Καλά εδω δεν μπαινει τίτλος με τιποτα!

Ηθελα να γραψω ενα χαρούμενο ποστ, κατι καλοκαιρινό και δροσερό.
Οι ιστορίες μου όμως ειναι τόσο καθημερινές και συνηθισμένες, που χανουν καθε ενδιαφερον στο "χαρτί", ακόμα και απο μενα την ιδια.

Εχω μια τεραστια επιθυμία να περασω καλά.
Να γινει κάτι και να περασω καλά.
Βαρεθηκα την "όμορφη" ρουτινα μου.
Ειναι τόσο λίγα αυτα που με κανουν πραγματικά χαρούμενη;
Οχι, αντιθέτως, ειμαι ανθρωπος που θα βρω τη χαρα σε απλά πραματα,
και σε στιγμές.
Για να νιώθω ετσι φαντασου πόσο πίεση εχω φάει.
Δεν αφήνω περιθώρια για καταθλίψεις.
Ή ετσι νομίζω.
Αλλά πολλές φορες με φαντάζομαι,
όπως στα εργα,
να είμαι στο σπίτι με μια μακρυά βελούδινη ρόμπα,
και να ψαχνω με αγωνία το κρυμμένο μπουκάλι τζιν,
να το αρπάζω με τρεμμαμενα χέρια και να βαζω μια βιαστική μεζούρα στο ποτηρι,
να πίνω αχόρταγα,
και να ξαναγεμίζω με ικανοποίηση.
Ή με φαντάζομαι, μελαγχολική, πάλι με την βελούδινη ρόμπα,
( ενδυματολογική επιλογή κάθε σοβαρής καταθλιπτικής),
να περιφέρομαι, στο τεραστιο σπίτι μου,
να μη μιλάω σε κανέναν,
να εχω μόνιμα πονοκέφαλο,
το παιδάκι μου ( ενα εχω μονακριβο γιο,στην φαντασίωση πάντα)
ούτε να το χεσω,
και ο καημενος συζυξ, να παρακαλάει να γίνει ενα θαυμα,
να επιστρεψω πίσω στα συζυγικά μου καθηκοντα (τον εφαγε και η αγαμία μεσα σε όλα τ΄'αλλα).
Και ναι το θαυμα γίνεται.(Αν ζητατε θαυματα, να ειστε πιο συγκεκριμενοι,κοιταξτε πως την παταει ο συζυγος της ιστοριας μου,
ηθελε απλα ενα θαυμα)
Ο νεος γείτονας, που αγορασε την διπλανή αγροικία,
ο Ριτσαρντ Μέρκιουρι, κάνει την εμφάνιση του στο σπίτι μου. Ηρθε να δανειστεί λίγη ζάχαρη.
Καλά ασε πάλι εκτος θέματος.....
Αν και η τελευταια φαντασιωση τύπου Αρλεκιν καθολου δε με χαλαει.
Φάε στη μάπα τον κύριο Χρήστο ( γειτονας) και πάλι καλα να λες.
Το θέμα μας ήταν άλλο, για την επιθυμια μου να περασω καλά,
για την χαρα που θελω να εχω καθημερινα,
για την καταθλιψη που την παλευω,
και απόδειξη η στροφή που πήρε όλο το ποστ αυτό.
Ειμαι σοβαρός ανθρωπος εγώ;
Δεν δικαιούμαι΄ούτε μια καταθλιψη της προκοπης.
Ασόβαρη εντελώς.
Ετσι αυτό νομιζω για τον εαυτό μου,
τόσο καραγκιόζης που είμαι ,
και στο παρελθον που πίστευα οτι πέρασα κρυφες καταθλιψούλες,
μάλλον λάθος θα έκανα,καμιά γαστρεντερίτιδα θα ηταν.
Είδατε τι ευχαριστο ποστ;
Τελικά το επιασα το καλοκαιρινο κλίμα;

