ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ

ΓΙΟΡΤΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

ΓΙΟΡΤΙΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ

Γιορτινα τραπεζια

Ελα να πιασουμε κανα ξεσκονοπανο εδω μεσα..
Ελα λιγο να αερισουμε.
Λοιπον αγαπητοι φιλοι και πολυπληθεις αναγνωστες μου.
Εχουμε και λεμε νεα.
Εκανα τραπεζι στην γιορτη του Ν.
Μεσημερι, με οικογενειες φιλων.
18 ΜΕΓΑΛΟΙ, 18 ΠΑΙΔΙΑ.
Τα κεφαλαια κατα λαθος πέσαν αλλα τα αφηνω για περισσοτερο δεος.
Περασαμε ομορφα.
Απο τα πιατα, καποια ηταν καλά, καποια σουπερ, και καποια σκετη αποτυχια.
Συμβαινουν αυτα, δεν με χαλασε καθολου.
Αλλωστε μόνο για νοικοκυρα δεν φημίζομαι.
Θα σας τα γραψω ενα ενα.
Γαστρα τριων κρεατων...σούπερ!
Τηγανια χοιρινή...μετρια.
ψαρονεφρι λιαστη ντοματα-χαλουμι σαλτσα μουσταρδας.....ετσι κι ετσι
φιλετακια μοσχαρισια με μανιταρια......σκετη αποτυχια-πολυ σκληρα για να πεθανουν.
μπριζολιτσες χοιρινες και μοσχαρισιες ψητες.....κλασσικά εικονογραφιμενα.
μπροκολο με φιλαδελφια- συνταγη απο το μπλογ μικρη κουζινα......το κατι αλλο, πολυ λιγο,
δεν μας εφτασε,φαγώθηκε πρωτο.
λαχανοντολμαδες με κρεμουλα δίπλα, της μαμας μη λεμε οτι κι οτι......πάντα νόστιμοι.
πατατες φουρνου και ενα σκετο ριζακι, αυτα συνοδευτικά, τις πατατουλες τις εφερε μια φιλη,τις κανει παντα ζουμερες και λαχταριστες.
τωρα τι αλλο ξεχασα;; δεν θυμαμαι, α ναι τις σαλατες
παντζαροσαλατα κλασσικη και φλατ.
μελιτζανοσαλατα,κλασσικη και σουπερ.
πατατοσαλατα, νοστιμη αλλα πολυ βαρια.
μακαρονοσαλατα, κι αυτη καλη και τα παιδια την ξεσκιζουν.
πρασινες σαλατες μιξ, με απ'όλα, ροκες ,μαρουλια,ραντισιο,ρόιδι,κλπ. τρελλη επιτυχία.
Σε γλυκό δεν επαιξε τιποτα φτιαχτό, όλα ετοιμα.
Δεν το ρίσκαριζα τόσο, και δεν ειχα κ χρόνο εδω που τα λεμε.
Ηταν ωραια, παρεούλα, καποια στιγμη βγηκε και κιθαρα, και μαζευτηκαν και τα παιδια κοντα μας και τραγουδησαμε τζιριζαμε μαλλον, όλοι μαζι, και γελασαμε πολύ.
Μετα εγινε καφαδακι για όλους,και συνεχεια κουβεντα και αραγμα μεχρι αργα.
Η βοηθεια της αδελφης μου, μεγιστη.
Τι να πω, ειμαι τυχερη,χωρις αυτη τιποτα δεν θα καταφερνα.
Βεβαια στο συμμαζεμα μετα το τραπεζι, βοηθησαν ολες οι φιλες, και δεν καταλαβαμε πότε ξεμπερδεψαμε.
Α!! εκανα προσπαθεια και για art de la table.
Το γελιο.Αφου ρε κοριτσι δεν...τι πολεμας με χαρτοπετσετουλες και μπουρδες;;
Ισα για να χαλαστεις;;
Αλλα καποιες ιδεουλες τις υλοποιησα σχετικα καλα.
Σε ενα βαζο εβαλα μεσα πολλα λαιμς και ιδιο χρωμα κερια πρασινοπα. Καπου το ειδα μη νομιζεται..
Το ειδα με κουμ κουατ αλλα που να τα βρω;;
Σε μια κρυσταλινη σαμπανιερα εβαλα μεσα χρωματιστα μακαρον, πολυ ωραια εικονα.
Στα ποτηρια του κρασιου εβαλα απο ενα μπουκαλακι κατακοκκινο martini. Πολυ εντυπωσιακό!
Και φτιαξαμε με τα κοριτσια κηροπιγιακια με μηλα και ρεσό.και αυτες οι ιδεες κλεμμενες απο φιλη.
Το υπολοιπο σκηνικο με λουλουδια και συνθεσεις, αρκετα γιορτινό.
Δεντρο δεν στολισα εκεινες τις μερες, για να εχουμε περισσοτερο χωρο, και να μην μπερδευτω απο τις πολλες ετοιμασιες.
Σε γενικες γραμμες πηγαν όλα καλα, και ηταν μια μερα χαρας.
Φωτογραφιες εβγαλα πολυ λιγες, γιατι ξεχασα, και γιατι με μαλλωναν οι αντρες,
όταν αποφασισα ξαφνικα την ωρα που τρωγαμε να βγαλω την μηχανη.Δικιο.
Θα προσπαθησω να βαλω και δω αν μπορεσω.
Αυτα προς το παρον.

