Ειμαστε μια ωραια ατμόσφαιρα!

Το κρύο είναι τσουχτερό.
Τα χιόνια, επαψαν να είναι όμορφα, και η πόλη φαίνεται τώρα πιο ασχημη και βρώμικη.
Οι προετοιμασίες για τις γιορτές φέτος, είναι πιο..μίζερες.
Το βλεπεις παντού.Στα λιγοστα ψώνια, στους λιγοστούς στολισμούς σπιτιων, στα λιγοστα πρόσωπα.
Καμία διαθεση δεν εχω.
Ποτέ αλλωστε δεν εμπαινα τοσο δυνατά στο mood των γιορτών, όπως καποιοι αλλοι.
Ισως το γεγονος οτι δουλευα, σε ωραρια δύσκολα, μεχρι τελευταια στιγμή.
Ισως το οτι εκανα πολύ νωρίς την απομυθοποίση της τεχνιτής χαρας.
Ισως που είμαι αρκετα κυνική.
Πάντα όμως, απο τότε που εκανα παιδιά, υπερέβαλα εαυτόν και γινόμουν και γω παιδί μαζί τους.
Ασχετα με την κούραση, το σπίτι μου ηταν παντα γεματο κόσμο.
Ασχετα με τις μαγειρικές μου ικανοτητες, προσπαθο΄λυσα και το παλευα.
Με τρελλες αποτυχίες, αλλα τρομερες αναμνήσεις.
Δεν θα ξεχασω που επιχειρησα να φτιαξω μπισκοτακια, ετσι για να μυρισει το σπιτι...
Και η ηλιθια η αδελφη μου, μου εδωσε τη συνταγη, με τις διπλές δόσεις υλικών, ετσι για να σπασει πλακα!
Πόσο υπέφερα!!
Το σπίτι να βρωμοκοπαει βουτυρίλα (meggle κιολας),
να με ποναει ολοκληρη η ραχοκοκκαλιά μου απο την ορθοστασία,
τα κοριτσια αφου στην αρχη(την πρωτη ωρα) το χαρήκανε, μετά (την τρίτη ωρα)
με παρατησαν με τα αλευρια και τα ταψια να φουρνίζω και να ξεφουρνίζω μόνη μου.
Ενα δράμα πέρασα.
Φέτος το μόνο που φτιαξαμε με τα κορίτσια παρέα, ηταν......ντα-ταν ντα-ταν
πορτοκάλια με καρφωμένα γαρίφαλα!!
Φοβερό ε!!
Και το σπίτι μύρισε χριστούγεννο, και όλα καλά.
Αφού ετσι κι αλλιως κουραμπιέδες, μπισκότα, μελομακαρονα κτλ, δεν τρωει κανένας μας.
Πέρυσι έκανα απο 6 Δεκεμβριου έως ανήμερα Χριστουγεννων, 4 τραπέζόματα είκοσι ατόμων,
συν τα παιδια αλλα τόσα, στο υπόγειο!!
Φέτος δεν εχω το κουράγιο.
Θέλω λίγο ησυχία.
Θέλω να παω εγω καλεσμένη.
Κουραστηκα.
Σωματικά και ψυχικά.
Γιατί το ψυχικά ειναι και το πιο δύσκολο.
Να εχεις όλη την κουραση, και να πρεπει να εισαι και ευχαριστος,
και να μην δείξεις καθόλου αυτην την κούραση, ως το τέλος.
Δύσκολο.
Για φέτος δύσκολο.
Εδώ εχω το χριστουγεννιατικο στεφανι της πόρτας ακομα  κατω, γιατί ξεχναω να παρω πινεζες.
Γυρίζω στο σπίτι και τρεχω να ανάψω το τζακι, και δεν με νιαζει τιποτα αλλο.
Σήμερα, θα τελειωσω απο το μαγαζί στις 6.
Αν καταφερω να φυγω πιο νωρίς, να συντονιστώ με τα παιδιά μου, και να βγω στην αγορά,
θα είναι θαυμα.
Πρέπει όμως. Πρεπει να παρω καινουρια παπούτσια στην μεγαλη,
γιατί με τους πάτους που πήραμε για την σκολίωση, δεν της κανει κανενα παπούτσι.
Αστα να πάνε.
Να δω τι γκρίνια εχει να πέσει στην αγορά, που δεν θα μπορει να βρει σταράκια,
να χωρανε οι πάτοι!
Ειδα και μπότες για την μικρή, γιατί αυτες που πήρε μόνη της,
είναι μόνο για τις χορογραφίες της Πάτυ.
Λεω στην μεγαλη, είδα κατι ωραιες μποτες με 30 ευρώ.(μαλλον γαλοτσακια)
-30 ευρώ;;; για την Μελίνα καλες είναι!
Ακου το κακομαθημενο, το ψώνιο!
Αχ θα κοπουν όλα τώρα και τα 30 ευρώ θα  θα τα ψαχνουμε και θα τα μαζευουμε σιγα σιγα.
Την πρωτοχρονιά, ετοιμαζόμαστε για ταξιδάκι.
Εστω, μπορεί  του χρόνου να μην καταφερουμε να πάμε πουθενα.
Φέτος το πρόγραμμα λεει Μόναχο.
Και με αυτο το αρρωστημενο κλίμα, δεν εχω και την τρελλη χαρά.
Θα μου περασει το ξερω.
Βλεπω καθημερινα, απελπισμένους ανθρώπους.
Και ακομα δεν εχουμε φτασει στον πάτο.
Εμείς, γιατί καποιοι αλλοι εχουν ηδη φτασει.
Και η απελπισία εγινε οργή.
Εχω ανάμικτα συναισθήματα.
Φόβο και περιεργεια.
Ελπίδα οτι θα γίνουμε καλύτεροι ανθρωποι,
φόβο οτι μπορεί να βγαλουμε στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό μας.
Καθε χρόνο γκρινιάζω, οτι οι γιορτες είναι για τους αλλους,
και οχι για μένα.
Φετος νιώθω μια ανακούφιση, που οι γιορτες δεν ειναι για μενα.
Τουλαχιστον δεν εχασα τιποτα.
Το μόνο που θα μου λείψει φέτος αν δεν γίνει,
είναι το μεσημεριανό γιορτινό κρασακι, με τις φίλες  σε μπυραρία.
Αν και καθε χρόνο, εγω είχα παρατραγουδα.
Πέρισι εκει στο ζενίθ της διασκέδασης, εκει που μιλουσαμε όλες μαζί,
και είχαμε πίσω μα ςτουλαχιστον 3 ποτηρια η καθε μια,
μου τηλεφωνει ο αντρας μου,
ειχε μείνει απο λάστιχο,να παω να τον μαζεψω
Τρεχω μεσα στην βροχή, με τα τακούνια(!)
να φτασω στο αυτοκίνητο μου, στην αλλη ακρη της πόλης.
Αντε, το εσωσα, ας πούμε!!
Την προηγούμενη χρονιά, Ειχαμε μια καινουρια ταμιακή μηχανή.
Φευγω εγω για το girl's, και τον αφηνω να δουλεψει.
Το γνωστο σκηνικό.
Χτυπαει το τηλ.
Ηθελε να κοψει αποδειξη και δεν μπορούσε ( στην μηχανη, σιγα το δυσκολο, ειχα εκπαιδευτει εγώ)
Ειχε τα πραματα φορτωμενα για παραδοση, και δεν μπορούσε να φύγει να τα παει.
Το γνωστό σκηνικό.
Να τρέχω μεσα στην βροχή( ποιος πούστης με βρέχει καθε φορά;;)
στην αλλη ακρη της πόλης κλπ κλπ κλπ.
Αν παω ακομα μια χρονιά πίσω, θα βαλω τα κλαμματα.
Και απορω, θασ μου λειψει αυτη η ταλαιπωρία;;
Γιατί κατι θα γινόταν και φέτος, δεν μπορεί.
Ο Μέρφυ ΖΕΙ!
Αλλά φετος εχουμε μια παγωμάρα, ετσι κι αλλιώς
μεταξύ των δυο φίλων ( εκ των τεσσαρων).
Μακάρι να αλλαξει το κλίμα.
Αυτά προς το παρόν.

44

44.
Αν είναι δυνατόν!
44.
Δεν το πιστευω!
Θυμαμαι την μανα μου σ'αυτην την ηλικια και ηταν μεσοκοπη!
Ενω εγω...
44.

χωρις θεμα

Τρεχει ο χρόνος και μεις πίσω του τον κινηγαμε. Τιποτε δεν προλαβαίνουμε,
τιποτα δεν προλαβαινω.
Ολα μισά τα κανω.Αυτα που πρεπει, και αυτα που θέλω.
Καποια τα βαριεμαι απο την αρχή και τα παραταω.

