγακι, να επιδικνύεις τεραστια αυστηρότητα.

-Γιατί το λες αυτό; μήπως εσύ το κάνεις, όπως το κάνεις και τώρα;

-Σ ταματα να γυρνας την κουβέντα πάντα στους αλλους, τωρα μιλαμε για μια δική ΣΟΥ αδυναμία, όταν μιλαμε για δική ΜΟΥ αδυναμία, πολύ ευχαρίστως να με ξαναρωτησεις.

-Αυτη την εξυπνάδα που αποκτάς όταν πρόκειται να κρίνεις καποιον αλλον, να την αφήσεις απ'εξω.Πάντα κρίνεις τόσο αυστηρά και με τέτοια σαδιστική διάθεση, που ακόμα και δίκιο να εχεις, με κάνεις εχθρό σου, αντίπαλό σου.

-Εγω κρίνω αυστηρά;Που προσπαθώ με όση ευγενεια διαθετω

να πω τα πραματα με το όνομά τους;



Και εκει ξανακολλαω.

Και όλες οι κουβεντες μπερδευονται.

Τι είπα εγω; τι μου είπαν.Γιατί θύμωσα;; γιατί επιτέθηκα;

Ποιο ηταν το νόημα;Τι εννοούσε;
Νάτο πάλι το κόλλημα!