aremare-aremare: Ιουνίου 2009

Το Σάββατο που μας πέρασε, έιμαστε καλεσμένοι σε 2- 3 γάμους.
Κάναμε το ξεκαθάρισμα, και καταλήξαμε να πάω μόνη μου στον ένα,
μόνο στο χαιρέτημα (κλασσική και πάγια τακτική μου) και σε ακομη εναν, που γινόταν στις 10 το βράδυ και ήταν γάμος σε ανοικτό μέρος με τη γνωστη δεξίωση μετα.
Ολο αυτό το πανυγήρι, ξεκίνησε απο το μεσημερι για μένα.
Στις 1 ακριβώς κομμώτρια.Φευγω απο τη δουλειά πιο νωρίς, με τη γελοία δικαιολογια...¨εχω κομμωτήριο¨.
Ο δικός μου με κοιτούσε και δεν το πίστευε..
Αντε και τι μαλλι να κανω τωρα, που να κρατησει μεχρι το βραδυ, να μη μοιαζει με το μαλλι της μαμας Σίμσον, και να εχει όμως και το στίγμα του επαγγελματία;;;
Χα!Κοτσιδα!
Στα πλάγια, πολύ σικ και μαλιστα να έχει τον απέθαντο.( 20 ευρω)
Στις 3 ραντεβού για νύχια.(δωρεαν, μην λεω και ψεμματα, ειναι κολλητη μου)
Αντε ετσι για το καλό. Παει κι αυτό
Μετά, γρηγορα στα sephora, μασκαρα, κραγιον,μέικ απ,κολώνια,
σκια ματιων.( 150 ευρω)
Βγαίνοντας, αααα!! να παρω κι ενα πορτοφολι, που το αλλο εχει ξεσκιστεί και ντρέπομαι να το εμφανίσω(50 ευρω).
Και να αγορασω ενα τσαντακι για το βραδυ και ναι αυτο που θελω,
το βρήκα, ειναι πολύ ....φιν-φον ( που λεει και το Δεσποιναριο)
(75 ευρω, για να μάθεις).
Γύρισα στο σπίτι με απιστευτο πονοκέφαλο, και με 300 ευρώ μείον.
Μόλις το συνηδητοποίησα, αρχισε να με ποναει και ο κ..
Η ώρα είχε πάει 6.
Αρχιζω να φτιάχνω κατι πρόχειρο, γιατι το στομαχι, εσκαβε..
Ερχεται και ο Ν.
Με είδε ετσι κουκλάρα που ειχα γίνει, και τρομαξε να με αναγνωρίσει.
Και ήθελε...να μου χαλάσει τα μαλλιά.
Αλλά εγώ,γάτα,ούτε ενα τσιμπιδακι δεν βγήκε.
Και κατα τις 8 αρχίζω να ετοιμαζομαι.
Και να ετοιμαζω και τα ρούχα του.
Το σίδερο επαθε ενα κάτι,εγω να ιδρώνω, αυτος να κοιμαται.
Τελικά με ανταλακτικο σίδερο, εγινε η δουλειά μου.
Αφου ειπα δε θα βλαστιμησω,συνεχισα να κανω το μποτε μου.
Υπερπαραγωγή!
Στις 9 μου τηλεφωνουν, να παω να παραλαβω τη μεγαλη την κόρη,
μολις κατευθασε απο αγωνες κολύμβησης.
Πάω στο γήπεδο να την πάρω, εγω τώρα με το πεδιλάκι το πρόστυχο,
το φουστάνι για γάμο, μαλλι και μακιγιάζ, μια άλλη.
Αφού ο προπονητης, δεν μου εδινε το παιδί μου, που να με γνωρίσει ο ανθρωπος.
Οι αλλοι γονεις δε, με κοιτούσαν σαν να εβλεπαν την Κοκκινου, ή την Βίσση, κάποιες μαλιστα, βάλαν και χερι μπροστα στο στόμα, για να μουρμουρίσουν με ανεση, τι βλαμμένες! (καλα και γω, αν φορούσα φόρμα αθλητική,με τα διακριτικά του συλλογου,
ήμουν απο το πρωί, μεσα στον ηλιο για να παρακολουθησω τους αγωνες,
γυριζα με το πούλμαν, και έβλεπα την γαιδάρα μάνα,που μόνο τον κω.. της κοιταζει, και κοίτα την πως ηρθε να παρει το παιδί, σαν τραγουδιαρα,
έλεος τι ξεδιαντροπη! θα αφριζα απο ζήλεια τουλαχιστον τετοια θεά!!)