Αρχίσαμε την σχολικη χρονια με απουσίες.
Απο ενα τυχαιο σερφαρισμα στο νετ, βρεθηκα να αμφιβαλλω, να ψαχνω και να ρωταω.
Να προσπαθω να μεταφρασω απο αμερικανικα σαιτ, απο γερμανικα(την τυφλα μου)σαιτ,
αγγλικά, οτι νάνε.
Και όλα αυτα για την σκολίωση της Στελλας.
Η οποια μας ταλαιπωρει απο τα νήπια.
Εχουμε αλλαξει κηδεμόνες και κηδεμόνες, και το προβλημα αυξανει.
Και σε μια τυχαια αναζητηση βρισκω σε  ενα φορουμ, ενα κοριτσακι να λεει οτι ελυσε το προβλημα του, (προσεξτε, ελυσε, οχι βελτιωσε) με εξιδεικευμενες φυσιοθεραπειες.
Αρχισα να ψαχνω σε γερμανικο σαιτ, η μεθοδος λεγεται schroth,
και την επομενη μερα βρεθηκα στην Αθηνα με το κοριτσι,
για δεκα μερες.Χαλαλι και οι απουσιες της στο γυμνασιο, τουλαχιστον να βρουμε την γιατρεια μας.
Εκτος απο τις φυσιοθερεπειες το πρωι, τις υπολοιπες ωρες ειμασταν τουρίστριες.
Και πρωτη φορα, μονες μας απο το πρωι μεχρι το βραδυ.
Πήγαμε Μουσείο και περπατησαμε την γυρω περιοχή με την ησυχία μας.
Πήγαμε γκαζι και ψυρρή.Θησείο, Κολωνακι,εκαλη, Σταμάτα.
Φάγαμε σε ωραια μέρη, να' σαι καλα Ευη Φέτση, οδηγό σε είχαμε στις εξόδους μας!
Είδαμε και τον Σάκη!!! και τσιρίξαμε και πολυ γουσταραμε!!
Ενα βράδυ βγήκα χωρις την Στέλλα, για αλητεία!!
Με παρεα μεγάλη, και που  ηξερα μόνο ενα ατομο.Κολλητη μεν, αλλα τι να το κάνεις;.
Στην αρχή σκυλομετανιωσα και ενιωθα τετοια αμηχανία που ηθελα να εξαφανιστώ.
Και δεν ειμαι καν τετοιος τυπος, δηλ. ντροπαλή.
Η παρέα ήταν του καλλιτεχνικού χώρου και δη του θεατρου και της τηλεορασης.
Μετα απο δυο τρια ποτηρακια φτηνο-χυμα κρασί, χαλαρωσα και μπορω να πω οτι πέρασα και γω καλά, όσο μπορούσα να περασω δηλαδή.
Εκεί είδα, για να μην πω γνώρισα, γιατί θα θεωρηθει υπερβολή,
μια τρομερή τυπισσα, μεγαλούλα,εξηντα φευγα,πολύ ζωντανια και μποεμ.Η φίλη μου, μου είπε τα καλύτερα γι'αυτην .Πόσο απελευθερωμενη,δυναμική ισορροπημενη, κοινωνική κτλ κτλ.
Με χρόνια ψυχοθεραπειας, με σουπερ ερωτική ζωή, με τελεια σχεση με τον πρωην αντρα της και τον πρωην εραστη της και τον νυν, και ολοι μαζί παρεακι..
Μα πραγματι η εικονα που εβλεπα ηταν ακριβως αυτό.Τι θαυμασιος ανθρωπος!Τι γοητευτική γυναικα!
Η κόρη της , γνωστη ηθοποιος ηταν και αυτη εκει.
Ενα ανασφαλες πλάσμα, μεσα στην νευρικοτητα και την αγενεια.Που νομιζε ή που ηλπιζε, όλος ο κοσμος να περιστρεφεται γυρω της.Χωρις να ξερω οτι ηταν κορη της πρωτης, την επεξεργαζόμουν προσεχτικά.
Χωρίς να εχει καποιος πτυχιο ψυχολογίας, μπορούσε ανετα, να ψυχογραφισει αυτο το κορίτσι.
Και αυτο που ηθελε να πει, το ουρλιαζε.
Ειμαι εδώ, προσεξτε με.
Και αμεσως η γνωμη που σχηματισα για την μητερα της, κατερρευσε.
Οπωσδήποτε απήχε πολύ η τελειότητα, απο την εικονα της ανεπαρκούς μητερας που μου βγηκε στην επιφανεια.
Και με αφορμή αυτην την ιστορία, ας κανω λιγο ενδοσκόπηση.
Γιατί πραγματικά θεώρησα τρομερή αποτυχία, ενας τόσο χαρισματικό ανθρωπος, να μην μπορεσει να κάνει το παιδί του να νιώθει ασφαλεια.Μόνο αυτό.Δηλαδή φαντασου εμεις, οι οχι και τόσο χαρισματικοί, που δεν ξυπνοκοιμόμαστε με τους ψυχολογους  και τους διαλογιστας ( όπως ασφαλιστας κλπ) τι παιδια θα μεγαλώσουμε...
Οχι οτι δεν πιστευω στην ψυχοθεραπεια,αλλο ειναι το point μου.
Καθε μερα που περναει, κανω και καποιο λαθος στο μεγαλωμα των παιδιων μου.
Καθε μερα.Πότε μικρό, πότε μεγαλο.
Συνηθως δεν εχω το περιθωριο να το διορθωσω, ή τον χρόνο.
Και ετσι περνώντας ο καιρός τα λαθη μαζευονται και ποτε δεν σβηνονται.
Και νιώθω ηδη τετοια ανεπαρκεια, και δεν καταλαβα γιατί πρεπει να ντρεπομαι γία την μη τελειότητα μου.
Αμαν πια, πήξαμε στις σούπερ μαμαδες.
Ολα τα κανουν τελεια, και τα δικα τους ειναι παντα σωστα.
Και λογικό ειναι. Και εγω θα ηθελα να εχω μια μαμα σαν και μένα!!
Μου ταιριάζει, λογικό ;;;
Αντε ρωτηστε και τα παιδακια σας, ξερόλες.
Τωρα βέβαια η αναρτηση είναι πολύ σάικο, απ'τον Αλή στον Μουσταφά.
Αλλά όσο γραφω, χτυπανε τηλ. μπαινει κόσμος, και χανω την σειρά μου(φτηνες δικαιολογίες).

Βρεχει και ψύχρα, μπαινουμε για τα καλα στο φθινόπωρο, μην πω χειμώνα.
Τι ρούχα να βάλουμε, κλειστα παπούτσια, χαζοκαλτσακια,καμπαρντινες.
Τα κοριτσια γυριζουν με βρεγμενα σταρακια απο το σχολειο, δε λενε να βαλουν αλλο παπουτσι.
Χτες εστρωσα λεπτα παπλώματα.Π[ολύ χουχουλιάρικο, αλλά νωρίς ρε γαμώτο.
Πέμπτη, η καλύτερη μερα της καθημερινοτητας.
Ειμαστε νωρις στο σπιτι, τα παιδια και γω δηλαδή, γιατί ο συζυξ είναι είναι σπάνιο είδος,προς εξαφάνιση.
Κάνουμε χαζογλυκά, ΄κάνουμε μαζί μποτέ, και μπούκλες στα μαλλια, γενικά χαζολογαμε και
είμαστε λίγο μαζί παραπανω.Χτες, ας πουμε ψήσαμε καστανα, καναμε μασαζ η μια στην αλλη,
και ηταν τυχερος ο μπαμπας που μας πετυχε σε φαση και του καναμε και αυτουνού.
Σήμερα βροχερή Παρασκευή.
Φασολάκια απο βραδύς μαγειρεμενα.
είμαστε και σε προγραμμα διατροφής, σχεδον νεροβραστα λοιπον, μαζι με κοτατζ τζιζ,
και μια φετουλα πολυσπορο.
Και σε λιγες μερες θα δαγκωθούμε μεταξύ μας.....αλλα θα είμαστε πολύ κορμιά και θα ριξουμε και την χοληστερίνη.
Αντε γεια τωρα,αρχίζω να αερολογώ....

