Τα παιδιά πάνε κατασκήνωση

Σήμερα το πρωί,
ξεπροβόδισα τα κορίτσια μου για την κατασκήνωση.
Τα παιδιά μου ήταν τρομερά χαρούμενα και τα δύο.
Ελπίζω να καθήσουν και τις 22 μέρες.
Το θέμα είναι οτι, εμείς μείναμε πίσω...μόνοι μας.
Ναι, το συναίσθημα της μοναξιάς, το ενιωσα απο το πρώτο λεπτό.
Και τώρα, τι θα κάνουμε εμείς (χωρίς τους βαρβάρους; ήταν μια λύση!)
όσο παράδοξο κι αν ακούγεται,εχουμε τόσο εθιστεί στην παρουσία τους,
που καθόλου δεν επιθιμώ να μείνω σε ησυχία χωρίς αυτές.
Τις ζήλεψα στ'αλήθεια, ετσι χαρούμενες και ενθουσιασμένες,
με τρομερή ανυπομονησία,
και θάθελα και γω να γίνω μικρό παιδάκι και να παω μαζί τους.
Η πρωτη Κυριακή, ειναι απαγορευμένη για επισκεψεις γονέων.
Εμείς τι θα κάνουμε ;
Πάμε στην Αλλονησο;
Τς.
Πάμε Πήλιο;
Τς.
----------------
Καμιά διάθεση για εξερευνήσεις.
Λες και είμαστε ταγμένοι, σε όλη μας τη ζωή, όλα να τα κάνουμε για τα παιδιά, ή με τα παιδιά.
Το ξερω, είναι λάθος, και σε πολλούς φίλους, ούτε που τολμάω να το παραδεχτώ.
Θα με κοροιδεψουν.
Ασε μας, θα πουν, πάρκαρες τα παιδιά, και τώρα κανεις και την "μάμα".
Με τίποτα δεν είναι ετσι.
Δεν νομίζω οτι είμαι η κλασσική μαμά, που τρελλένεται με το αγχος των παιδιών,αντιθέτως ειμαι πολύ χαλάρή, και παλευω να γίνω πιο "σφιχτή "
σε καποια θέματα, ( να αφήσω πίσω μου την εφηβεία μου και να αναλαβω τις πραγματικές μαμαδίστικες ευθυνες).
Όμως, για πολλά χρόνια τώρα, αυτές ειναι τα πάντα στη ζωή μου,
και όσο δυσκολο και να είναι αυτό,
καταβάθος, το θέλω, το χαίρομαι και το απολαμβάνω .
Η παρέα τους μου είναι αναγκαία, πολύτιμη.
Εχω καθημερινους φίλους (ειδικά τώρα το καλοκαιρι, που χαλαρώνουμε απο τα σχολεία,ξενηχταμε, μαζί με τα παιδιά, καθε βράδυ)
Εχω δουλειά,
εχω κι άλλα πραματα, περα απο τα παιδιά μου.
Ή ετσι νομίζω.
Η δοκιμασία αυτη αφορά πρωτα σε εμενα και μετα τα παιδιά,
να δούμε ποιος θα σπασει πρώτος.
Από την άλλη θέλω τόσο πολύ, να περάσουν τέλεια,
να μη σκεφτούν το σπίτι και την μαμά, ούτε μια στιγμή,
να είναι ανεξαρτητα και όχι να με ζητήσουν αμεσως.
Εχω εμπιστοσύνη πολύ και στις δύο.
Εχουν τον τσαμπουκά που πρέπει, τον δυναμισμό
και όσο συναισθηματισμό τους δώσαμε σαν γονείς.
Δεν εχουν υπερβολή και υστερίες .
-----------
Το πρώτο μεσημέρι, και το σπίτι αδειο, ερημο.
Μαγειρευω για δύο.
προγραμματιζω το απόγευμα.
Επίσκεψη στο μπαμπά μου.
Δε χωράει αναβολή,δεν εχω τώρα δικαιολογία.
Θα πάρω και τη μαμά μου και θα πάμε.
Και αυτός θα μας φιλάει τα χέρια πάλι, και θα λέει:
-Ζαχαρίτσα στα φιλάκια, να είναι πιο γλυκά........