Ενα παραξενο όνειρο.

Ενα παραξενο όνειρο!
Τα σπιτια, λέει, ηταν όλα ζωντανά.
Δηλαδή, ανεξαρτητα με τους ανθρωπους που ζουνε μέσα.Αναπαραγονταν μόνο με την θέληση των ανθρωπων.
Και μετα ζούσαν ανεξαρτητη ζωή.
Και εφτανα μέχρι τα βαθιά γεραματα.
Κάποια, που είχαν καλή σύνταξη, ( ετσι ακριβώς), στα γεραματα, ηταν καλοδιατηρημενα και με αίγλη απο το παρελθόν τους.
Καποια πιο ατυχα,  αφήνονταν στην παρακμή και ρήμαζαν .
Και μερικά πέθαιναν, ή απο θανατο βίαιο, πχ, γκρεμισμα, ή απο βαθια γηρατιά!
Τα χαρούμενα και ευτυχισμενα σπίτια ηταν όλο ζωή και φως.
Τα μίζερα και κακομοίρικα ηταν σκοτεινά και θλιμένα.
Τα περισσοτερα ζούσαν την ρουτίνα τους και δεν ενοχλούσαν κανεναν.
Καποια όμως, θέλανε πολυ κραυγαλέα, να επιβληθουν στα άλλα σπιτια.
Ή  με τα τετραγωνικά τους και τις πισίνες τους, ή με την αυταπόδειχτη ευτυχία τους.
Και πολλές φορες ζήλευε το ενα το άλλο.
Όπως  με τους ανθρωπους, αλλα εγω εβλεπα σπίτια!

Τι παραξενο όνειρο.