stokholm i love you

Δέκα γεματες μέρες στην Στοκχόλμη, έφτασαν για να γίνουμε αλλοι ανθρωποι.
Τα παιδια μας ενθουσιαστηκαν.(Η μεγαλη ψήνεται να σπουδασει κατευθειαν Στοκχόλμη, αλλα ρε γαμώτο αργει ακομα, δεν μπορω να περιμενω για την επομενη μου επισκεψη.)
Η πόλη  ξετυλιχτηκε  σιγα σιγα και μας αποκαλύφθηκε μαγική.
Περπάτημα δεκα ώρες την ημέρα, και να αποζητάμε κι άλλο!
Είμαστε πολύ τυχεροί, ο καιρός φανταστικός, λιακαδα συνεχώς, εκτός απο την μερα που διαλέξαμε να πάμε στο λούνα παρκ TIVOLI, που εβρεχε καταρακτωδως. Δεν μας πτώησε καθόλου, αφου βλεπαμε τα
σουηδακια να καλοπερνανε μεσα στην βροχή, και μεις απο κοντα, μεχρι το βρακί βρεγμενοι, αλλα τα παιχνίδια τα καναμε όλα ( οχι εμεις, εμεις μπύρες, καφε, τα παιδια αυτα που αντεχαν).Ηταν πολύ ομορφα  ακομα και για μας.
Τα δυο πρωτα βραδυα, στο κεντρο γινοταν διαφορες εκδηλώσεις ΄στα παρκα και στις πλατείες.
Ετσι ακουσαμε τους τζιπσι κινγκς αντ κουίν, μπαλκανιαν μιούζικ,
σε αλλη σκηνή ραπ-τεκνο, σε αλλη χορευτική νεανική ( τι να ηταν αυτό).
Ενας χαμός.Ακροβατες να σκαρφαλώνουν σε σκοινιά, αερόστατα να πετανε πανω απο τα κεφαλια μας,
Κοσμος χαρούμενος, ενα μεγαλο πάρτυ.
Μου έκανε εντυπωση οι νόμοι που εχουν για το αλκοολ.Και πως εχουν καταπολεμήσει αρκετα
τον αλκοολισμό και το χάλι που εχουν οι γείτονες χώρες.
Λίγα μαγαζια εχουν αδεια για αλκοολ.Δηλαδη μπορει να τυχει να φας  καπου στο κεντρο ( σε φαστ συνηθως) όπως εμεις σε ενα κεμπαπ-ντονερ ΙΕΡΟΥΣΑΛΙΜ και να μην υπαρχει μπύρα!
Στα σούπερ δεν εχει αλκοολ και η μπυρα ειναι λίγων βαθμων.
Δεν επιτρεπεται να κυκλοφορεις με ποτο στο χερι! Σε πλατεια, στο παγκακι,οχι.
Στις υπαιθριες συναυλιες που ετυχε να βρεθω,είχαν εναν χωρο  περιορισμενο με κυκλιδώματα,
μεσα ειχε μια τύπου καντινα, σκεπαστή, τραπεζια- παγγους απέξω και εκει σέρβιραν ποτα, αλλα
επρεπε να τα καταναλώσεις εκει, οχι να παρεις την μπυρα σου και να κανεις βολτες.
Μου φανηκε υπερβολικό, αλλα αποτελεσματικό.
Οι τουαλετες που στηθηκαν για την συναυλια, ηταν  τόσο καθαρες που εντυπωσιαστηκα , γιατί ηθελε η μικρη μου να παει, και ξαφνηκα βρεθηκα σε κατασταση πανικου.
Φανταστητε το αυτο στην ελλαδα!
Γενικά τα παντα ηταν καθαρά και δεν σιχαινόσουνα πουθενα!
Τα παρκα τους γεματα ξανθα αγγελούδια, εικονες αγνωστες στην δική μας κουλτούρα, όπως μπαμπαδες με παιδια, μόνοι να ζωγραφίζουν στο παρκο...
να κοιμούνται, να παιζουν να κυνηγανε παπιούλες..  αφου παρασυρθήκαμε και μεις τόσο,
και ρίξαμε εναν υπνακο στο μαλακο γκαζον!
Πολλα παιδακια παντού, και κλάμα ή γκρίνια καθόλου.
Επίσης ατομα της τρίτης ηλικίας που κυκλοφορούν παντου, γιατι μπορούν. Με ενα τροχήλατο πι, πάνε  απο το μετρό στο λεωφορειο με μεγαλη ανεση.
Είπα μετρό...
Εδώ στο μετρο της Στοκχόλμης είδα τον πιο όμορφο κόσμο.
Καμία σχεση με όσα μετρο εχω δει ως τώρα.
Τι να πω για την ομορφια, γενικότερα;
Προικισμενος λαος.Γυναικες με ατελειωτα πόδια, μεγαλο στηθος, προσωπα θεικά.
Οι αντρες απο μια ηλικία και μετα, γυρω στα σαραντα, μου εκαναν πολύ γοητευτικοί.
Πιο μικροί μου καναν  πολύ θηλικοί.Ομορφοι πάντως.
Η μόδα τους είναι διαφορετική, αλλα ωραια.Κομψή,  ιδιαίτερη,όχι όμως χοντροκομμενη, σαν τους Ολλανδούς.
Ιταλοί δεν είναι βέβαια, αλλα ευτυχώς, φανταζεστε τώρα μια ολοκληρη πόλη θεων, να ηταν και ντυμένοι στους Ιταλούς;;Θα ηταν μεγαλη ηττα για μας τους υπολοιπους.
Πεταχτηκαμε και λίγο Φιλανδια, στο Τούρκου.
Ετσι για την εμπειρία να περασεις στο Αρχιπέλαγος.
Μοναδικό θέαμα, απειρα νησακια καταπρασινα, με δεντρα μεχρι το νερό,
να σχηματιζουν ενα απιστευτο σκηνικό, με τα σπιτακια κουκλίστικα, τις προβλήτες ξυλινες με τις βαρκούλες....αιώρες στα δεντρα, και ξαπλώστρες στο γκαζόν των κήπων τους...
Και όλα αυτα να τα παρακολουθείς απο το τεραστιο κρουαζερόπλοιο που περνάει διπλα τους, αλλα τόσο αργά.....
Στο Τούρκου απογοητευτηκα.
Ασχημοι ανθρωποι, χοντροκομενοι, κακοντυμένοι, μεθυσμενοι μερα μεσημερι να πέφτουν στα πεζοδρόμια,ακριβες τιμες, αθλια μαγαζία, εκτος κανα δυο γνωστα τυπου ζαρα και H  e M.
Μεγάλη επιρροη απο το σοβιέτ, μου θύμησε Ανατολικό μπλοκ και Ρωσία (που δεν εχω πάει)
Βέβαια η φύση ειναι πανεμορφη, ποταμακι και δω,κάποια ξυλινα σπιτακια, παλιά καφέ... ωραια.. αυτά.
Πίσω στην Στοκχολμιτσα μας!!
Εντυπωσιαστηκαμε και με τα συστηματα τους στα λιμανια, και απορώ γιατί δεν αντιγραφουμε καμια ιδεα ρε γαμωτο;
Μια μέρα νοικιασαμε και αυτοκίνητο και πήγαμε στην Ουψαλα και μετα σε μια αλλη πόλη με δύσκολο όνομα.Μια ζωγραφιά αλλα λίγο βαρετη πόλη, μονο για διαβασμα αν εισαι φοιτητης.
Ενα αλλο που δεν ηξερα για την Σουηδία, ειναι οτι είναι φλατ, δεν εχει ψηλα βουνα.
Τα δεντρα που βλεπεις στην εθνική οδο τους, εμεις τα συνανταμε μόνο σε υψόμετρο.
Ισως το οτι δεν εχουν βουνα, ειναι λίγο βαρετο στο ματι, για καποιους, για μενα πάλι οχι.
Καθε μέρα ειχε και μια καινούργια ευχαριστη εκπληξη, ενα κάτι που επρεπε να το επεξεργαστούμε
και να το αναλύσουμε σιγα σιγα.
Το καλό ηταν πως ειχαμε αριστο ξεναγό, την κουκλάρα ανηψια, που ζει εκει και μαλλον θα παραμεινει εκει, της ευχομαι..
Ειδαμε όλες τις συνοικίες, περιπου, πήγαμε στα πανεπιστημια, εδω παθαινεις σοκ,
Σε λίγα μουσεία, χασαμε την εκθεση της Λίμποβιτς, βαρεθηκαμε είναι η αλήθεια, και το μετανιωσαμε.
Δεν φαγαμε πολύ σε ρεστοραντ και τετοιου τυπου, είμασταν και οικογενεια.
Μας εκανε εντυπωση οτι δουλευουν πολύ το σελφ σερβις.
Φαγαμε σε ενα απιστετο ιταλικο, αλυσιδα το Vapiano , ΄πολύ καλή ιδεα και στήσιμο.
Υπάρχει μια αισθητική παντού.
Και μια καθαριότητα.
Και οι τιμες τους μου φάνηκαν κανονικές, φαντασου.
Το μονο που δεν εχουν είναι γαλαζια νερα.Αν ειχαν κι αυτό στις θαλασσες τους, στα ποταμια τους και στις λίμνες τους, θα ηταν ο παραδεισος, τέλος.
Συμπτωματικά διαβαζα και  ¨"ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ"  και ειχα μεγαλη χαρα, τι να σας πω.
Θα βαλω και φωτο αν και πιστευω οτι δεν αποτυπώνεται τετοια ομορφια.

