Χθες

Εκεί ήμουν χθες.

Ο εφιάλτης μου

Διαβάζοντας το ποστακι για το πάθημα της Νιόβης,
http://niobh.blogspot.com/
θυμήθηκα την πιο φρικτή μου εμπειρία σαν μάνα.
Πολλές φορες το θυμαμαι σαν εφιαλτη τα βραδυα και δεν μπορώ να κλείσω μάτι.
Πριν επτα χρόνια περιπου,μέναμε στην ιδια οικοδομή με τα πεθερικά μου.
Εμείς στον πρώτο όροφο,αυτοί στον δευτερο,
και στον τρίτο έμεναν τότε ενα ζευγαρι απο την Θεσσαλονίκη, καλοί ανθρωποι, γυρω στα 55χρ.
Ιδιόκτητη η οικοδομή λοιπον, και στην πόρτα μας δεν εμπαινε κλειδί.
Ασε που νομιζω δεν κλείδωνε απο βλάβη.
Τα πιτσιρικια ανεβοκατέβαιναν, όποτε γούσταραν γιαγιά και επεστρεφαν όταν βαριόντουσαν.
Η μικρή μου, ηταν δύο χρονων.
Εκείνο τον χειμώνα, έκανε τρομερή παγωνιά.
Ειχε φτασει το θερμόμετρο -20 μεσα στην πόλη.
Χιόνια παντού.
Κυριακή πρωί και καθώς είμαι λάτρης του υπνου,
εκμεταλευτηκα το γεγονος της απουσίας του Ν. και της μεγαλης κόρης,
και την έπεσα στα μαλακα μου παπλωματάκια για ένα εξτρα ευεργετικό βύθισμα.
Εξω το τσουχτερό κρύο, δεν παιζόταν.
Χωρίς να ακούσω κανέναν θόρυβο,ισως το ενστικτο,
πετάγομαι απο το κρεβατι μου και τρέχω προς το δωματιο της μικρής.
Πρωτο σοκ.Το παιδί δεν ηταν εκει.
Τρεχω την γελοία αποσταση των δυο μέτρων ως το αλλο δωματιο, το καθηστικό.
Τίποτα και κει.
Αλαφιασμένη αρπαζω με δύναμη το πόμολο της πόρτας και πεταγομαι στον διάδρομο.
Το μωρό μου, ηταν εξω, στα σκαλιά,
και με το ανοιγμα της πόρτας τρόμαξε κιόλας, και αρχισε να τρεχει πανικόβλητο
προς τα πάνω.
Ηταν ξυπόλητο, με ενα πολύ ελαφρυ πιζαμακι(απο μικρο δεν φοραει ποτε χοντρα ρούχα, ειδικά στον ύπνο της),
οι μύξες ετρεχαν απο τη μυτούλα και μπερδευοταν με τα δάκρυα, και κλάμματα κλάμματα...
τα οποία, δεν ειχα καν ακούσει, μεσα στο σπίτι, και στον βαρύ μου υπνο.
Προφανώς το παιδί ξύπνησε καποια στιγμή,
θα ήρθε στο δωματιο μου, μπορεί και οχι,
εγω στην κοσμαρα μου,
και ανοιξε την πορτα να παει στην γιαγια.
Ελα όμως που η γιαγια έλειπε στο χωριό!
Εκεί πιστευω οτι εχασε τον προσανατολισμό της, και ανέβηκε πιο πάνω, στον τρίτο.
Και για κακή μας τύχη ελειπε και το ζευγαρι του τρίτου.
Φανταζομαι θα χτυπούσε τις πόρτες μια του δευτερου και μια του τριτου,
γιατί αν χτυπουσε σε μενα , δεν μπορει, θα την ακουγα.
Μπερδεμενο και φοβησμενο το πουλακι μου,
πάνω στα παγωμενα μαρμαρα της σκαλας,
ουτε και ξερω τι σκέψεις θα πέρασαν απο το μυαλουδακι του.
Οταν την αγκαλιασα και την πήρα μέσα, το κορμακι της ήταν παγωμενο.
Εβαλα σε λειτουργία το σεσουάρ για να ζεστανω τα ποδια της που ηταν παγακια.
Κλαίγαμε και οι δυό απαρηγόρητες.
Πέρασε πολύ ώρα για να συνέλθουμε μανα και κόρη.
Τι έκανα στο μωρό μου;
Σκεφτόμουνα τον πανικό της, να χτυπαει κλειστες πορτες,
να παγωνουν τα ποδαρακια της και τρελλαινόμουν.
Πως αφησα να γίνει τετοιο πραμα;
Τι δολοφονική αμέλεια ηταν αυτή; Εγώ κόντεψα να το σκοτώσω το παιδί μου.
Τι να λέω, δραματικες στιγμες.
Φυσικά και δεν είπα τίποτα για τα κατορθώματα μου.
Ηρεμήσαμε και το μωρό σαν μωρό, ξεχασε και συγχώρεσε...ελπίζω.
Τις επόμενες μέρες αφουγκραζόμουν τον ηχο της αναπνοής της, τον παραμικρό βήχα,
μήπως εχει πυρετό, ευτυχως τίποτα, την γλυτώσαμε την πνευμονια.
Μόνο μετα απο πολύ καιρό, το είπα σε φίλες μου και οχι στον Ν.
Με βρίζει που μου αρεσει ο ύπνος, ασε μη χειροτερευω τη θεση μου.
Αλλα και τώρα καπου καπου,
οταν το θυμαμαι, ενα αγκαθι σαν να τρυπαει την καρδιά μου,
και το στομαχι μου ερχεται στο στόμα.