Σεπτεμβρης

Εχουμε και λέμε.


Τα πρωτοβρόχια αρχισαν.


Τα σχολεία αρχισαν.


ΟΙ μέρες είναι πλεον μικρες.


Το αγχος μεγαλο.


Ο χρόνος πάντα και πιο λίγος.


Οι ανακαταταξεις πολλες.








Εχω να πω δυο λογια για τις λιγοστες-κούτσικες διακοπ[ες μου.


Καθε χρόνο μου φαίνονται και πιο μικρες, γιατι;


Ειναι κομματι αδικο να περιμενεις αυτες τις 10 μερες,


να το σχεδιαζεις μηνες πριν,


και να τελειώνουν, ετσι, σαν να μην ηρθαν ποτε.


Καλή η Λέρος, καλή και η Λοτσάρη,(και ο σύζυγος ακόμη καλύτερος!)


φάγαμε καλά, πιο φτηνο το ψαρι απο τα κρεατικα.


Ανακαλύψαμε ταβερνακι δίπλα στο κυμα,


κι απο την θαλασσα ντιρεκτ στο πιατο μας,


όλα τα θαλασσινα που πάντα ονειρευόμουνα.


Μύδια, στρείδια, γυαλιστερες, φούσκες,και κατι αλλα που δεν τα θυμαμαι.


Απιστευτο μαγαζάκι.


Κια φυσικά το πιο τουριστικο του νησιού, χωρις να χανει σε ποιότητα,


Ο Μύλος.Πολύ ατμοσφαιρικό, ονειρεμενο.


Φάγαμε και στους famous Ιταλούς.


Υπερεκτιμημένο.Καλές οι πάστες και οι πίτσες, οι σαλατες φτωχες εως αθλιες.


Αλλά αρκετα με το φαγητό.


Οι εικόνες του νησιού, μια ομορφιά!


Αν και οι απόψεις που ακουσα για το νησί πριν το δω η ιδια,


ηταν διφορούμενες,


η τελική εντυπωση ηταν θετική.


Ενας γνωστός μου ας πούμε, εχει φαει τρελλο κόλλημα,


και παει καθε χρόνο.


Μια αλλη γνωστή, που εκανε εκει καθηγήτρια, με κατατρόμαξε!


Τι δε μου είπε.


Οτι οι ντόπιοι, ειναι κακοί ανθρωποι, και αν μπορούν θα σου κανουν κακό!!


Οτι το ψυχιατρίο εχει επηρεάσει, την ζωή τους σε όλα τα επίπεδα,


οτι κυκλοφορούν δύσμορφοι και τερατογεννημενοι ανθρωποι,


λόγω των σεξουαλικων δραστηριωτητων, των ντοπιων με τους ασθενεις.