Φετινές πτωχες διακοπες

Εχω κατι χρόνια να γραψω νεο ποστ, και κρίμα που επιστρεφω με γκρίνια.
Αλλα δυστυχως οι ολογοημερες διακοπες μου, ηταν σκατά, σύσκατα!
Θέλω να γκρινιάζω και να γκρινιάζω.
Τίποτα δεν μου αρεσε.
Το μερος, η χειρότερη επιλογή ever.
Μύτικας Πρεβεζας. Αν το ακούσετε σαν μέρος, τρέξτε απ'την αντίθετη πλευρα, ο.κ.;
Τα δωματια, τσουρούτικα, η φιλοξενεια των ξενοδόχων ανύπαρκτη.
Κανενα γούστο, αφου να φανταστητε το δωματιο μας, ηταν το μισο ροζ και το αλλο μισό βεραμαν.
Σαν παιδικο δωματιο της δεκαετίας του 90.
Ο κήπος τους εντελώς αναξιοποιητος, εντελώς παρατημενος και "κρυος".
Τα επιπλα ακαταλληλα.
Πλαστικουρία και μάλιστα καθόλου αναπαυτική.
Οι κορες των ιδιοκτητων, που καναν χρεη, ρεσεψιον-καμαριερας-μπουφετζουδες-καφετζουδες,
μέσα στην ξινίλα και στην ψευτικη ευγενεια.
Αυτην που σπαει τα νευρα.
Και η τσιγκουνια τους.
Στο τέλος στον λογαριασμό, τους θύμησα ετσι  για τους τύπους οτι πήρα και δυο καφεδες.
Και μου τους χρεωσαν!!
Αν είναι δυνατον ποτε, μου ζήτησαν  4 ευρω.
Μ,ε τον συνολικό λογαριασμό.Ελεος.
Και το ωραιο ηταν οτι ηθελαν να ξεκουμπιστουμε πολύ πριν τις 12 το μεσημερι, για να προλαβουν να κανουν την δουλιτσα τους.Για τους τύπους, ταχα.
Κριμα να σας χρεωσουμε εξτρα!!!!
Το γεγονος οτι 6.30 το απογευμα που γυρισαμε απο θαλασσα, δεν ειχαν αλλαξει τα σεντονια μας,
και θέλαν εκεινη την ωρα( που θελαμε να χρησιμοποιησουμε το δωματιο για ντουζ και ξεκουραση),
να το κανουν και δεν τις αφησα, λεγοντας, δεν πειραζει, μου τα αλλαζετε αυριο το πρωί,
και οι γομαρες δεν τα αλλαξαν,
Αυτο δεν ηταν μεσα στο τυπικό ε;;;
Αλλα είμαστε βλακες.
Σκύβουμε το κεφαλι και δεν λεμε κουβεντα.
Και μετα μουρμουρίζουμε σιγα σιγα, μη και γίνουμε εμεις ρεζίλι.
Και να πεις δεν τους αφήσαμε λεφτά;
Μια παρεα με 5 οικογενειες είμαστε..
Σε μοναδα 10-12 δωματιων.Που θα έπρεπε να είναι όλα κούκλα.
Το μέρος, ο Μύτικας( υπάρχουν και σε αλλες δυο τοποθεσιες στην περιοχή,τα ιδια τοπονύμια)
καθόλου τουριστικός, ενα ησυχο  μερος οικογενειακό.
Αλλά δεν φτανει αυτό απο μόνο του.
Οι κοντινότερες παραλίες δεν ΄ελεγαν και τίποτα το ιδιαιτερο, με αποτελεσμα να κανουμε χιλιόμετρα, μεχρι τον αλλο Μύτικα, Ακαρνανίας, για να παρουμε καραβακι να μας παει στα νησακια απεναντι.
Η επόμενη ηττα.
Αφού βρήκαμε  ενα καραβακι, μας λεει ο  νταλαβερτζής, ελατε να σας παω σε δυό κούρσες
με 50 ευρω την κούρσα( δηλαδή πήγαινε -έλα 200 ευρώ).
Αντε να πάμε λέμε και μεις να αποζημιωθούμε, και δε βαριέσαι τα λεφτα.
Στον Κάλαμο, αυτο το νησακι πήγαινε.
Καθώς μας πήγαινε, ( εγω ετυχα στο πρωτο δρομολογιο),
έβλεπα όμορφα κολπάκια, με ελαχιστο κόσμο, αφού η πρόσβαση γινόταν μόνο απο κανα φουσκωτό, ή
ιστιοπλοικό.
Αντε γέλασε λίγο το χειλακι μας.
Μας φτανει σε ενα λιμανάκι, μας αδειάζει γρήγορα γρήγορα, και μα ςλέει να ειδοποιησουμε
τους αλλους που τον περιμεναν να πανε να πιούνε κανα καφέ,γιατί είχε προγραμματισμένη κούρσα εκείνη τη στιγμή και δεν προλαβαινε να παει εκεινη τη στιγμή!!!
Στο λιμανακι φυσικα δεν μπορούσαμε να κανουμε μπανιο.
Είμασταν εκεινη τη στιγμή μόνο γυναικόπαιδα και ενας μόνο αντρας.
Αφου παίρνουμε πληροφορίες για την κοντινοτερη παραλία, το κόβουμε μ ετα πόδια.
Μέσα στον καυτό ήλιο.
Πόσο όμορφο να το δεις το νησακι;;;
Μόνο τα σκουπίδια έβλεπα, αλλα στο βαθος η εικόνα μας υποσχόταν αλλα πραματα.
Υπομονή λοιπον.
Ανέβα-κατέβα καποια στιγμή φτασαμε.
Ωραιο το χρωμα της θαλασσας, αντε και ασπρη πετρούλα, χαρακιρι, δεν καναμε.
Να κι ενα καφενείο στην μεση του πουθενα, αντε παμε για ΄λίγη σκιά.
Στο μεταξύ οι υπόλοιποι να εχουν σπασει τα τηλεφωνα,
Ειναι ωραια; να παρουμε ομπρελες; καρεκλακια; νερα; κτλ.
Καθομαστε και μεις λοιπον στο καφενεδακι.
Ειχαμε λιώσει απο το περπατημα και αποζητουσαμε την  σκια της τεντας και μια παγωμενη μπύρα.
Στο διπλανό τραπέζι, αυτοί που φυγαν πριν μια ωρα, αφησαν πίσω τους τα ιχνη τους.
Φραπεδες μπυρες, τσιπουρα, καλαμαρια, μπιφτεκια!.
Και κανενας δεν φιλοτιμηθηκε να τα καθαρίσει!!!
Ας το καταπιούμε κι αυτό.
Τα πιτσιρίκια στην πρωτη βουτιά βγήκαν και καθησαν μαζί μας, γιατί δεν τους αρεσε η θαλασσα!!
(φυκια,πέτρες κύμα).
Στα πέντε πρωτα λεπτά, αρχίζει ενα απίστευτο μουσικό ρεπερτόριο απο τα ηχεία και στην διαπασων.
-Πρωτο τραπεζι αποψε μόνος μου, πρωτο τραπεζι εγω κι ο πόνος μου.
-Εβαλε ο διαβολακος την ουρα του πάλι
-παντρεμενοι κι δυο, γύρνα σε παρακαλώ.
Εμείς οι μεγαλοι χλωμιάσαμε, δεν μπορούσαμε ούτε να χαμογελασουμε.
Κοιταξαμε γυρω, το ενδεχόμενο να ενοχλείται κι αλλος κοσμος απ'αυτο και με λύπη διαπιστωσαμε
ο,τι εμεις είμασταν οι εξωγήινοι.
Τα μαζευουμε στα γρηγορα ξανα για το λιμανακι, τουλαχιστον να γλυτώσουμε τους υπολοιπους απο το περπατημα μεσα στον καυτό ηλιο.
Επιστροφη στο λιμανακι, ό[που κατευθφασαν οι αλλοι με δυο ωρες διαφορα απο μας.
Ο τύπος με το καραβακι, φυσικα και δεν μας είχε εξηγησει τίποτα, ούτε μας είπε οτι δεν μπορει αν μας παει σε παραλία με αυτό.
Και ετσι περιμαναμε ξανα  να μας επιστρεψει πίσω.
Μετα απο τεραστια ταλαιπωρία, και φυσικα την αισθηση οτι πιαστηκαμε μεγαλα κορόιδα.
Ευτυχως είμασταν ψυχραιμοι και δεν είχαμε γκρίνια μεταξύ μας.
Την επόμενη μερα, που ηταν και η τελευταια μας, είπαμε να δοκιμασουμε την τυχη μας προς τα πανω.
και πήγαμε Πάργα.....
Το ελληναριό σε όλο του το μεγαλείο.
Ενα τόσο ωραιο μερος και τόσο κακόγουστα όλα!!
΄Πήραμε κατι χαζοπληροφορίες και αντε για την παραλία Σαρακίνικο.
Από το όνομα και μόνο, αναπτερώθηκε το ηθικό μας.
Και μετα απο την ευχαριστη διαδρομή, φτασαμε σε μια παραλία, ενα υπέροχο κολπάκι,
που θα ηταν υπεροχο αν δεν ηταν τιγκα στις ομπρελες και στις ξαπλώστρες ενός μαγαζιού, που
εκμεταλευόταν ολη την παραλία.
Μόνο μια γωνίτσα ηταν ελευθερη να απλωθούμε κι εμεις.
Και φυσικα΄το κλου ηταν η μουσική στο καφενειο πίσω μας.
Μη σας πω πως ηταν το ίδιο σιντι με το προηγούμενο καφενείο!!
Μήπως  είμαστε φρικτα γκαντεμιδες;Μας καναν βουντού οι εχθροί μας;
Ευτυχώς μετα απο μισή ωρα το χαμήλωσε και δεν  αρχίσαμε να δαγκωνόμαστε μεταξύ μας.
Κάπως ετσι, οι διακοπες μας στην θάλασσα τέλειωσαν.
Ισως οι χειρότερες που εχω ζήσει ποτέ.
Ευτυχώς μετα απο αυτην την ταλαιπωρία, ακολούθησαν οι καλές διακοπές, οι σωστές,
και ήρθαν τα πραματ στην θέση τους.
Επιστροφή στο σπίτι, μιαμιση μέρα κενό για προετοιμασία, και βουρ για Στοκχόλμη!!

Οι φίλες μου.

Μεσημεράκι Σαββατου, και μαζεμενες οι τεσσερεις κολλητες,
πίνουμε τα ουζακια μας , τις μπυρίτσες μας , τα κρασακια μας.
Καμία συμφωνία σ'αυτό.
Μιλάμε για όλα.
Για τα πάντα, όπως πάντα.
Γελάμε, ξεκαρδιζόμαστε,μετα σοβαρευουμε, συγκινούμαστε, δακρύζουμε,κλαίμε.
Κάθε φορά τα ίδια.
Και κάθε φορά, φευγω τόσο "όμορφη",
αυτό ακριβώς νιώθω.
Ομορφη.
Και τις αγαπώ τόσο πολύ και τις τρείς.
Και το ξέρω οτι το ιδιο μ'αγαπουν κι αυτές.

Δεν είναι λίγο, τόσα χρόνια μαζί.
Δεν είναι λιγο τοσα χρόνια μαζί, χωρίς τους αντρες μας.
Είναι κατόρθωμα.Δικό μας.
Η Χ. η Μ. και η Σ.
Με την Χ. , απο το σχολείο ακόμα.
Στα αγρια χρόνια της εφηβείας.
Η μια για την αλλη.
Και η αλλη για την μια.
Καμιά ιδιοτελεια.
Δεν υπήρχε περίπτωση να ζησω κατι χωρίς αυτην.
Μαζί σε όλα. Και ευτυχως,είμασταν τυχερες.
Και΄βγήκαμε πέρα.Μαζί.
Μου εδωσε τόσα, όσα δε φανταζεται.
Παιδί χωρίς οικογενεια, αυτή, αλλα κατα παράδοξο τρόπο,
με τρομερες αρχες και εναν συντηρhτισμό που δεν σύναδε με το όλο της back round.
Ορφανή απο μάνα,με μπαμπα να λείπει στα καραβια,
μεγάλωνε με τα αδερφια της.
Ηρθε στην ζωή μου στην ΄δευτερα γυμνασιόυ.
Τι πόλεμο εκανα με τον μπαμπα μου για να την αποδεχτεί!
Και όμως αυτό το παιδί, για μενα ηταν η ασφάλεια μου, σε όλες τις τρέλλες μου,
σε όλες τις καταστασεις τις  αγριας εκείνης ηλικίας.
Και μαζί περάσαμε πολλα.
Και μοιραστήκαμε το ιδιο χαρτζιλίκι, το ιδιο κρεβατι,τα ιδια ρούχα.
Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να περασει καλά η μία χωρίς την αλλη.
Ηταν όλα τέλεια.
Οχι, μη φανταστεί κανείς οτι εγω είχα και χρηματιδοτούσα την όλη φαση,
τα ιδια είχαμε,τα ιδια τρώγαμε.
Και η φίλη μου ηταν τυχερή, να βρεί τον καταλληλο.
Που την αγάπησε πραγματικά, και την εκτίμησε και φυσικά τους παντρεψα εγώ!
Πάλεψε να κανει το παιδακι της πολύ,
ιστορίες που θέλω να ξεχάσω.
Και τα καταφερε, και εφερε στον κόσμο μια γλυκιά Μαριάννα.
Που την λατρευω.
Φυσικό.
Και την μεγαλώνει τόσο, μα τόσο καλά.
Χωρίς να ειναι κακομαθημένη, τόσο πολύ, που μέσα μου την κατηγορώ, εγω,
γνωστή για την χαλαρότητα μου.
Και την Χ. την έχω ακόμα, μετα απο τόσα χρόνια,
πόσα αραγε; τριάντα;; αν είναι δυνατόν!!
Μια ζωή ολόκληρη.
Με πιάνει συγκίνηση, γι'αυτό, παώ παρακατω.
Η Σ.
Μεταγενέστερη φίλη, οχι πολύ, γυρω στα 20.
Αυτή παντρεμένη απο τότε.
Τακτοποιημένη στα μάτια μας, με σύζυγο και καριέρα και παιδι ( δυο μετα),
εμεις ρεμάλια
Αλλά περασαμε τα χρόνια εκείνα, τόσο καλα, τόσα ξεγνιαστα.
Δοτική και ευχαριστη, φιλότημη και φιλόξενη,
μερίκες φορες αναρωτιέμαι, που είναι εκεινη η Σ;
Δε πειράζει εχει τα ζόρια της, χωρίζει...
εδω και δέκα χρόνια.
Και μεις εκει να την ακουμε, δέκα χρόνια.
Βαρεθήκαμε μαζί της και εχουμε θυμώσει.
Αλλά την αγαπάμε και θέλουμε το καλό της, και ας μην το βλέπει αυτη.