Η ρουτίνα μου

Εχω ενα ζευγάρι μάτια καρφωμένα στην πλάτη μου.
Μάτια που με κοιτάνε χωρις να με βλέπουν.
Καθεται πάντα πίσω μου, βολευεται, και μένει εκεί ακίνητος, για τεσσερεις -πέντε ώρες.
Μετά,σηκώνεται, και πάει αργά προς την πόρτα, χωρις να πει τίποτα,
και φευγει.
Και την επόμενη μέρα τα ίδια.
Για όλες τις μέρες, για χρόνια πολλά στη σειρά.
Καμιά φορά, ξεχνάω πως ειναι πίσω μου, πως ειναι εκεί.
Η ανάσα του, που και που, ή ο βήχας του,
με τρομάζει.
Τι διακριτικός άνθρωπος!
Θα σκεφτούν μερικοί.
Τι αδιάκριτος και αγενής, νομίζω εγω.
Λέμε "καλημερα" το πρωί, και "καλησπερα" το απογευμα.
Ποτέ όμως " γειά", "καλη όρεξη", ή "καληνύχτα".
Αν του πω εγώ, θα θεωρηθεί προσβολή.
Και ετσι σιωπαίνω.
Στο σπίτι, παλιότερα,όταν μέναμε "πάνω-κάτω",
μάλωνε τα εγγόνια του όταν γελούσαν (τρομερη φασαρία),
και μάλωνε και μας όταν μιλούσαμε.
Δεν ήθελε σπίτι του, ούτε κουβέντες, ούτε γέλια.
Ο Ν. λέει ότι είναι καλός γιατί δεν πειραξε κανέναν.
Εγω λεω ότι ειναι κακός γιατι δεν εκανε καλό σε κανεναν.
Αμφιβαλλω αν εχει αγαπη μέσα του για τα παιδια του και τα εγγονια του.
Καλά για μένα δεν αμφιβαλλω καθόλου.
Οι "νύφες" είναι πλάσματα πονηρά, καταστροφικά, που πίνουν το αίμα όλης της οικογένειας,
και ακόμα όταν δεν φαίνεται ότι ευθύνονται αυτες για την καταστροφή,στο βαθος θα λαμψει η αλήθεια!
Οι " νύφες" κάνουν βουντού και μαυρη μαγεία, να αρρωστησουν και να πεθανουν, όλα τα πεθερικά του κόσμου,
γι'αυτο μη μαρτυρατε τίποτα για την υγεία σας, γιατι οι νύφες χαίρονται
για τον καρκίνο σας...
Δε μπορεί, καπου θα εκανα κι εγω κάτι,κατι τραγικό, κατι που ενόχλησε.
Ναι ομολογώ!
Πριν δώδεκα χρόνια, τότε μετα τον γάμο,
τόλμησα και ανοιξα βιβλιάριο τραπέζης,για να βαλω τα λεφτα που μαζεψαμε στον γάμο,
και τολμησα να βάλω ΚΑΙ το δικό μου όνομα.
Αν είναι δυνατόν!!
Και να'ταν μόνο αυτό;;
Τώρα μετα απο τόσα χρόνια,
και αφού κατασπατάλησα το τεραστιο αυτο ποσό σε λούσα και κραιπαλες,
τι ΄αλλο εκανα η αφιλότιμη;;
Για το καινούριο σπίτι, η ύπουλη, έβαλα τον λογαριασμού του ρευματος,
στο δικό μου όνομα!!!
Ναι κι'όμως το έκανα.
Χωρίς ντροπή, χωρίς Σέβας ( αυτή τη λέξη τη μισώ),
έδρασα πίσω απο την πλάτη τους , με πονηρό σκοπο, να εκτοπίσω τον γιό τους απο τα δικαιώματά του.
Και όμως αυτοί ειναι οι λόγοι οι τρομεροί και φοβεροί, απίστευτο ε;;
Ε ρε τι ακούει κι αυτός ο κακομοίρης, ο γιός τους ώρες-ώρες!!
Κρίμα που έχει τα νευρα του και κατευθείαν πλακώνονται.
Εγώ στη θέση του, θα ημουν πολύ ψύχραιμη και θα τους δούλευα τρελλά.
Ο βλαξ προτιμάει να παλευει για την χαμένη τιμή της Καταρινας Μπλουμ.