Οτι στον αέρα παλαναται μια αρρωστη αυρα, τα βάιμπς ειναι αρνητικά, κτλ.


Κατατρόμαξα.


Που πάμε ωρέ;


Αλλά ευτυχως η πραγματικοτητα ηταν τελειως διαφορετική.


Εγώ είδα όμορφο νεαρόκοσμο, καθαρό και κουλ.


Τα ματακια μου ειδαν τα ασπρα σπιτακια να σκαρφαλώνουν στους βραχους,


και απο τις δυο μεριές να κοιταζουν θαλασσα.


Η Πάτμος πολύ πιο λίγη.


Κτηρια ιταλικα αρτ ντέκο, καθαρά και περιποιημένα.


Αυλες γεματες λουλουδια και πρασιναδες.


Ακόμα και αυτο το ερημο το Λακί ( το λιμανι του νησιού),


εγώ το είδα όμορφο.


Ρυμοτομημενο και απλωμένο,πάντα ησυχο και βουβό όμως.


Και ένα αλλο που παρατηρησα ήταν οτι στα Αλιντα,


που μέναμε,το πιο τουριστικο σημειο του νησιού,


τα σπίτια ηταν όλα πανεμορφα, με καταπληκτικους κήπους,


μαντροτοιχους, και αυλες, πεντακαθαρα και συντηριμενα,


αλλα όλα τοσο ησυχα σαν άδεια!Που ηταν αυτός ο κόσμος;


Τα παραθυρόφυλλα ανοιχτα, τα φυτα ποτισμένα,

και απο τις 10 το βραδυ βυθισμενα στο σκοταδι;

Που ηταν οι ανθρωποι αυτοί;Δεν εμοιαζαν με εγκαταλελειμμενα σπίτια.

Κάθε άλλο.

Ανεβήκαμε και στο κάστρο του νησιού.

Μοναδική εμπειρία.

Επανω, εκτος απο το παραδοσιακο εκκλησακι, που εχουν όλα τα καστρα(!),

υπήρχε κια ενα μουσείο.

Ο υπάλληλος-ξεναγός, με εντονη ξενική προφορά,

αρχισε να λεει τα δικά του.

Η πιο παραξενη και πρωτοτυπη ξεναγηση της ζωής μου!

Αφού μπέρδεψε τις δικές του απόψεις με την ιστορία του νησιού,

σε παρατήρηση κυρίας, που μάλλον ηταν φιλόλογος,

οτι αυτα που λέει εκφραζουν την δική του αποψη, και ειναι τελείως διαφορετικά,απ'αυτα που διδασκόμαστε,

τα πήρε απότομα στην κράνα,

και τρέμοντας απο την ταραχή του, μας λέει:

Ως εδώ, τέλος η ξεναγηση, το κλείνω και φευγω!!

Και αρπαζει τα κλειδιά, μας βγαζει εξω, κλειδώνει την πόρτα, και εξαφανίζεται!!!

Καλά, μιλαμε είχαμε θέμα για κανα-δυό ώρες...

Πάντως μάθαμε και πολλά που δεν ξέραμε,

που δεν διδαχτήκαμε ποτέ,πράματα με τρομερό ενδιαφερον.

Ενδιαφερον και το πολεμικο μουσείο.

Η Λερος όμως δεν είναι μονο αυτό, είναι αλλο πραμα.

Ειναι ενα μεγαλο ψαροχώρι, με τους ψαραδες και τις βαρκες τους,

απ'όλο το δωδεκανησι εκεί.

Ειναι δαντελωτό περιγραμμα αιγαίου.

Ειναι αγριάδα,αλμύρα και αέρας.

Λίγες μέρες, πάει γρήγορα πέρασε..

Και ετσι πίσω τώρα στα καθημερινά,που ποτε δεν καταφεραμε να ξεχασουμε.

