Οταν οι μαμαδες συζητανε

Είχα χθες μια συζήτηση με καλή φίλη,
μου έλεγε πόσο στεναχωριέται για τα χρόνια που εχασε, για τα χρόνια που άφησε να περασουν, χωρις να είναι δίπλα στην έφηβη, σήμερα, κόρη της.
Για τον εγωισμό της,για το πόσο εκνευριζόταν που έβλεπε, στην κόρη της, τις δικές της νευρώσεις, για την δυσκολία της να το διαχειρηστει, και φυσικά τις τυψεις που νιώθει,
καθως δεν αφησε καμιά διασκεδαση και έξοδο για κανένα μαμαδίστικο λόγο.
Σήμερα τα πραματα, μεταξύ τους ειναι πολύ καλα, και χαιρομαι γι'αυτό,
με μεγαλο αγωνα και αρκετα χρονακια ψυχαναλυσης, η φίλη σταθηκε αρκετα έξυπνη,
να παλεψει, εστω και λιγακι αργά, για να κερδίσει και να αποκαταστησει αυτη την τόσο σημαντική για την ζωή της σχέση.
Και όλα καλα μεχρι εδώ, γιατί, όταν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας ,τότε μόνο υπαρχει και
ελπιδα να τα διορθώσουμε.
Στον αντίποδα τώρα, είμαι εγώ.
Που πιστευω οτι ημουν πολυ διπλα στα παιδιά μου, που εκανα πραγματικά πολύ αγώνα,
και θυσίασα πολλα θέλω μου γι'αυτά.Εφτασα στα όρια μου,εχασα τις αντοχες μου,
έμεινα απο καυσιμα, αλλα τα εφτασα μεχρι εδώ, με αρκετη περηφάνια.
Και τώρα περιμένω απ'όλους τα ευσημα!Ναι ακριβώς.
Ψάχνω για αναγνώρηση, θέλω επιβραβευση, λες και οτι εγινε είχε την ιδιοτέλεια,
της ανταμοιβής.
Ξέρω ( και θα το παλέψω) οτι είναι λάθος, οτι η θυματοποίηση του εαυτού μου,
είναι ένα ακόμη πετραδακι που προσπαθεί να κλονίσει τον τοιχο της αυτοεκτίμησης μου.
Βλέπω εναν μίζερο ανθρωπο να παρακαλάει για μπραβο, και να ψαχνει τα "χαμένα " του χρόνια, και τρομαζω.
Οχι με τίποτα δεν το θέλω αυτό.Αλλαξε γρήγορα, συνελθε συνελθε, δεν εισαι αυτό...
Θα επανελθω.