Τόσα χρόνια ποτέ δεν ενιωσα μίσος για αυτους τους ανθρώπους.
Μια απορία την είχα, δεν μπορώ να πω.
Αλλά ποτε δεν το πήρα προσωπικά το θέμα.
Ηξερα οτι δεν ημουν εγω το πρόβλημα αλλά η τρομερή τους αναγκη,
να μην τους ξεπεράσει ποτέ και σε τίποτα το παιδί τους.
Τι τραγικό!
Κρίμα, είναι τόσο γελοίο, να μην εχουμε πρόβλημα σαν ζευγαρι, με τα τόσα που γίνονται γυρο μας καθημερινά,
να θέλουμε να μοιραστούμε μαζί τους τη χαρά μας για το καινούριο μας σπίτι, την λαχταρα μας και το καμάρι μας για τα παιδιά μας,
τις ανησυχίες μας και τους φόβους μας για το μελλον, για την δουλειά μας,
και να παραμενουν δυο κακομαθημενα παιδιά, που αν δεν τους γλύψεις και δεν δηλώσεις υποταγή, αν δεν τους πεις τα ψέμματα, που θέλουν να ακούσουν,
δεν υπάρχει γέφυρα επικοινωνίας.
Στεναχωριέμαι για τον Ν.
Δεν του αξιζει τέτοιο χαστούκι, τετοια τιμωρία.
Εφταιξε κι αυτός πολύ.
Τα παιδιά μιλανε στους γονείς με Σεβας (χα).
Το βρωμόστομα του, φτύνει τις αλήθειες σαν βρισιές, που πονάνε.
Από την αλλη όμως δεν σας κρύβω πόσο περήφανη με κάνει.
Είναι αντρας και μιλάει την γλώσσα που πρεπει, δεν ξερει γαλυφιές
και συμφέροντα.
Και την γυναίκα του, ( όσο και αν της τα χώνει ο ίδιος), την υπερασπίζεται με πάθος.
Πόσο καλό μας εχουν κάνει στο γάμο μας, αν το ηξεραν θα καταπιναν
χλωρίνη!
Κατα τα άλλα, εχω τα δυο μάτια αυτή τη στιγμή,
πίσω μου να με καρφώνουν, να μου ριχνουν μικρα μαχαιράκια,
....τόσα χρόνια.
Ποτέ δεν ειπα κουβέντα.
Λες να ήρθε ο καιρός;;
Μπα δε μασάω,δεν προκειται ούτε τώρα ούτε ποτέ.

Ξανά μαζί.

Τα κορίτσια μου έίναι πάλι στο σπιτι, μετα απο 11 μέρες.
Η εμπειρία της κατασκήνωσης ηταν τελικά πολύ καλή για όλους μας.
Του χρόνου ίσως καθήσουν περισσοτερο.
Η μικρή σίγουρα, και η μεγάλη μάλλον.
Μου είπε, πως απο τη στιγμή που της είπα οτι πηγαίνω να την πάρω όποια ωρα θελησει, χαλάρωσε και άρχισε να περνάει πραγματικά καλά.
Τι σου είναι τελικά τα παιδιά!

