Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Εκκρεμώ

Και εκει που λες οτι βαριεσαι την ζωή σου, κατι συμβαίνει ,που δεν ειναι ποτε για καλο,
και αυτη η ρουτίνα ανατρεπεται.
Απο απλά πραγματακια, όπως να σου πέσει το κουρτινόξυλο της κουζίνας στο κεφαλι,
(ευκαιρια να πλυνεις και την κουρτίνα),
να χαλασει το παντζουρι σε μια μπαλκονοπορτα,
να σου καεί ο σκληρός( ο δίσκος),
να μην εχεις τηλεφωνο για μερες στην δουλειά σου,
μέχρι πιο σοβαρά, όπως να σπασει ο δασκαλος της κόρης το χέρι του, και να παρει 3 βδομαδες αδεια( πόσο κακό είναι αυτο;; πολύ κακό,κακό κακό)
να καούν όλα τα σποτακια μαζεμενα, και να μαγειρευεις το βραδυ πιο..ατμοσφαιρικα,
και όλααα αυτα να προστεθουν στην τεραστια πια λίστα με τις εκκρεμότητες,
που ποτε δεν τελειωνουν.
1.Να παω στο ταμειο μου για να βγαλω δικαιολογητικα αποζημίωσης αγορα κηδεμονα για την κορη.
2.Να εμφανισω φωτο που εχω σε cd.
3.Να επαναγραψω βιντεο βαπτισεων σε cd.
4.Nα ψαξω να βρω βιντεο γαμου για τον ιδιο λόγο.
5.Να ερθει ο σιδερας σπιτι για τα καγκελα της σκάλας.
6.Ν ακανω μαστογραφία.
7.Να βαλω σε ταξη τους λογαριασμούς της δουλειάς.
8.Να παρω δώρο σε βαπτιστηρι που χρωσταω.
9.Να ερθει ο καλος γαμπρος μου να βαλει χορταρι στον κηπακο μου.
10.Να καταπιαστω με την τακτοποιηση του υπογειου, πριν ξαναπλημμυρισουμε.
11.Να παω τα κοριτσια για πελματογραφία.
12.Να αγορασω επιτελους ενα ζευγαρι γυαλια ηλιου.( το προηγουμενο ζευγαρι τα'φτυσε, και πορευω με ενα μπατιρο m&h.
13.Να πλυθει το αυτοκίνητο(διαχρονική εκκρεμοτητα)
14.Να παω την καμπαρντινα στο καθαριστηριο επιτελους.
15.Να ραψω και τα κουμπακια που εφυγαν απο ρουχα που αχρηστευτηκαν γι'αυτον τον λόγο.
16.Ν αντυσω τα σχολικα βιβλία(χαχα - χαχαχαχαχαχα)
17.Να παω τα μπουκαλια που εχουν μαζευτει στην βεραντα, για ανακύκλωση.
18.Να βαλω λαμπες στον διαδρομο των κοριτσιων.
19.Να μαζεψω το χριστουγεννιατικο δεντρο.Πλάκα κάνω.

Πολύ μπερδεμενη λίστα, και σιγουρα εχω ξεχασει αυτα που δεν με συμφερει να θυμαμαι.
Και ο μόνος ελευθερος χρόνος που εχω, είναι όταν είμαι στην δουλειά!!