Η Μ.

Μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή μου.
Το ατομο που με παει παραπέρα, παρακάτω, παραπάνω.
Το alter ego μου.
Το συναισθημα στην ζωή μου, που αδυνατώ ευκολα να εκφράσω.
Ετυχε να συγκατοικήσουμε,σχεδόν.
Καταστροφική συμβιώση.
Αυτή αυστηρή και καθως πρεπει.
Εγώ αλλα'ντ' αλλα.
Υποχόνδρια και κακομαθημενη,
χαλαρή και ζαμαν φου.
Η χημεία  εκρηκτική.
Και όμως κάτι, κάτι ηταν που μας κρατούσε κοντα.
Η περιεργεια του διαφορετικού;
το ενδιαφερον της ανακαλυψης αλλου τρόπου σκεψης;Δεν ξέρω.
Η εξέληξη της τρομερή.
Οχι μόνο σε επιπεδο επαγγελματικό,που την θαυμαζω γιάυτό, και για τις επυτυχίες της,
αλλα και σε γνωστικό επίπεδο, και προσωπικό.
Είναι ο ανθρωπος που με κάνει να πηγαίνω ενα βήμα παραπάνω.
Μου ξυπνάει αυτά που κοιμούνται ( πολυ βαθια πολλες φορες)
και με κανει να ψάχνομαι.
Ανθρωπος σκεπτόμενος,που δεν δίστασε αρκετα νωρίς να ζητησει την βοήθεια
καποιου ειδικού , οταν τα βρηκε σκούρα.
Και δεν δείλιασε,ποτέ.
Αυτό το υποχόνδριο, κακομαθημενο κοριτσακι, βρήκε το θάρρος να παλεψει με τον εαυτό του,
και με τους φόβους του, και να τους νικήσει.
Και ας μην το ξέρει ακόμη οτι εχει νικήσει.
Οι συζητήσεις μαζί της, είναι μια δωρεάν ψυχανάλυση.
Και αν και δεν συμφωνω πάντα, με το σκεπτικό της, λατρευω τις μεθόδους της.
Και αν και στο παρελθον την εκρινα αυστηρα, και στεγνά,
ευτυχώς συνεχίζει να είναι αυτό που είναι,
και να μου δίνει την αυρα της για να γίνομαι και γω καλύτερος ανθρωπος.
Οσο μπορώ, γιατί δεν μπορώ και πολύ..
Τσατίζομαι πολλες φορές μαζί της, απο το απενεχοποιημενο της παραδοχής, που μου τη σπαει αφόρητα,και με αφοπλήζει,μαλλον εχει βρει κόλπο.
Μέχρι η γνώμη της για την Τατιανα Στεφανίδου, που την θεωρει ο.κ. σ'αυτό που κάνει.(τελευταια κουβεντα).
Νευριάζω οταν δεν συμφωνούμε,γιατί ξερω οτι δεν θα την πεισω,(κι αυτη εμενα;

Παλιά, της ελεγα οτι την νιώθω σαν αδελφή.
Και ευτυχώς  με εβαζε στην θέση μου.
Καθώς αυτη ηταν μοναχοπαιδι, και εγω ειχα ηδη αδελφή.
Πόσο σοφή.
Φυσικά η αγαπη για την φίλη είναι αλλο πραμα.
Κια είναι δύσκολο, αλλα υπαρχει.
Για όσο.
Και αυτο το όσο μετραει.
Πολλα θελω να γραψω.
Τα ουζα όμως λένε άλλα.
(Ναι εγω, ουζα)
Μια απλη περιγραφή το σημερινό.
για μενα, και τις φίλες μου,
χωρίς εμενα.

Δευτέρα.

Βρέχει.
Μέσα και έξω.
Αθλια μέρα.
Προσπαθω να 'ροζίσω".
Δε μου βγαίνει.
Περιμένω τον ήλιο.
Περιμένω.
Σκέφτομαι θετικά.
Με το ζόρι.
Σκέψεις για την αυλή μου.
Να γίνει κούκλα όταν με το καλό τελειώσει.
Ακόμα δεν εχω αρχίσει τίποτα.
Σκέψεις για καλοκαιρινες διακοπές.
Απογοήτευση.
Όλα τα τηλεφωνα που εχω κάνει, για Μήλο,
ήταν απογοητευτικά.
Και τόσο νωρίς...
Είναι Δευτέρα.
Και σκέφτομαι απο τώρα το Σ.Κ.
Να είναι ηλιολουστο μόνο.
Εγω θα περιμένω.
Να είναι ηλιολουστο μόνο..
Το πρωινό τηλεφωνημα συνεργάτη,
με ρίχνει, πιο πολύ.
Θέλει 2500 ευρώ για ΦΠΑ .
Θα τρελλαθεί.
Δεν εχει δουλειά.
Θα τρελλαθεί.
Μόνο αυτός;
2500, αυτόν τον μήνα.
Μετά;
Θα τρελλαθεί.
Σκέψεις που δεν μ'αφήνουν.
Χθες κοιμηθηκα μετα τις τρεις.
Κατι που εθαβα για καιρό,
πήρε και θέριεψε και με στοίχιωσε.
Κάνω κάτι πολύ λάθος.
Το ξέρω.
Απο που να ζητήσω βοήθεια;
Δεν θέλω να το πω σε κανέναν.
Σε κανέναν.
Να το παλέψω μόνη μου.
Να το αλλάξω.
Μόνη μου.
Πώς;
Η συνειδητοποίηση του, με έκανε χάλια.
Εγώ η "δίκαιη".
Αδικώ.
Δεν εχω δικαίωμα.
Αδικώ.

Ενα παραξενο όνειρο.

Ενα παραξενο όνειρο!
Τα σπιτια, λέει, ηταν όλα ζωντανά.
Δηλαδή, ανεξαρτητα με τους ανθρωπους που ζουνε μέσα.Αναπαραγονταν μόνο με την θέληση των ανθρωπων.
Και μετα ζούσαν ανεξαρτητη ζωή.
Και εφτανα μέχρι τα βαθιά γεραματα.
Κάποια, που είχαν καλή σύνταξη, ( ετσι ακριβώς), στα γεραματα, ηταν καλοδιατηρημενα και με αίγλη απο το παρελθόν τους.
Καποια πιο ατυχα,  αφήνονταν στην παρακμή και ρήμαζαν .
Και μερικά πέθαιναν, ή απο θανατο βίαιο, πχ, γκρεμισμα, ή απο βαθια γηρατιά!
Τα χαρούμενα και ευτυχισμενα σπίτια ηταν όλο ζωή και φως.
Τα μίζερα και κακομοίρικα ηταν σκοτεινά και θλιμένα.
Τα περισσοτερα ζούσαν την ρουτίνα τους και δεν ενοχλούσαν κανεναν.
Καποια όμως, θέλανε πολυ κραυγαλέα, να επιβληθουν στα άλλα σπιτια.
Ή  με τα τετραγωνικά τους και τις πισίνες τους, ή με την αυταπόδειχτη ευτυχία τους.
Και πολλές φορες ζήλευε το ενα το άλλο.
Όπως  με τους ανθρωπους, αλλα εγω εβλεπα σπίτια!

Τι παραξενο όνειρο.