Καλοκαιρινο βραδακι στην πόλη

Πήγε κιόλας εννιά η ώρα.
Τα κορίτσια παιζουν εξω, ο Ν. σε δουλειά, και γω για μια ακομα φορά,
βαριεμαι να κανω τις γνωστες δουλιες του σπιτιου.
Προτιμώ να χαζευω..λες και δεν είμαι αρκετα χαζή!
Τα τζιτζίκια εξω, κανουν πάρτυ.
Η θερινή ραστωνη με αποβλακώνει.
Δεν εχω κι αυτοκίνητο, το πήρε ο Ν.
Να πήγαινα καμια βολτα.
Οι φιλες μου λείπουν, η αδελφή μου εχει δουλειές(νοικοκυρά, τι σαν κι εμενα;)
Στην βεραντα, δεν εχω μάθει να κάθομαι μόνη.
Με πιανει ενα παραπονο, μια μιζερια στη βεραντα μόνη.
Στο σπιτι μεσα κανενα προβλημα.
Βγαίνω, κανω ενα τσιγαρο, και ξαναμπαινω.
Βγαίνω, διαβαζω δυο σελιδες, και ξαναμπαινω.
Σπαστικες μέρες.Καλύτερα στη δουλειά.
Αργουν οι διακοπες.Καλύτερα, να εχουμε να περιμενουμε κατι.
Οι κορες μου σήμερα, βρήκαν καινουριο παιχνίδι.
Μετατρεψαν το υπογειο σε οικο μόδας.
Με μια παλια κουκλα μοδίστρας
και αρκετα υφασματα, κουρελακια,κορδελες,λουλουδια κτλ.
Δεν ξερω ποτε θα το βαρεθουν κι αυτο.
Πριν απο αυτο, εγραφαν βιντεακιακαι τα περνουσαν στον υπολογιστή.
Τι Ρουβας, τι Χαντισέ όλη η γιουροβίζιον σε παραγωγή αδελφών Τατά.
Πολύ γέλιο, και η μεγαλη μου,φοβερός Ρουβας,απίστευτη κίνηση!
Πάει κι αυτό.
Τώρα φάσιον-ντιζάιν.
Μόλις ήρθαν και μου ζήτησαν λέφτα για πατατάκια.
Πως να πω οχι;
Με τη βαρεμαρα που με δέρνει, με βρίσκουν "μποσικη"
και με εκμεταλευονται.
Αλλο τωρα.
Στην γειτονιά μας,υπαρχει ενας τυπος, πολυ μερακλής.
Εχει παρει αδεια, απο τον ιδιοκτητη του διπλανου του οικοπέδου και:
Το εφραξε αρχικα, μετα εβαλε μουσαμα γυρω-γυρω,
εριξε κατω αμμο, και με ενα τρακτερακι την [πατησε.
Εβαλε δυο τεραστιες πλαστικες πισινες, με χλωρίωση και τασχετικά,
Ομπρελα θαλασσης τεραστια, τραπεζακια, ξαπλωστρες, φωτα, μουσική.
Επαγγελματικά πραματα, καθε χρόνο το κανει και καλυτερο.
Καταλαβαινεις τον ξεμυαλισμό.
Και όλα καλα, αλλα..
Αυτός εχει 4 παιδια, συν 2 οικογενειες Αυστριακών που φιλοξενει,
γίνεται καθε μερα πάρτυ, απο το πρωι ως το βραδυ.
Οι μεγαλοι πίνουν ασταματητα, και τα παιδια κυκλοφορουν ξυπολιτα,
με τα μαγιό.
Και εχουμε ενα προβληματακι εδώ.
Ωραια όλα αυτά,αλλα δεν θελω τα παιδια μου να ειναι συνεχεια εκει,