Το κλαμπ των χωρισμένων

Χθες,βγήκα με φίλες για ποτάκι.
Το νεο, δεν έπεσε σαν βόμβα. Το μελετούσαμε πολύ καιρό τώρα.
Σχεδον δυο χρόνια.
Η Λ. χωρίζει.
Πριν εξι μηνες μπήκε στο νεο της σπίτι. Μεζονετα πολυτελείας.
Ολα μέσα όμορφα, μοντερνα,τέλεια.
Απο πολύ πριν αναρωτιόμασταν, τι το θέλει το σπίτι, γιατί χρεώνεται με δάνεια, γιατί παλευει για μια κατασταση τετελεσμενη;
Η απαντηση είναι μάλλον ψέμμα : για τα παιδια.
Μπούρδες.Τι δηλαδή αυτοί που χωρίζουν δεν σκεφτονται τα παιδιά;
Και αντε δίνεις μια παραταση να πω, τώρα δε τα σκέφτεσαι τα παιδιά;
Οταν ο κομπος φτανει στο χτένι, τα παιδία χάνουν κατα κρατος, και λογικό είναι.
Κανενας δε γεννηθηκε άγιος και η αυτοθυσία ειναι σπορ των μαναδων μας.
Ο Α. Καλό παιδί.Ησυχος, πολύ ησυχος,εγκληματικά ήσυχος!
Η Λ. μια φρέσκια γυναικα, όλο ζωντανια, κεφι, και όρεξη για την ιδια την ζωή.
Ή τουλάχιστον έτσι ηταν, πριν, πολύ πριν.
Γιατί τώρα είναι μια νευρωτική χαμένη στην καταθλιψη, και στην μιζέρια.
Κατάθλιψη πέρασε και περναει ακομα και ο Α.
Δεν θέλει να την χάσει, ο αγώνας του για να την κρατήσει , στα όρια του γελοίου.
Η Λ. θα φύγει απο το σπίτι. Θα νοικιάσει αυτη κατι στην νεα της γειτονιά,
να ειναι τα παιδια κοντα στον πατερα τους.
Σκασίλα της για το νεο της σπίτι, ετσι κι αλλιώς ποτέ δεν το λαχταρησε.
Απο την αρχή ήξερε οτι αυτο το σπίτι θα τους έδενε με σιδερόμπαλα,
για περισσοτερο χρόνο μαζί, δάνεια, συμβόλαια, και άλλα δάνεια.
Να φύγει θέλει μόνο. Μακριά του.
Χωρις καβγαδες και φωνες.Να μείνει μόνη.
Με τα παιδια. Ο γιος της 12χρ. έχει μια συμπεριφορά προστατευτική προς τον πατερα του.
Τον αγαπάει φυσικά, αλλά σαν να τον λυπάται...
Καθόλου ισχυρό προτυπο πατερα, ειναι η αλήθεια.

Θα συμβουλευτει παιδοψυχολόγο, για τον τρόπο που θα το πει στα παιδια.Το καλυτερο που εχει να κανει.
Πως να βρεις τον τρόπο να μην τα πληγώσεις ( καλα αυτό δεν γίνεται, λεμε τώρα, το λιγότερο ),
να τα στηρίξεις, και να υποστηριξεις και την δική σου επιλογή;
Δεν θα ηθελα ουτε για μι α στιγμή να βρεθω στη θέση της.

Αναμενώμενη εξελιξη, πάντα δυσάρεστη, άλλα εγώ πιστευω, ότι και αναγκαία ηταν, και σε κάλό θα βγει μακροχρόνια.
Να ευχηθώ μόνο, οι τόνοι να παραμείνουν χαμηλοί, όπως αυτη τη στιγμή,
γιατί στην Ελλάδα ζούμε, και τα διαζύγια, εχουν κάτι απο αρχαία τραγωδία μέσα τους, πως να το κάνουμε;

Τα νέα απο το μέτωπο(της κατασκήνωσης)

Τη μικρή φοβόμουνα, η μεγάλη μας βγήκε μαμάκιας!

Εκανα το λάθος και της εδωσα κινητό.Ε! καθε λιγο και λιγακι ντριν και ντριν.

Στην αρχή εκλαιγε αυτή, εκλαιγα κι εγώ.

Το μωρό μου, της λείπω, να παω να την πάρω...

Μπούρδες. Το μωρό μου είναι πολύ, κακομαθημένη μαλλον, και της πρεπουν λίγα γυμνάσια.

Την αγρίεψα και γω με το παραπάνω και ευτυχώς δύο μέρες τωρα είναι καλύτερα τα πραματα.

Μεχρι και ενθουσιασμό διέκρινα στο σημερινό τηλεφώνημα.

Εννοείται ότι τα τηλεφωνα κόπηκαν αμέσως,της είπα μόνο ένα την ημερα, ( αντε και δύο σε εκτακτες και ευχαριστες μονο περιπτώσεις).

Η μικρή, στην κοσμάρα της .

Σε διάστημα πέντε ημερών, της μίλησα δύο φορές και αυτές βιαστικά και με το ζόρι.Μη και χάσει απο το παιχνίδι της.Αρχηγάρα!!

Μου είπε πως της λείπει το βραδυνό φιλάκι, αλλα κάναμε συμφωνία,

θα τα παρει όλα μαζεμένα και με τόκο, όταν ερθει.

Στην δική μας κατασκήνωση, δεν επιτρέπουν τις συχνες επισκεψεις,

και μάλλον καλα κανουν, θα εφευγαν τα μισα παιδιά.