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Επιστροφή στα καθημερινα

Και μιας που το τραπεζι μου ηταν αρκετα μεγαλο,
είπα να το γεμίσω με κόσμο,μες στις γιορτες, μην παει χαμενο τετοιο μεγεθος(αμα το εχεις, πρεπει να ξερεις να το χρησιμοποιηεις σωστα,το μεγεθος.)
Ετσι μαζευτηκαμε το βραδυ της παραμονης των Χριστουγεννων,όλη η παρεα,
σιγα το πραμα,εννεα οικογενειες μόνο.
Η καθε φίλη εφερε το πυρεξακι της ή και τη σαλατα της,φαγαμε τα συμμαζεψαμε όλες μαζί,
(μόνο ηλεκτρική δεν μου βαλανε).Και μεχρι τις 3 τη νυχτα εφυγε και ο τελευταιος.
Την επομενη, ανημερα Χριστουγεννων άλλη μια δόση επισκεπτων.
Οικογενεια αυτη τη φορα.Πεθερικα, κουνιαδουλα με τεσσερα τέκνα, αδελφη με τρια τεκνα,
μαμα, και ζευγος θείων.Πανζουρλισμός χειρότερος.όμως τόσο ωραία!!
Αφού αργά το απογευμα, μας επιασε μια μοναξια μια πλήξη ενα πραμα και παλι παρεα θελαμε.
Ετσι με σπιτικά καλεσματα, περασαν οι μερες των Χριστουγεννων.
Ψιλοσαπίσαμε στους καναπεδες, εξω για ενα ποτό, ουτε που το σκεφτηκαμε,
βαρεθηκαμε.
Την Πρωτοχρονιά,όμως την κοπανήσαμε κανονικά, μόνο η τεσσερεις μας,
για Βαρκελώνη.
Σούπερ.Οποιος δεν πηγε να παει παραυτα!
Δεν είμαι και καμιά πολυταξιδεμενη, αλλα τα λιγα που εχω δει, λεω πως ειναι ενας υπεροχος προορισμός.
Ο καιρός ηταν γλυκός,σχεδον ανοιξη,

Το Ελ. Βενιζέλος με απογοητευσε.Περιμενα περισσοτερα για ενα μοντερνο αεροδρομιο.
Πολυ λίγο, μιζερο, ασε την τραγικη χριστουγεννιατικη διακοσμηση, να σκας στα γελια δηλαδή.Κρίμα.
Το αεροπλανο της voueling αν το γραφω σωστα, δεν θυμαμαι, λίγο στεναχωρο,
σαν να ταξιδευεις με παλιό ΚΤΕΛ .Αλλα με τις οικονομικες τιμες, μη ζηταμε και χλίδες.
Η μικρή ειχε πολυ γελιο, μιας και πρωτη φορα σε αεροπλανο.
Δίπλα μα ςκαθησε ενας πακιστανός, στην θεση δίπλα σε μενα.
Απο πίσω μας καθοταν ο Ν. και η μεγαλη.Οταν απογιώθηκε και η δικιάμου ηταν σαν να την γαργαλανε δεκα χερια, ξεστριφτηκε απο το γελιο,
ο πακιστανός σηκώθηκε και πηγε σε μια θεση πιο μπροστα που ηταν αδεια η σειρα,
να απλωθεί ο ανθρωπος.
Και λεει η μικρή, α!! το κορόιδο, εχασε τα κελεπούρια!!
Γενικά δεν το εκλεισε το στοματακι της ούτε ενα λεπτό.
Ζωή να'χει, δεν της ποναει η γλώσσα; μπιρι μπιρι και γιατι αυτο, και ετσιο εκεινο.
Τεσπα.
Θα κανω ενα ταξιδιωτικό ποστ αλλη φορα.
Τωρα είμαστε παλι στη δουλειά, λες και δεν περασε μια μερα.
Πίσω στο σχολείο, κλαινε τα παιδιά, κλαιω και γω μαζί.
Το μισούμε το σχολείο, μόνο που εγω δεν το παραδεχομαι.
Αιντε σχολεία, τα εξωσχολικά;; αλλο πέρα δόθε.
Στο μεταξυ εχω ενα διαβολεμενο συναχι και μια ζαλουρα, μονο κουβερτούλα θελω
και νανι.Αλλα σφίγγομαι, που λεει και η αδελφή μου, όταν με παίρνει απο κάτω.
Δεν μασαμε, σφιγγομαστε και προχωραμε.
Για τη νεα χρονια ευχομαι σε όλους λιγότερη γκρίνια.Αυτό μονο.