Πρωινες σκεψεις

Ξεκινάει η μέρα με ασχημη διάθεση.
Σήμερα ο αντρας μου εφυγε για δουλειές στο Μιλάνο.
Μένω λοιπον μόνη με τα κορίτσια.
Δεν με πειραζει αυτό, μου αρεσει κι όλας.
Αλλά χθες, μετα απο το καθημερινό τρεξημο των εξωσχολικών,
Κολυμβητηριο, ωδείο, αγγλικά
γυρίσαμε σπίτι, ζεσταναμε μια υπεροχη (κατεξυγμενη) πιτσα, που ανακαλύψαμε τελευταιως στον
Βασιλοπουλο,με μοτσαρελα και πέστο βασιλικού, πολυ μυρωδατη,
και καθησαμε και οι τρείς να δούμε  το " Μίλα μου βρωμικα" και στο καπάκι το "παρα πέντε".
Το ξερω πως αλλες μαμαδες δεν αφηνουν καθόλου τηλεοραση τετοιες ωρες, ουτε τετοια σήριαλ,
αλλα εγω, επειδή προσωπικά, τα γουστάρω και τα δύο πολύ,
δίνω σαν μπόνους στα κορίτσια το δικαιωμα να τα παρακολουθούν.
Χαλαρωνουμε μαζί,αν και παιδαγωγικά μπορεί να ειναι λάθος, ε! ας κανουμε και λαθη λοιπον.
Στο κάτω κατω, εγω ξερω καλύτερα τα ορια και τις αντοχες και των δυο πλευρων
Εχω βγάλει εννοείται την¨" πολυκατοικία"  τον ¨Λάκη τον γλυκούλη" και κατι τετοιου είδους σηριαλ απο το μενου τον επιλογων μας.
Δικαίωμα ετσι;
Επίσης γουστάρω τρελλά και τον Κανάκη, για πολλούς λόγους και κυρίως γιατί η εικόνα του,
είναι ο συνδετικός κρίκος με την περασμενη μου εφηβεία.Και να δει και λίγο μπρατσακι η γραία...
Αυτά απο του βου.
Και ερχεται ο "καλός" μου, την ωρα που αρχίζει το παρα πέντε.
Ο οποιός και τις τρείς επιλογες τις θεωρεί καταπτυστες καιν σκουπίδια.
Και αρχίζει μια γκρίνια... και ενα κατηγορώ..
Οτι τα παιδια ξενυχτανε να βλέπουν μπούρδες,
αλλα αφου η μάνα ειναι τετοια τι περιμενεις, και καλά δείτε το εργο σας μη χασετε,
και τετοια....
Ενταξει, καταλαβαίνω και εχω υπερβολική κατανόηση.
Άπό το πρωί ετρεχε και δεν ειχε καν φάει, την αλλη μερα εφευγε σε ταξίδι, γεματος αγχος,
και φανταζόταν οτι στις 11 το βραδυ, θα γυριζε στο σπίτι του, και θα εβρισκε την οικογενεια,
να βλεπει ειδήσεις στην ΝΕΤ ή κανα ντοκυμαντερ στο ΣΚΑΙ!!!
Εκανα υπομονή, δεν ειπα τίποτα, τον βοήθησα να βαλει τα τελευται στην βαλίτσα,
και αυτα με νευρα,
που είναι το τάδε πουκάμισο;
που ειναι το μπλουζακι το μπλέ το σκούρο; οχι αυτό το μπλε,το αλλο,
αλλα τι περιμενεις αφου οι Αλβανες μας φτιαχνουν την ντουλάπα, αντε να βαλουμε μετα τάξη...
κλπ κλπ.
Τα κοριτσια τα εστειλα σούμπιτες για υπνο.
Το πρωι βέβαια ηταν μεσα στις γλύκες, αλλα εμεις οι τρεις, ειχαμε μούτρα.
Τον πήγα με το αυτοκίνητο μεχρι το ραντεβού του και ηρθα στη δουλειά με πραγματικά ασχημη διαθεση.
Με ενοχλεί που με το που μπαίνει το κλειδί στην πόρτα, τα κοριτσια βαριαστεναζουν.
Με ενοχλεί που γίνεται ο "κακός" μπαμπάς πο συνεχως κανει παρατηρησεις σε όλους μας.
Γιατί οι τσαντες σας ειναι εδω; γιατι τα παπούτσια είναι στο χωλ,
γιατί μυρίζει το σπίτι φαγητό(!),
και όλα αυτα με νευρα.
Δεν θελω να αδικήται απο την συμπεριφορά του.
Τα παιδια δεν μπορεουν ακόμα να τον δικαιολογήσουν, ούτε να τον καταλαβουν.
Βαρέθηκα να εξηγώ και να δικαιολογω.
Θα ηθελα να ειναι λίγο πιο χαλαρός μαζί τους, να μην ειναι τόσο αυστηρός.
Ξυπνήστε νωρίς! φατε μόνο υγειινά! συμαζεψτε και στρωστε κρεβατια!
οχι με τις καλτσες πανω στον καναπε!(ελεος). ( που να ηταν στρατιωτικός, και ειναι και εναντίον!!)
Λείπει τοσο απο την καθημερινότητα τους, που καλύτερα θα ηταν να τον πεθυμουν και οχι να χαιρονται την απουσία του.
Στεναχωριέμαι για την σχεση τους.
Ξεχναει οτι είναι παιδιά, και περιμενει πάντα σοβαρότητα και ωριμότητα στις επιλογες τους.
Εχει χάσει μαλλον ο ιδιος τόσο την παιδικότητα του και εχει ξεχασει πως ειναι να εισαι παιδί.
Οχι οτι εγω ειμαι η καλη μαμα.
Ειμαι μαλλον χαλαρή και οχι επειδη βαριεμαι, αλλά απο αποψη.
Μπορεί να τους κανω κακό στην τελική, αλλα θελω να ειμαι όσο πιο κοντα τους γίνεται,
Και τα λαθη που κάνω, εχω ευτυχως τον χρόνο, γιατι ειμαστε περισσοτερο χρόνο μαζί, να τα διορθώσω ή να τα εξομαλύνω.
Αλλα αυτος δεν τον εχει.
Και δυστυχως αυτα που μενουν είναι οι γκρίνια και οι  παρατηρησεις.
Δε λεω οτι ειναι παντα ετσι, προς..θεού.
Ειναι και αστειος και παιχνιδιάρης και αγαπησιάρης και τρυφερός, αυτό ελειπε...
Αλλα φοβαμαι οτι τα κακά μενουν χαραγμενα πιο πολύ.
Ή ισως εγω το βλεπω ετσι.
Το σ.κ. λοιπον θα το περασουμε όπως θελουμε,χα!
Και θα ξυπνήσουμε την Κυριακή οτι ωρα θέλουμε! χα!
Και αυτος θα μας τηλεφωνεί και θα κανει γλύκες και θα ζηλευει που εμεις θα ειμαστε μαζί.
Κια μεις θα τον λυπόμαστε καταβάθος, και θα περιμενουμε πως και πως να γυρίσει παλι γρηγορα κοντά μας.
Γιατί τον αγαπάμε, ειμαστε ερωτευμενες ( και οι τρεις) μαζί του, και αυτός το ξερει!

Λέτσε

Λέτσε, η πλατεία.

Paestum

Paestum Αρχαια Ποσειδωνεία,
Η βουτιά του Ελληνα.

Possitano

Possitano και πάλι

Possitano

Το Possitano απο την οπτική της παραλίας

Δρόμος στην Νάπολη

Πάσχα στην Ιταλία

Φέτος, σε πείσμα των καιρών, καναμε τρείς αποδρασεις στο εξωτερικο,
απο την αρχή του χρόνου.
Πρωτοχρονιά Βαρκελωνη,
Απόκριες Βερολίνο,
Πάσχα Κοστα Αμαλφιτανα,.
Στο τελευταιο ταξίδι, είμασταν 3 οικογενειες παρεα.
Οι διαδρομες που κάναμε ηταν¨:
Μπάρι- Cava de Tirreni (η πόλη που μέναμε),Αμαλφι, Νάπολι,Πομποιία,Ποσιτάνο, Παέστουμ, Λέτσε, Μπάρι.
Για το Λέτσε, καλύτερα να μη μιλήσω και με πιασουν τα νευρα μου.
Αν το δει λογικός ανθρωπος στον χάρτη, θα βαλει τα γέλια.Τι δουλειά είχαμε, να χασουμε μια μερα ολοκληρη, για να παμε στο Λέτσε, οπου εχουμε ξαναπαει δε, και απο δρόμο επαρχιακό...
Αστα να πανε, μόνο εμεις τετοιες βλακειες.
Τεσπα,η εκδρομη ηταν σε γενικες γραμμες πετυχημενη.
Αρκετα τα ωραια μερη, με κορυφαιο το Possitano
Η Ναπολη πολυ ομορφη, αλλα σε μισή μερα, τι να πρωτοδεις;
Πομποιία καταπληκτική και λίγο σοκαριστική, με τα ομοιόματα των ανθρωπων και των ζώων.

Το φαγητό εξαιρετικό, και οι τιμες σαφώς πιο καλες απ'τις δικες μας.
Οι τιμες σε όλα ηταν πιο καλες απο μας .Ξενοδοχείο, φαγητό, ποτά, ψώνια.
Αυτά!
Δεν εχω ταλεντο σε ταξιδιωτικές αναλύσεις.
Πάντως εχουμε ξεμυαλιστεί και οργανώνουμε το επομενο ταξιδακι.
Βαζω φωτο.

Παρασκευη σαν Δευτερα

Εχω νευρα.
Μέσα σε όλα αυτα που συμβαίνουν,τον εθνικό εξευτελισμό, και την ζητιανιά για δάνεια,
οι παρελασεις γίνονται κανονικά!
Για να τονώσουν το εθνικό συναισθημα!!

Και γω που είμαι κατα των παρελάσεων, να αντιμετωπίζομαι σαν εχθρος του εθνους, το λιογοτερο.
Και ναι! εκει που μπορώ να επηρεασω τα παιδια μου θα το κάνω, και ναι η μεγαλη μου,
δεν παρελασε και ούτε στην κληρωση για την σημαια δεν δεχτηκε να μπει(και ειμαι πολυ περιφανη γι'αυτο).
Ειναι τρομερό όμως , το πόσο μόνη αισθάνομαι για τις επιλογες μου.
Εχω και τους αλλους να λενε, οτι κακώς επηρεζω τα παιδιά, ας αποφασίσουν μόνα τους.
Με δουλευουν;Ποιο παιδί θα πει οχι στο χαβαλε της παρελασης;;
Να βάλω το παιδί να κανει κατι που δεν το θεωρω εγω σωστό, αλλα όλοι οι αλλοι.
Και ετσι ειναι τάχα μου ελευθερο να αποφασίσει, 11 χρονων παιδί.
Οχι και παλι οχι.
Φυσικά και θα του πω την γνώμη μου και τις κουβεντούλες μου.
Ενταξει με το ζόρι δεν θα την απαγόρευα, αλλα τουλαχιστον να ξερει τι κάνει.
Να μη πω για τα γνωστα καταλοιπα της δικτατορίας του Μεταξά, για τον ρατσισμό,
και το διαχωρισμό των ατομων,και γίνω κουραστική.
Αλλα μετα απο όλα αυτά, να παρελασουν μπροστα απο τους "επισημους", και να γυρισουν το κεφαλι, σαν χαιρετισμό και να τους τιμήσουν, ε, αυτο παει πολύ.
Σε ποιον ακριβώς να αποδόσουν χαιρετισμό;
Στα λαμόγια τους πολιτικούς, τους ξεπουλημενους στρατιωτικούς και στο παπαδαριό!!
Αχ!!! γελασαμε πάλι..
Ρε ουστττττ!
Οσο μπορω θα μιλαω, τουλαχιστον στα παιδια μου.
Ηδη γνωριζουν οτι ειμαι αθεη.
(Στην αρχή νομιζαν οτι ειναι καποια ασθενεια που την κολλησα απο καποιον αλλο.
-Μαμά, ποια φιλη σου ειναι αθεη;;)
Ειναι δίκαιο να αφήνω όλους τους αλλους να επεμβαινουν με κατηχηση και και να ασκούν
τετοια εξουσία πανω τους;
Θα'θελα να κανω αληθινα ελευθερους ανθρωπους, αλλα βλεπω πόσο δυσκολο ειναι.
Και παλι ειμαι τόσο μόνη, σε όλο αυτό.Χωρίς φίλους να το μοιραστώ, νιωθω τέτοια αδικία.
Πως γίνεται, να μην διαμαρτύρεται κανενας;
Να γίνονται τα σχολεία τόπος κατηχησης, και μεις να ειμαστε αδιαφοροι;
Ε ναι μου είπε μια μάνα, το προτιμω να μαθουν προσευχες, παρα να πέσουν στα ναρκωτικά!!
Αντε τωρα να επειχηρηματολογησεις. Με ρούμπωσε λέμε.
Βρε της λεω στο σχολειο μαθαινουν γραμματα, αν ηθελα να μαθει θρησκευτικά θα τους εστελνα καταηχητικό.
Χαμενα λόγια, τζαμπα κόπος.
Δεν θελω να προκαλώ και ετσι λουφάζω και βραζω στο ζουμί μου...
Αλλά τα νευρα μου γίνονται κουρέλι.