Το κακό ειναι οτι δεν ξερω τους ανθρώπους που χειρίζονται τα παιδιά,

ούτε αν τα πραματα είναι όπως τα παρουσιαζουν.
Ελπίζω να είναι εντάξει.

Εμείς πάλι που μείναμε πίσω,
ψιλοκαλά περνάμε.
Αλλά οτι μου λείπουν, τι να πω ψέμματα; τουλαχιστον ας ειναι καλα,
και να τα περνανε ωραια.
Το σ/κ χωρις παιδιά ηταν κατι ασυνηθιστο να πω; αγνωστο να πω;
Ηταν πιο τρυφερό απο αλλες φορες,όλο χερακι-φιλακι ηταν, δε λεω,
μην ειμαι και αχαριστη.
Πήγαμε ωραια εκδρομή τελικά στην Βόρεια Ευβοια.
Πολύ πευκο ρε παιδί μου, παθαμε μια πευκίλα...
Αφού πεθιμησαμε το μπετον και τα μηχανάκια χωρις εξατμιση. χεχεχε.
Ωραια μέρη, παρθενα και ανεγγιχτα απο τον τουρισμό, ( με τα καλα αλλα και με τα περισσοτερα κακά που φερνει συνηθως ).
Μια όμορφη πλευρα της Ελλαδας, χωρις αναπτυξη, αφου ειναι μακριά απο μεγαλο αστικό κεντρο.
Στους δρόμους τα αυτοκίνητα μετρημένα, ολο το σ/κ.
Οι θάλασσες αρκετα καλες, καποιες Α.Α. καποιες πιο βου.
Οτι προλαβαμε βέβαια να δούμε.Το φαγητό,πολύ φτηνό, σε λαικά ταβερνακια,που μας εψηναν και τα δικά μας ψαρακια ( ψαροντουφεκας)
(οχι εγώ, ο αλλος..)
Ηταν ενα ησυχο σ/κ. Ομολογώ, πως για να λειτουργήσω με τον αντρα μου σαν ζευγαρι, εγω κι αυτός,θελω τον χρόνο μου, δε μου φτανει μια μέρα.
Απο την δευτερη μερα χαλαρώνω, και αφήνομαι, απο μέσα μου ( γιατί απο έξω μου, ειμαι μες την τρελλή χαρα).
Το μυαλό μου θελει χρόνο να επεξεργαστεί τα δεδομένα, μονοι, χωρις παιδιά, πάλι πίσω, πολύ πίσω, εγω και αυτός.
Οχι δεν εχω ξεχασει γιατι τον ερωτευτηκα.
Ουτε μια μέρα.
Μετά απο τοσο καιρό όμως θέλω καινούριους λόγους, νεα ερεθίσματα.
Ελπίζω, και προσπαθω, να του δίνω και γω.
Αυτά τα ολίγα για απόψε.
Θέλω σήμερα να βγω με φίλη και να πιούμε μιλώνταςγια τις αγάπες της ζωής μας, για να δούμε αν θα προκυψει.

