Ταξιδευαμε απο το πρωί.
Φτάσαμε αργα το απογευμα στο λιμάνι του Ηρακλείου.
Ζεστη τρομερή, κίνηση απίστευτη, ο ήλιος να καίει απέναντι μας,τα μάτια.
Αντε δυό ωρίτσες οδήγηση για να φτασουμε στο Σταλό.
Αλλά τι οδήγηση! Σκέτη επιβίωση!
Ενας δρόμος ( εθνικός δρόμος Κρητης, λέμε τώρα), σκετη καρμανιώλα.
Καθε περιγραφή ωχριά μπροστα στην πραγματικότητα.
Και αφού φτασαμε, κάποτε, ζωντανοί,
είδαμε τα σπιτακια-βιλιτσες, που ειχαμε κλεισει απο το internet .
Σκέτη γλύκα.
Ενας ανθρωπος μας περίμενε υπομονετικά, με ενα παιδακι στην αγκαλιά,
να μας δείξει τα απαραιτητα, μιας και τα σπιτακια αυτα ηταν απομακρυσμένα απο τον οικισμό.
Κατεβαζαμε ακόμα τα πραματα, τα παιδια ειχαν απο ωρα πεινασει, και κάναν υπομονή,
και μεις προσπαθούσαμε στα γρηγορα να ανασυνταχθούμε.
Ερχεται καποιος απο την παρεα και μας λέει, οτι ο τύπος θέλει να τον ξοφλήσουμε!
Τα μισα χρηματα τα ειχαμε στείλει ως προκαταβολή, μηνες πριν.
Να μην εχουμε ακομα ξεκουβαλήσει και αυτός να μας ζηταει να τον ξοφλήσουμε!!
Τόσο ακομψο και αγενές,που φυσικά μετανιωσα που τον βρήκα και συμπαθητικό στην αρχή.
Την βλακόφατσα!
Οι αντρες, ως πιο βλακόμουτρα, εψαξαν σε πορτοφόλια και εδωσαν τα χρήματα.
Ο δικός μου, ο εξυπνος, εκανε λόγο για απόδειξη.
Σε ένα κλίμα αμηχανίας, ελλειψης εμπιστοσύνης και ντροπής,
ο τυπος ειπε οτι θα μας φερει αποδειξη αυριο ο αδελφος του, τα μαζεψε, πήρε παραμασχαλα και το παιδακι και εφυγε μες τη νύχτα.
Αφησε αποσβολωμένους αγαθούς ( ηλίθιους) τους αντρες μας, να κοιτάζονται σαν ...ηλίθιοι;
Και μετα ξύπνησαν.
Τι εγινε ρε παιδιά;
Πρώτη φορά πάμε διακοπες;.
Πότε ξαναγινε αυτό;
Και αντε αφου ειχε τόση πρεμούρα για τα χρήματ, ας ηταν τουλάχιστον κι αυτος ο.κ.
Και αν αυτος τα κρατούσε για τηνπάρτυ του;
Αν τον πατούσε αυτοκίνητο;
Αν και Αν, μόνο που δεν μαλώσαμε το πρωτο βραδυ.
Του τύπου, ήθελα εγω να πω, αλλα εσυ αμεσως ανοιξες το πορτοφόλι,
να μη φανω εγω καχυποπτος και γυφτος κλπ.
Μετά πηραν φόρα.
Θα παμε λενε στο γραφείο που ειναι υπευθυνο και θα παραπονεθούμε.
Και την αλλη μέρα, τα καμάρια μας πήγαν στα Χανια.
Και αφού καναν τα παραπονά τους, τι συμπεριφορά ειναι αυτή,
αφιλοξενη και ζήτησαν την αποδειξη,
ο τυπος στο γραφείο, ΔΕΝ τους εδωσε απόδειξη, καποιο προβλημα ταχα μου, θα τακτοποιηθεί σε λιγες μέρες ...
Σε δυο μερες ερχεται ο τυπος του γραφείου,
και μας επιστρεφει πισω τα χρηματα του ΦΠΑ γιατί του ηταν αδυνατον να κοψει αποδειξη!
Αν ειναι δυνατον,
απο την μαλακία τους, την πατήσαν,
ειναι η πρωτη φορά που γινεται τετοια φαση,
ποτέ δεν μαλώσαμε με κανέναν, όπου και να πήγαμε,
ειδικά με επαγγελματίες που τους βλέπουμε με μια συμπαθεια.
Εμεις δεν το κάναμε για να παρουμε χρηματα πίσω.