Βάζω το κοριτσι στο αυτοκίνητο, ματς-μουτς φιλιά, ουαου μαμά πως εισαι ετσι ( τωρα για καλο το πήρα αυτο),
και τρέχουμε να προλάβουμε τον πρώτο γάμο.
Ευτυχως ειχε πάρκιγκ εξω ακριβως απο την εκκλησια.
Μόλις αρχισε το διευχων, αφήνω το παιδι στο αυτοκίνητο,
και κατεβαινω να χαιρετησω.
Στριμωγμα, πάτημα, σπρώξημο, φιλιά, κοιταζω τη νύφη,
μπα, λέω, τι μαλάκας, σε λάθος γάμο ηρθα, δεν την ξέρω αυτήν.
Και η νύφη με κοιτούσε κι αυτή με την ιδια απορία.
Την παρεξήγηση ελυσε η κουμπαρα που κατι της φωναξε εκεινη τη στιγμή, και ακουσα το όνομα.
Ουφ σωστά ηρθα, απλά η κοπελα έκανε πιο σουπερ μποτέ απο μένα!!
Τόσο ωραία! σαν μια άλλη!!
(ας κοιτάω τα μούτρα μου καλύτερα που θελω και σχόλια, μόνο ψευτικες βλεφαρίδες που δεν έβαλα, και μολις τις ειδα στην νύφη, τις ζήλεψα,
γαμώτο γιατι να μην το σκεφτώ κλαψ).
Τρέχω στο κορίτσι, το μαναρακι μου ακουγε μουσική, και ηταν μια κούκλα, με το μαλλακι της μπουκλαριστο φυσικό απο το μπανιο,
το προσωπακι του λαμπερο, αχχχχ νιάτα.
Την πηγαινω σε φιλικό σπιτι, οπου ειναι και η αλλη κόρη.
( τύχερή που εχω φίλους για τετοιες περιπτωσεις)
Παω σπιτι να παραλαβω τον Ν.
Ειναι αψογος.
Τόσο όμορφος, με το τίποτα.Με ενα ζελε στα μαλλια.
Ασταδιαλα.Αντρες, ενα λευκό πουκαμισο και γίνονται κουκλιά.
Ενώ εμεις, εξτριμ μεικοβερ, και παλι...
Και φτασαμε και στο δευτερο γαμο.
Αφου χασαμε τον δρόμο, και ψιλοβριστίκαμε ετσι για το καλό,
παρκάραμε στου διαολου τη μάνα, γιατι δεν θελει να ψαχνει, σπάζεται,
και ξαναβριστίκαμε πάλι, για το καλό, γιατί καλο το περπατημα,
ρίχνει και τη χοληστερινη,
αλλα,ΟΧΙ ΤΩΡΑ με το δωδεκαποντο, έλεος.
Και να βγαλω τα 2, 3, 4 χιλιομετρα (λεμε τωρα) με περπατημα,
καλα για βιδεο, λυγισμενα γόνατα, και κύρτωμα πλατης,
αλλα, λιγο πριν την εισοδο,
πια γαζελα ειναι αυτή;;
τι ανεση! με το σωμα στητό, το ποδι τεντωμένο,τσ,τσ,
Και ενταξει τακτοποιηθήκαμε και στις ροτόντες,
και για καλή μου τύχη είχα την κουνιαδούλα μου δίπλα,
και επεσε τρελλο γέλιο.
Οπου κουνιαδα, το πιο αγαθο πλασμα, με τις πιο θεικές ατακες.
Ατακα νο. 1 Καλα πολλες πεταλουδιτσες εχει (της νυχτας)
ειναι μήπως ο καιρός τους να γίνους καμπιες;;
Ατακα νο. 2 Ο κουμπάρος ειναι αυτος που εχει την easy jet ο
πως τον λένε;;;
Χατζηκυριάκος; λεω εγω;
Α ναι ναι Χατζηκυριακος!! (καμία σχεση με τον Χατζηιωαννου, απλα λιγο του εφερνε)
Ατακα νο.3 πολύ ωραια αυτα τα κερασια, αχ πως τα λενε;;
Βοειδή λεω εγω,
Α ναι ναι!!βοειδή!!