Τα παιδιά πάνε κατασκήνωση

Σήμερα το πρωί,
ξεπροβόδισα τα κορίτσια μου για την κατασκήνωση.
Τα παιδιά μου ήταν τρομερά χαρούμενα και τα δύο.
Ελπίζω να καθήσουν και τις 22 μέρες.
Το θέμα είναι οτι, εμείς μείναμε πίσω...μόνοι μας.
Ναι, το συναίσθημα της μοναξιάς, το ενιωσα απο το πρώτο λεπτό.
Και τώρα, τι θα κάνουμε εμείς (χωρίς τους βαρβάρους; ήταν μια λύση!)
όσο παράδοξο κι αν ακούγεται,εχουμε τόσο εθιστεί στην παρουσία τους,
που καθόλου δεν επιθιμώ να μείνω σε ησυχία χωρίς αυτές.
Τις ζήλεψα στ'αλήθεια, ετσι χαρούμενες και ενθουσιασμένες,
με τρομερή ανυπομονησία,
και θάθελα και γω να γίνω μικρό παιδάκι και να παω μαζί τους.
Η πρωτη Κυριακή, ειναι απαγορευμένη για επισκεψεις γονέων.
Εμείς τι θα κάνουμε ;
Πάμε στην Αλλονησο;
Τς.
Πάμε Πήλιο;
Τς.
----------------
Καμιά διάθεση για εξερευνήσεις.
Λες και είμαστε ταγμένοι, σε όλη μας τη ζωή, όλα να τα κάνουμε για τα παιδιά, ή με τα παιδιά.
Το ξερω, είναι λάθος, και σε πολλούς φίλους, ούτε που τολμάω να το παραδεχτώ.
Θα με κοροιδεψουν.
Ασε μας, θα πουν, πάρκαρες τα παιδιά, και τώρα κανεις και την "μάμα".
Με τίποτα δεν είναι ετσι.
Δεν νομίζω οτι είμαι η κλασσική μαμά, που τρελλένεται με το αγχος των παιδιών,αντιθέτως ειμαι πολύ χαλάρή, και παλευω να γίνω πιο "σφιχτή "
σε καποια θέματα, ( να αφήσω πίσω μου την εφηβεία μου και να αναλαβω τις πραγματικές μαμαδίστικες ευθυνες).
Όμως, για πολλά χρόνια τώρα, αυτές ειναι τα πάντα στη ζωή μου,
και όσο δυσκολο και να είναι αυτό,
καταβάθος, το θέλω, το χαίρομαι και το απολαμβάνω .
Η παρέα τους μου είναι αναγκαία, πολύτιμη.
Εχω καθημερινους φίλους (ειδικά τώρα το καλοκαιρι, που χαλαρώνουμε απο τα σχολεία,ξενηχταμε, μαζί με τα παιδιά, καθε βράδυ)
Εχω δουλειά,
εχω κι άλλα πραματα, περα απο τα παιδιά μου.
Ή ετσι νομίζω.
Η δοκιμασία αυτη αφορά πρωτα σε εμενα και μετα τα παιδιά,
να δούμε ποιος θα σπασει πρώτος.
Από την άλλη θέλω τόσο πολύ, να περάσουν τέλεια,
να μη σκεφτούν το σπίτι και την μαμά, ούτε μια στιγμή,
να είναι ανεξαρτητα και όχι να με ζητήσουν αμεσως.
Εχω εμπιστοσύνη πολύ και στις δύο.
Εχουν τον τσαμπουκά που πρέπει, τον δυναμισμό
και όσο συναισθηματισμό τους δώσαμε σαν γονείς.
Δεν εχουν υπερβολή και υστερίες .
-----------
Το πρώτο μεσημέρι, και το σπίτι αδειο, ερημο.
Μαγειρευω για δύο.
προγραμματιζω το απόγευμα.
Επίσκεψη στο μπαμπά μου.
Δε χωράει αναβολή,δεν εχω τώρα δικαιολογία.
Θα πάρω και τη μαμά μου και θα πάμε.
Και αυτός θα μας φιλάει τα χέρια πάλι, και θα λέει:
-Ζαχαρίτσα στα φιλάκια, να είναι πιο γλυκά........

Η Λίτσα και το νεο σηριαλ του Αντεννα

Το μπλογκ της Λιτσας,το θυμαστε;
Εγώ πολύ καλά, ηταν αγαπημένο, κι αυτό και η Λίτσα.
Η Λίτσα κάποτε βαρεθηκε, ή δε ξερω εγώ τι, και το έκλεισε το μαγαζάκι.
Βέβαια, αυτό υπάρχει ακόμα και βολοδερνει στους ωκεανούς του νετ.
Τώρα η πληροφορία της ημερας.(ρεπόρτ Ιορδάνης)
Ο αντεννα ετοιμαζει σειρά, με σκηνοθέτη την Ολγα Μαλέα, με σεναριο,
ακριβώς αυτό.
Τη ζωή μιας Λιτσας ( κομμώτρια στο έργο, πωλητρια στο μπλογκ)
με τρομερες ομοιότητες όμως σε όλα.
Ειναι τυχαίο;(χα)
Ειναι γνώστης η Λιτσα γι'αυτό;
Ποιος υπογραφει το σενάριο δε ξερω ακομα.
Ολα αυτα τα έμαθα τυχαια απο φίλη μου ηθοποιο που θα παιξει στο σήριαλ.
Αφησα και ενα ανωνυμο σχόλιο στη Λίτσα, τι άλλο να κάνω;

τα κολληματα

Οδηγώ, το αυτοκίνητο μου μόνη, ακούγοντας μουσική.