και ανεγξελεγκτα.
Πρώτα απ''ολα, οι μεγαλοι πίνουν τόσο, που πανε και κοιμουνται σαν πεθαμενοι..
Η κορη μου μια μερα ανεβηκε στο σπιτι τους για πετσετα( οχι για τον εαυτό της, για ενα απο τα παιδια της οικογενειας) και ο ενας Αυστριακος κοιμόταν γυμνός στο πατωμα!!!!
Ευτυχως και μου το είπε.
Τους ανθρώπους, τους γειτονες, τους ξερω, αλλα, καμια εμπιστοσυνη δεν τους εχω, οταν βαζουν στο σπιτι τους ανθρωπους, που δεν σεβονται κανόνες,και φερονται ετσι μπροστα σε παιδια.
Η γυναικα, η γειτονισα, ενα κομματι μαλαμα, όλο γελαει, φιλοτιμη,
φιλοξενη,αλλα μαλλον εμπλεξε και δεν μπορει να πει οχι.
Και ετσι αποκτησαμε πρόβλημα, απο κει που ηταν όλα καλά.
Ας περιμενουμε να φυγουν με το καλο οι φιλοξενουμενοι,και βλεπουμε.
Κάθε μερα, και νυχτα, μας προσκαλουν και μεις το παιζουμε ακαταδεχτοι.
Στα παιδια εξήγησα, και μαλιστα καταλαβαν, και δεν εχουμε γκρίνια.
όμως μια ψιλοζήλια την εχουμε.
Και μιλαμε για ανθρώπους με "επίπεδο"(για τους Αυστριακους λεω)
Η κυρία πλαστικός χειρουργός, ο ενας μηχανικός κλπ.
Και με τα παιδια τους δυο κοριτσακια 7 και 12χρ.
Τι στο διαλο, ερχονται εδω να πιούν; και να κάνουν μπανιο στη βρωμοπισινα;
Αυτο ειναι Ελλαδα γι αυτούς;
Σε ποιες παραλίες τους πήγατε τους ξενους; ρωταω;
Και μου λενε κατι μπούρδες, που εγω ουτε να κατουρίσω δεν θα εμπαινα.
Α!!! μου λένε δεν εχεις δίκιο, εχει ενα τσιπουραδικο εκει στην ακρη, καταπληκτικό!40 καραφακια ειπιαμε.Γκλουπ!
Αβυσσος η ψυχή και τα γούστα των ανθρωπων.
Και πως οδηγουν στον γυρισμό;
με παιδια μεσα;υπευθυνοι ανθρωποι ε;
Και βεβαια, αφου ειναι κουρούπελα, απο το πιοτί μόλις γυριζουν ριχνουν κι ενα παρτυ, pool party να ρθει να δεσει το πραμα.
Οι γειτονες δε, εχουν παρει αδεια απο τις δουλειες τους(πως να πηγαιναν
το πρωι, με το μαγιό;) και εχουν μια χαλαροτητα εξωφρενική.
Εμεις ειμαστε οι ξενερωτοι γειτονες , χαχαχα.
Ευτυχως εχουμε αρκετα παιδια στη γειτονιά, με νορμαλ γονεις,
και εχουν παρεουλα τα δικα μου.
Αυτά.
Παω μια βόλτα τον σκύλο, ή μαλλον αυτός θα με παει,
γελοιο θέαμα, ενας σκύλος να σερνει μια απο πίσω λαχανιασμένη.
Και μετα ντους και βεραντα, με παρεα, τα κοριτσια μου!