Ατακα νο. 4 Συγνώμη μήπως ειστε διασημος;;;;( σε κύριο που καθεται μαζί μας στη ροτοντα )Γιατί κατι μου θυμίζετε.
Ε μ'αυτα και μ'αυτα, πέρασα πολύ γελαστικα΄.
Ευτυχώς που δεν παρεξηγει και γελαω και μετα γελαει κι αυτη,
και μετα ο Ν.μας αγριευει και τις δυο.
Οι γυναικες στο γάμο, όλες ρε παιδί μου, στην τρίχα.
Αρε τι αγώνα κάνουμε για το αποτελεσμα, αλλα χαλαλι.
Τα ευσημα εμεις οι γυναικες, δεν τα παίρνουμε απο τα σχόλια των αντρών.Απο τα βλεμματα των γυναικών τα παίρνουμε.
Τετοια ανωμαλία.
Και όσο πιο πολύ σε κοιταζουν οι αλλες, τόσο πιο κοντα στον στοχο εχεις φτασει, που ο στοχος να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας, ειναι
ατέρμονος.
Δε βαριέσαι, και λίγη ελαφρότητα, που και που, δεν βλαπτει.
Χαιρόμαστε με κατι μικρα, σαν κοριτσακια,
μονο που δεν τσιρίζουμε, ήηηηη τι φοβερό γκλιτερ/μανό/τσαντακι/ καρφιτσα/σκουλαρικι/σκατιδι.
Σαν κοριτσακια.
Παντως εγω ειχα πολυ καιρό να ασχοληθώ, με αυτον τον τροπο,
με τον εαυτο μου και το καταδιασκεδασα.
Αν και ειναι κουραστικό να εισαι πάντα τόσο θεά...

Είχα χθες μια συζήτηση με καλή φίλη,
μου έλεγε πόσο στεναχωριέται για τα χρόνια που εχασε, για τα χρόνια που άφησε να περασουν, χωρις να είναι δίπλα στην έφηβη, σήμερα, κόρη της.
Για τον εγωισμό της,για το πόσο εκνευριζόταν που έβλεπε, στην κόρη της, τις δικές της νευρώσεις, για την δυσκολία της να το διαχειρηστει, και φυσικά τις τυψεις που νιώθει,
καθως δεν αφησε καμιά διασκεδαση και έξοδο για κανένα μαμαδίστικο λόγο.
Σήμερα τα πραματα, μεταξύ τους ειναι πολύ καλα, και χαιρομαι γι'αυτό,
με μεγαλο αγωνα και αρκετα χρονακια ψυχαναλυσης, η φίλη σταθηκε αρκετα έξυπνη,
να παλεψει, εστω και λιγακι αργά, για να κερδίσει και να αποκαταστησει αυτη την τόσο σημαντική για την ζωή της σχέση.
Και όλα καλα μεχρι εδώ, γιατί, όταν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας ,τότε μόνο υπαρχει και
ελπιδα να τα διορθώσουμε.
Στον αντίποδα τώρα, είμαι εγώ.
Που πιστευω οτι ημουν πολυ διπλα στα παιδιά μου, που εκανα πραγματικά πολύ αγώνα,
και θυσίασα πολλα θέλω μου γι'αυτά.Εφτασα στα όρια μου,εχασα τις αντοχες μου,
έμεινα απο καυσιμα, αλλα τα εφτασα μεχρι εδώ, με αρκετη περηφάνια.
Και τώρα περιμένω απ'όλους τα ευσημα!Ναι ακριβώς.
Ψάχνω για αναγνώρηση, θέλω επιβραβευση, λες και οτι εγινε είχε την ιδιοτέλεια,
της ανταμοιβής.
Ξέρω ( και θα το παλέψω) οτι είναι λάθος, οτι η θυματοποίηση του εαυτού μου,
είναι ένα ακόμη πετραδακι που προσπαθεί να κλονίσει τον τοιχο της αυτοεκτίμησης μου.
Βλέπω εναν μίζερο ανθρωπο να παρακαλάει για μπραβο, και να ψαχνει τα "χαμένα " του χρόνια, και τρομαζω.
Οχι με τίποτα δεν το θέλω αυτό.Αλλαξε γρήγορα, συνελθε συνελθε, δεν εισαι αυτό...
Θα επανελθω.