Το μυαλό μου σκέφτεται διάφορες ιστοριες απο το παρελθόν.

Τις αναλύω αργα-αργα.Προσπαθω να θυμηθώ την παραμικρή λεπτομέρεια.

Σε τέτοιο βαθος, που όχι μόνο δεν εχει σημασία για την ιστορία,

αλλά δημιουργεί τεράστιο κόλλημα στην υπόλοιπη αναπόληση.



Μου είπε να του μιλήσω εγώ στο τηλεφωνο, και να του πω, ο,τι

δεν πάει αλλο, να χωρίσουν καλυτερα, να ησυχάσουν...

Κι αυτή , εκεί δίπλα μου, να ακούει τι του λεω, και οι γονείς μου στο διπλανό δωματιο, και εμείς ξαναμένες, να παίρνουμε το νούμερο..

Δεν τα είπα καλά τα λόγια.

Αφού με ξερει οτι αυτοσχεδιάζω,γιατι με βαζει και κανω τετοια πραματα;

Θύμωσε κιόλας.

Και γω θύμωσα γιατί αυτος καταλαβε, και ντραπηκα πολύ.

Και αυτή πεταχτηκε εξω απο το σπίτι, να φύγει με τα πόδια, να πάει που;

Το σπιτι της πολύ μακριά.Δεν χαιρετησε και τους γονείς μου,τι εχουν να λένε...

Και γω μες τα νευρα, της ακολουθώ.

Δεν μου μιλάει, μόνο λεει πως τα'κανα σκατά.

-Ελα ρε συ, μην εισαι ηλίθια, πάμε πίσω στο σπίτι.

-Οχι!Οχι!!



Και εκει ειναι το κόλλημα.

Η φούστα της ηταν αυτή απ'τον sofo η μίνι, που την φορούσα κι εγω συχνα;;

ή ηταν η άλλη, που την ειχε ράψει σε μοδίστρα, και έμοιαζε κάπως , αλλα καμία σχέση;( κι όμως ειναι δυνατον)

Αυτό ηταν. Η αναπόλυση καταστραφηκε.

Για την επόμενη μισή ωρα, καίω ενα -ένα τα εγκεφαλικά μου κυτταρα,

για να θυμηθώ.Ζουμάρω στο ύφασμα, κάνω κοντινό στις λεπτομέρειες..



Οδηγώ το ποδηλατό μου, και αν και η ζέστη με βαραει ανελέητα, καταβαθος γουσταρω.

Φοράω και την τέλεια καπελαδούρα μου, την μαυρη την ψαθωτή, και νιώθω και λιγο Χόλιγουντ.

Στο μυαλό μου, η χθεσινή συζήτηση με κάποιον/α, δεν εχει σημασια το πρόσωπο.

-ειναι άδικο να πιστευεις πάντα αυτό που σε βολευει,και οταν δυσκολευεσαι λιγακι, να επιδικνύεις τεραστια αυστηρότητα.

-Γιατί το λες αυτό; μήπως εσύ το κάνεις, όπως το κάνεις και τώρα;

-Σ ταματα να γυρνας την κουβέντα πάντα στους αλλους, τωρα μιλαμε για μια δική ΣΟΥ αδυναμία, όταν μιλαμε για δική ΜΟΥ αδυναμία, πολύ ευχαρίστως να με ξαναρωτησεις.

-Αυτη την εξυπνάδα που αποκτάς όταν πρόκειται να κρίνεις καποιον αλλον, να την αφήσεις απ'εξω.Πάντα κρίνεις τόσο αυστηρά και με τέτοια σαδιστική διάθεση, που ακόμα και δίκιο να εχεις, με κάνεις εχθρό σου, αντίπαλό σου.

-Εγω κρίνω αυστηρά;Που προσπαθώ με όση ευγενεια διαθετω

να πω τα πραματα με το όνομά τους;



Και εκει ξανακολλαω.

Και όλες οι κουβεντες μπερδευονται.

Τι είπα εγω; τι μου είπαν.Γιατί θύμωσα;; γιατί επιτέθηκα;

Ποιο ηταν το νόημα;Τι εννοούσε;
Νάτο πάλι το κόλλημα!