Παιδάκι μου

Και σαν καλη κουκουβάγια, καμαρώνω.....

Βολτα στο Βερολινο

Χθες επιστρεψαμε απο τετραημερη εκδρομη στο Βερολίνο.

Πήγαμε οικογενειακώς και με μια ακομη φιλική οικογενεια.

Το Βερολίνο απίστευτο, πολύ καλός προορισμός.

Πρώτη μου φορα στην Γερμανία γενικά, και δεν μπορεσα να μην θαυμασω αυτην την γερμανική σειρα και τάξη.

Τοπος γεματος ιστορία, και τόσο μοντερνος μαζί.

Πολύ περπατημα, μεσα στα χιόνια, με μειον 5, 7, και 10 βαθμούς!

Αλλά δεν νιώθαμε πολύ κρυο, τι να πω;

Απο το πρωι μεχρι αργα το βραδυ γυρνούσαμε εξω.

Ευτυχως τα παιδια δεν γκρίνιαζαν καθόλου.

Εβραικό μουσείο, μουσειο Περγαμου, νέο μουσειο, μουσειο του τείχους, μανταμ Τυσσώ.

Τυχαμε και στην Μπερλιναλε, και η πόλη ηταν γεματη ανθρωπους του θεάματος.

Εξω απο το Κεμπίνσκι χοτελ, εκει στην Πύλη του Βραδενβουργου, ενα απογευματακι,

ειδαμε μαζεμενο κοσμο, και ρωτησαμε τους παπαρατσι, ποιον περίμεναν.

Και πριν παρουμε απαντηση, να ο Μπομπ Γκελντοφ!!!

Και ναι βγήκαμε φωτο μαζί του!!Μη φανταστητε αγκαλιά, απλά δίπλα του.

Και αφου τελειωσαμε και απο την μανταμ τυσσώ που ηταν απεναντι, και ξαναπερασαμε,

βλεπουμε να στρωνουν ενα παχί κόκκινο χαλί, και στηθηκαμε και μεις να περιμενουμε.

Σε δεκα λεπτα βγαίνει η Κατριν Ντενεβ!!

Απίστευτο να βλεπεις ζωντανα στα δυο μετρα τους θρυλους του σινεμα!!

Μετα απο αυτο και αφού σταθηκαμε τόσο τυχεροι, φύγαμε, ενω οι υπολοιποι "παπαρατσι"

περιμεναν ακομα.

Πήγαμε σε υπαιθριες αγορες, στις διασημες πλατειες Ποτσνταμ και Αλεξαντρεπλατς.

Φαγαμε βρουστ και ηπιαμε μπυρες.

Για βραδυ φαγαμε εξαιρετικά, μετα απο κρατηση βεβαια.

Το πρωτο βραδυ δε, στο ανατολικογερμανικο παμπ, ηταν τελειο.

Η τελεια ατμοσφαιρα μπυραριας.

Το δευτερο βραδυ κλεισαμε σε κατι πιο "καλό"

βραβευμενο και πιο κλασσατο.

Το κρασι καταπληκτικό, το φαγητο πιο τσιγκούνικο, αλλα οι τιμες πολυ πιο χαμηλες απο Ελλαδα!

Οι τιμε ςγενικα μας φανηκαν πολυ καλες παντου.

Το ξενοδοχειο που μεναμε, ηταν apartment hotel, πολυ μοντερνο ντιζάιν και πολυ ομορφο.

Πάλι μας φανηκε φτηνό, 100 ευρώ την ημερα η οικογενεια σε απιθανο διαμερισματακι,

σε ενα τόσο καθως πρεπει χώρο.

Στην Ελλαδα την ιδια ωρα η αδελφη μου πλήρωνε τα ιδια σχεδον το δύκλινο στην Σμίξη,

σε σπιτι παρατημενο και αστα να πανε, επειδη ειναι κοντα στο χιονοδρομικο της Βασιλιτσας.

Ελεος!

Και φυσικά τα αεροπορικά που μας στοιχησαν 280 ευρώ τα τεσσερα ατομα!!

Ενταξει δεν ειχαμε καμια χλίδα, αλλα δεν μας χαλασε καθολου.

Στην Αθηνα να πας με τρενο θελεις τα διπλά.

Δεν κάνω περιγραφή των μουσείων.
Πάντως εντυπωσιαστικα απο την διαδραστικοτητα του εβραικού.
Βαρεθηκα λίγο.

Φτηνα πολυ και τα μουσεια, εκτος της βλακειας που λεγεται μανταμ Τυσσώ.

Πανακριβο.Αλλα ειχαμε και τα παιδια, τι να κανουμε..

Πολυ παρατημενο το μουσειο του τοιχους check point Charlie.

Αν και ηταν πολυ ενδιαφερον και δεν βαριεσαι καθολου.

Για της Περγαμου, τι να πω εγώ;;

Ευτυχως ειχε οδηγο στα ελληνικά!

Το γέλιο ηταν εκει που ειμαι προς το τελος της ξεναγησης, με πλησιαζει ενας τυπος ελλην,

και με ρωταει σε ποια γλωσσα ειναι η μεταφραση, αφου του λεω , και απο που να το παραλαβει,

τον βλεπω σε δεκα λεπτα πάλι δίπλα μου, να φοραει τα ακουστικα στα αυτια, και να ακουει την αρχή της ξεναγησης, ενω βρισκόταν σχεδον στο τελος του μουσειου!!!

Ο αντρας μου εντυπωσιαστηκε απο τις Πυλες της Βαβυλωνιας,

η μικρη μου απο την περιγραφη της μαχης των γιγαντων με την θεα Αθηνα.

Τρομεροι θυσαυροι!Ειναι να αναρρωτιεσαι ποσοι απ'αυτούς θα επιβίωναν των καταστροφικων πολεμων αν βρισκοταν στις πατριδες τους. π.χ. Ιρακ.

Απο το Αιγιπτιακο μουσειο εστιασαμε στην Νεφερτιτη.

Ειμασταν πολυ κουρασμενοι για παραπανω.

Αλλωστε μας καλούσαν τα λουκανικα και τα σνιτσελ απο τα μαγαζακια γυρω απο το νησακι των μουσειων.

Πολυ ωραιο σημειο μεσα στην καρδια του κεντρου,ειναι οι εσωτερικες αυλες των πολυκατοικιων, που ενώνονται μεταξυ τους, και επικοινωνουν η μια με την αλλη,

με μαγαζακια, καφε, ρεστοραντ.Ωραια που χαθηκαμε εκει μεσα!!

Μια βόλτα στο Ka De We, το παλιοτερο και μεγαλυτερο εμπορικο κεντρο, ηταν απαραιτητο.

Εκτος απο ενα mac κραγιον, ετσι για το καλό, δεν πηρα τιποτα.

Εκει που επαθα πλακα, ηταν στον οροφο με τα ντελικατεσσεν.

Θα μπορουσα να ζησω εκει μεσα!

Σε καθε "θεμα" ειχε και τεραστια μπαρ για να πιεις ενα ποτηρι κρασι και να δοκιμασεις οτι ηθελες!

Κριμα που δεν φαγαμε εστω μια φορα εκει!

Οι γερμανοι ευγενεστατοι και ψηλοί!!

Τους εντυπωσιαζε οταν μαθαιναν οτι ειμασταν ελληνες.

Καλα δεν εχετε οικονομικη κριση; Τι δουλεια εχετε εδω;;

Αυτο ειναι αλλο θεμα όμως!

Τωρα που γυρισαμε εχουμε ξεσηκωθει για Πασχα!!

εδω να γυριζουμε σούβλες και να σπαμε αυγα...δεν

Ξερω οτι για τα παιδια χρειαζεται λιγο το παραδοσιακο Πασχα, εστω σαν αναμνηση,

αλλα ελα που εμεις οι γονεις ειμαστε αντιθετοι.

Και ετσι κατι ψιλοψαχνουμε.Οικονομικά πάντα, μεχρι εκει που μπορούμε.

Μια ιστορια θα σας πω...