Την αποδειξη μας ζητησαμε, αφου η εμπιστοσυνη προς το πρόσωπό μας δεν υπήρχε, γιατί να τούς εμπιστευτούμε εμείς;
Τα σπιτάκια ηταν αδήλωτα στον ΕΟΤ , και φοβηθηκαν μην και φτασουμε
μεχρι εκει.
Τέλος πάντων, κριμα για τον τουρισμό μας, και για την κρητική φιλοξενεία (καλά ξερουμε για τους μύθους της Ελλάδος).
Στο καραβακι για Γραμβούσα- Μπάλλο.
Παστες σαρδελες όλοι μέσα.
Χαρούμενος κόσμος, αφορμή για παρατηρηση και επικοινωνία.
Οικογένειες με παιδακια και γιαγιά, να τρεφονται με πατατάκια
( είμαι κακιά, αλλα πολυ το ευχαριστήθηκα το ξερατό του μικρού πάνω στην μάνα),
Ζευγαρια, μοντέρνα, ζευγαρια ξενέρωτα,
ξανά οικογενειες,
νέα παιδια με τατού, φλώρια, ροκάκια, λαικοί,
όλοι οι τύποι τελος πα΄ντων.
Και βυζί!!!
Μα τι βυζί!!
Ν α ντρέπεσαι που δεν εχεις σιλικόνη και συ σαν ανθρωπος.
Που πας κυρά μου;
Αντε στο χωριό σου, που το βυζί ειναι ακόμα φυσικό ( δεν λέω αλλα χαρακτηριστικά νταξ).
Πολύ σιλικόνη αδελφές μου.
Σε όλες τις τάξεις και τις φυλές,
ασχέτου ηλικίας ( και η γιαγιά Πάμελα; και η γιαγιά!)
όλες με το στήθος κάτω απο το σαγόνι.
Αντιαισθητικό, αντισεξουαλικό,
και μη με πειτε
κομπλεξική, θα ουρλιαξω!
Κυριούλης, ετων 45 περίπου, χαχανούλης και επικοινωνιακός με τον
δικό του τρόπο
Ξέρετε αυτούς που πιάνουν κουβεντα με τους πιο καλτ τύπους,
και νιώθουν πολύ ουάου τυποι, που βρισκουν να πουν κατι με όλους.
Η κυριά ξινή, πάλι με τον δικό της τρόπο.
Χαμογελάει συνεχώς και ετσι νομίζει πως ειναι γλυκιά!
Τα τέκνα τεσσερα,καλα και εξυπνα παιδακια.
Σε καποια φαση ο τυπάκος, αφού όλοι μας πια ξερουμε οτι ειναι
παιδοδοντιατρος, η γυναικα του μηχανικός η διακοσμητρια,(να τωρα θα τον μαλωσω),
καθεται δίπλα μου.
Ευγενιες, χαμόγελα, γενικότητες.
Σε μια φαση ο αντρας μου βγαζει και μου δίνει την βερμούδα του,
για να μείνει με το μαγιώ.
Καθως την βαζω στο σακο μπροστα μου, ο τυπος βλέπει με το αετισιο του μάτι,
την εσωτερική ταμπελίτσα του ρούχου.
Ω ναι! είναι φίρμα. Polo.
Ε ρε και αρχίζει ενα κατεβατό, που τελειωμό δεν ειχε :
Α καλά,όλοι οι ελληνες,ιδιες φιρμες φοράμε,εχω κι εγω ιδια,οταν παμε στο εξωτερικό ξεχωρίζουμε απο τις φιρμες των ρούχων,κάτι σαν στολή, οι ξένοι δεν τα εχουν αυτά, εχουν αλλους κωδικες ενδυματολογικούς,αφου να φανταστητε η πιο ηλίθια ατάκα διαφήμισης,μονο στην ελληνική αγορα απευθυνεται, το καλυτερο ζευγαρι παπούτσια μετα τα τίμπερλαντ, ειναι ενα ζευγαρι παλια τίμπερλαντ.,χαχα, ναι, ναι,χαχα, μονο στους ελληνες, ε; τρομερο;
Εγώ να είμαι εντελώς αποσβολωμένη,ευτυχώς φορούσα τα γιαλια μου και δεν φαινόταν το μάτι μου που ειχε γυρίσει.
Ο καλος μου δε, μας εκλασε κανονικά, και αγενεστατα,
και ειχε φύγει στην πρωτη ατάκα.
Καλά αυτος την εκανε νωρίς, εγω τι να απαντησω σε όλη αυτη την βλακοιστορία, χωρίς να γινω και γω αγενής, αλλα χωρις να φανω
(στον εαυτό μου) βλάκας;
Και η γυναίκα του γιατί δεν τον συμμάζευε;Ελεος πια.