1η ιστορια.
Η Αλεξανδρα και ο Ηλιας ηρθαν στηνΕλλαδα πριν δεκα πεντε χρονια περιπου.
Η Αλεξανδρα δούλεψε πολύ σκληρα στα ξενα σπίτια και απεκτησε πολυ καλε ς σχεσεις με τα αφεντικα της.
Ο Ηλιας δούλεψε στις οικοδομες και δεν ξεμεινε ποτε απο δουλεια.
Ο μεγαλος τους γιος ηταν τρια χρονων οταν ηρθαν.
Μετα, εδω, εκαναν και την κορη.
Εγω τους γνώρισα πριν δυο χρόνια περιπου.
Η Αλεξανδρα πάντα γελαστη, ερχόταν στο σπιτι μου.
Ποτε δεν ζήλεψε και παντα ηταν με μια ευχή στο στόμα.
Μου αποκαλυψε οτι πέρασε ενα πολυ βαρυ περιστατικο υγείας, αλλα χαρη στα προηγούμενα αφεντικα της, που την ετρεξαν μεχρι την Ελβετια, το μάτι της σώθηκε.( σπανια περιπτωση καρκινου).
Η υγεια της ηταν σταθερη, μονο που προσεχε πολυ τα απορρυπαντικα, και αυτο ηταν μόνο.
Ο γιος τελειωσε το σχολειο κια πηγε στην Αθηνα σε μια σχολή σεφ.
Καθε καλοκαιρι, για διακοπες, η Αλεξανδρα και ο Ηλιας, μαζι με τα παιδία, εδω και χρόνια,
πήγαιναν στην ...Μυκονο.
Οσο αστειο και να ακούγεται, ναι ειχαν την ξαδελφη τους εκει που δούλευε όλα τα χρόνια,
και ετσι τους φιλοξενουσε ( στρωματσαδα βεβαια) στο σπιτακι της δίπλα στην θαλασσα.
Καναμε πλακες μεταξύ μας, που θα πας διακοπες;;Πάλι στην Ψαρού θα αραζεις;;
και τα γνωστα...
Τα χρηματα που ειχαν μαζεψει απο την δουλεια τους, με ιδρωτα και χαμογελο,
ηταν ικανα να αγορασουν το διαμερισματακι τους και ηταν ετοιμοι για την αγορα αυτη.
Μια μερα μου τηλεφωνησε οτι δεν θα ερθει στη δουλεια, δεν ηταν καλα.
Μετα ξαφνικά βρεθηκε στην Αθηνα και εκανε τεσερεις μηνε ς να ερθει πίσω σπιτι της.
Μετασταση στο συκωτι.
Απο τότε μπαινοβγαινει στα νοσοκομεια.
Η ιστορια της δεν εχει λήξει.
Α ρχ'ιζει η τρομερη κριση της οικοδομής.
Ο Ηλιας μενει χωρις δουλεια.
Η Αλεξανδρα συνεχίζει να ξοδευει απο τις αποταμιευσεις.
Τρελλα λεφτα.
Στον χρόνο επάνω, ο Ηλίας, παθαινει μια χοντρη κρίση ζαχάρου, και κινδυνευει να του κοψουν το πόδι.
Στο νοσοκομειο για μηνες...
Με νοσοκομα την Αλεξανδρα.
Τα βιβλιαρια αδειαζουν.
Δεν υπαρχει ουτε για το ενοικιο.
Δεν υπαρχει ουτε για φαγητό,η καθημερινη τους επιβίωση στηρίζεται στην ευσπλαχνεια
των γειτονων, του χασαπη, του μαναβη.
Στην αρχή υπηρχε η ντροπή.
Η αναγκη όμως την ξεπερασε.
Ο γιος δουλευει και σπουδαζει στην Αθηνα, μακαρι να κρατηθει οσο μπορει να τελειωσει μετη σχολή.
Η κορη στο γυμνασιο.Κοριτσακι σαν μπουμπουκι, που βλεπει τον κοσμο της να γκρεμίζεται.
Πηγαινει χωρις χαρτζιλικι σχολειο, και γυρναει πεινασμενη και τρωει ενα πιατο φαι σε μια
χωρισμενη με παιδι, θεια της που δουλευει σκληρα για όλους.
Η ιστορια δεν τελειωσε ακομα...

Εκκρεμώ

Και εκει που λες οτι βαριεσαι την ζωή σου, κατι συμβαίνει ,που δεν ειναι ποτε για καλο,
και αυτη η ρουτίνα ανατρεπεται.
Απο απλά πραγματακια, όπως να σου πέσει το κουρτινόξυλο της κουζίνας στο κεφαλι,
(ευκαιρια να πλυνεις και την κουρτίνα),
να χαλασει το παντζουρι σε μια μπαλκονοπορτα,
να σου καεί ο σκληρός( ο δίσκος),
να μην εχεις τηλεφωνο για μερες στην δουλειά σου,
μέχρι πιο σοβαρά, όπως να σπασει ο δασκαλος της κόρης το χέρι του, και να παρει 3 βδομαδες αδεια( πόσο κακό είναι αυτο;; πολύ κακό,κακό κακό)
να καούν όλα τα σποτακια μαζεμενα, και να μαγειρευεις το βραδυ πιο..ατμοσφαιρικα,
και όλααα αυτα να προστεθουν στην τεραστια πια λίστα με τις εκκρεμότητες,
που ποτε δεν τελειωνουν.
1.Να παω στο ταμειο μου για να βγαλω δικαιολογητικα αποζημίωσης αγορα κηδεμονα για την κορη.
2.Να εμφανισω φωτο που εχω σε cd.
3.Να επαναγραψω βιντεο βαπτισεων σε cd.
4.Nα ψαξω να βρω βιντεο γαμου για τον ιδιο λόγο.
5.Να ερθει ο σιδερας σπιτι για τα καγκελα της σκάλας.
6.Ν ακανω μαστογραφία.
7.Να βαλω σε ταξη τους λογαριασμούς της δουλειάς.
8.Να παρω δώρο σε βαπτιστηρι που χρωσταω.
9.Να ερθει ο καλος γαμπρος μου να βαλει χορταρι στον κηπακο μου.
10.Να καταπιαστω με την τακτοποιηση του υπογειου, πριν ξαναπλημμυρισουμε.
11.Να παω τα κοριτσια για πελματογραφία.
12.Να αγορασω επιτελους ενα ζευγαρι γυαλια ηλιου.( το προηγουμενο ζευγαρι τα'φτυσε, και πορευω με ενα μπατιρο m&h.
13.Να πλυθει το αυτοκίνητο(διαχρονική εκκρεμοτητα)
14.Να παω την καμπαρντινα στο καθαριστηριο επιτελους.
15.Να ραψω και τα κουμπακια που εφυγαν απο ρουχα που αχρηστευτηκαν γι'αυτον τον λόγο.
16.Ν αντυσω τα σχολικα βιβλία(χαχα - χαχαχαχαχαχα)
17.Να παω τα μπουκαλια που εχουν μαζευτει στην βεραντα, για ανακύκλωση.
18.Να βαλω λαμπες στον διαδρομο των κοριτσιων.
19.Να μαζεψω το χριστουγεννιατικο δεντρο.Πλάκα κάνω.

Πολύ μπερδεμενη λίστα, και σιγουρα εχω ξεχασει αυτα που δεν με συμφερει να θυμαμαι.
Και ο μόνος ελευθερος χρόνος που εχω, είναι όταν είμαι στην δουλειά!!

Επιστροφή στα καθημερινα

Και μιας που το τραπεζι μου ηταν αρκετα μεγαλο,
είπα να το γεμίσω με κόσμο,μες στις γιορτες, μην παει χαμενο τετοιο μεγεθος(αμα το εχεις, πρεπει να ξερεις να το χρησιμοποιηεις σωστα,το μεγεθος.)
Ετσι μαζευτηκαμε το βραδυ της παραμονης των Χριστουγεννων,όλη η παρεα,
σιγα το πραμα,εννεα οικογενειες μόνο.
Η καθε φίλη εφερε το πυρεξακι της ή και τη σαλατα της,φαγαμε τα συμμαζεψαμε όλες μαζί,
(μόνο ηλεκτρική δεν μου βαλανε).Και μεχρι τις 3 τη νυχτα εφυγε και ο τελευταιος.
Την επομενη, ανημερα Χριστουγεννων άλλη μια δόση επισκεπτων.
Οικογενεια αυτη τη φορα.Πεθερικα, κουνιαδουλα με τεσσερα τέκνα, αδελφη με τρια τεκνα,
μαμα, και ζευγος θείων.Πανζουρλισμός χειρότερος.όμως τόσο ωραία!!
Αφού αργά το απογευμα, μας επιασε μια μοναξια μια πλήξη ενα πραμα και παλι παρεα θελαμε.
Ετσι με σπιτικά καλεσματα, περασαν οι μερες των Χριστουγεννων.
Ψιλοσαπίσαμε στους καναπεδες, εξω για ενα ποτό, ουτε που το σκεφτηκαμε,
βαρεθηκαμε.
Την Πρωτοχρονιά,όμως την κοπανήσαμε κανονικά, μόνο η τεσσερεις μας,
για Βαρκελώνη.
Σούπερ.Οποιος δεν πηγε να παει παραυτα!
Δεν είμαι και καμιά πολυταξιδεμενη, αλλα τα λιγα που εχω δει, λεω πως ειναι ενας υπεροχος προορισμός.
Ο καιρός ηταν γλυκός,σχεδον ανοιξη,

Το Ελ. Βενιζέλος με απογοητευσε.Περιμενα περισσοτερα για ενα μοντερνο αεροδρομιο.
Πολυ λίγο, μιζερο, ασε την τραγικη χριστουγεννιατικη διακοσμηση, να σκας στα γελια δηλαδή.Κρίμα.
Το αεροπλανο της voueling αν το γραφω σωστα, δεν θυμαμαι, λίγο στεναχωρο,
σαν να ταξιδευεις με παλιό ΚΤΕΛ .Αλλα με τις οικονομικες τιμες, μη ζηταμε και χλίδες.
Η μικρή ειχε πολυ γελιο, μιας και πρωτη φορα σε αεροπλανο.
Δίπλα μα ςκαθησε ενας πακιστανός, στην θεση δίπλα σε μενα.
Απο πίσω μας καθοταν ο Ν. και η μεγαλη.Οταν απογιώθηκε και η δικιάμου ηταν σαν να την γαργαλανε δεκα χερια, ξεστριφτηκε απο το γελιο,
ο πακιστανός σηκώθηκε και πηγε σε μια θεση πιο μπροστα που ηταν αδεια η σειρα,
να απλωθεί ο ανθρωπος.
Και λεει η μικρή, α!! το κορόιδο, εχασε τα κελεπούρια!!
Γενικά δεν το εκλεισε το στοματακι της ούτε ενα λεπτό.
Ζωή να'χει, δεν της ποναει η γλώσσα; μπιρι μπιρι και γιατι αυτο, και ετσιο εκεινο.
Τεσπα.
Θα κανω ενα ταξιδιωτικό ποστ αλλη φορα.
Τωρα είμαστε παλι στη δουλειά, λες και δεν περασε μια μερα.
Πίσω στο σχολείο, κλαινε τα παιδιά, κλαιω και γω μαζί.
Το μισούμε το σχολείο, μόνο που εγω δεν το παραδεχομαι.
Αιντε σχολεία, τα εξωσχολικά;; αλλο πέρα δόθε.
Στο μεταξυ εχω ενα διαβολεμενο συναχι και μια ζαλουρα, μονο κουβερτούλα θελω
και νανι.Αλλα σφίγγομαι, που λεει και η αδελφή μου, όταν με παίρνει απο κάτω.
Δεν μασαμε, σφιγγομαστε και προχωραμε.
Για τη νεα χρονια ευχομαι σε όλους λιγότερη γκρίνια.Αυτό μονο.