Αρχισαν και τα σχολεία.
Και τα εξοσχολικά.Ενα δράμα.
Πάρε τη μία, φέρε την άλλη.
Ωρες δύσκολες για την μαμα, που αναρωτιέται πάλι,
αν αξίζουν όλα αυτα..Αλλά πάλι, ας πρόσεχε, αυτη κυβερναει εδώ.
Ζόρισμα γερό.

Διακοπες τελος

Γυρίσαμε απο τις διακοπές.
Δυστυχως.
Η Λέρος πανεμορφη,αν και αδικήται απο τις παραλίες.
Τ'ωρα θα μου πείτε, τι να λεει ενα νησί, αν δεν εχει ωραίες παραλίες..
Κι όμως.
Είναι ένα νησί με χρώμα, όμορφη νεολαία, καλό φαγητό, μικρες αποστάσεις,πραματα να δεις.
Μικρες αποστασεις, το είπα ε;
Πρώτη φορα που δεν σκοτωθηκαμε στις διακοπες.
Χωρις νευρα, χωρις καυγαδες.
Αφου όλα τα προλαβαίναμε, ούτε κουραση υπηρχε ουτε εκνευρισμός.
Που πέρισι στην Κρήτη...
Ξεκινούσαμε πουρνό-πουρνό, και γυρίζαμε κατακοποι το βράδυ, για ντούζ
και ξανα βουρ εξω, λοιμασμενοι απο την πείνα, να φαμε, τεσσερεις οικογενειες..ε λογικο δεν είναι που μόνο μαχαιρια δεν βγαλαμε;;;
Ενώ φετος..
όλο αγάπες και λουλουδια!
Τι τρυφερότητα, τι φιλακια, ( και με τα παιδια και μεταξύ μας)
Ζούσα ενα όνειρο.
Τι να σας πω.
Καβγας νάδα.
Μεχρι που φτασαμε στο σπίτι βέβαια,και θα σας πω γιατι.
Εκει που λετε στο νησί, ο Ν. εντόπισε ενα πολύ "ωραίο"κομμωτηριο.
Η κυρία που δούλευε το ψαλίδι, ηταν πραγματι κουκλάρα.
Μια μέρα που βγήκε πρωί για περπάτημα, γύρισε στο ξενοδοχείο
κουρεμμενος!
Αναμενώμενο.
Και αντε και σου κανε ενα μαλλι...
Μεχρι εδω όλα καλα.
Και γυρίζουμε σπίτι.
Εγώ να βάζω πλυντηρια και τα παιδια να βοηθανε, και γενικα ενας χαμός.
Και ενω υποτηθετε πως βοηθούσε και ο Ν. σε καποια φαση εξαφανιζετε.
Και ερχεται στην κουζίνα ξεκαρδισμενος στα γελια με την εξής γελοια εμφανιση:
ψαλιδισμενη όλη η κορυφη του κεφαλιού του, εκει που συνηθως οι αντρες εχουν φαλακρα, τόσο ψαλιδισμενη γουλί τόσο σοκαριστική εικόνα..
Και αυτός δε ξεκαρδισμένος με την μαλακια που εκανε
πήγε να διορθώσει το κούρεμα(εμ πουλακι μου το ψαλίδι θελει τεχνη, όχι ωραιο κώλο, που ειδες και θαμπώθηκες) και εγινε μ..νι.
Τράτζικ.
Η μικρή να κλαίει, η μεγαλη να ουρλιάζει, εγω να θελω να φύγω με βαλιτσα κανονικά.
Γίναμε μεσα σε μισό λεπτό σκατα.
Να μαλώνουμε όλοι μαζί, σκηνικά ροκ.
Αντε και δεκαπενταυγουστος,που να βρεις κομμωτρια.
Ευτυχως η θειά του "εφημερευε" και του πέρασε με την ψιλή το κεφαλι.
Και τώρα παιζουμε στο σπίτι πριζον μπρέικ.
Ηρθαμε και απο την Λέρο, και σου λεει ο αλλος οταν τον βλεπει,
αυτός τωρα ειναι με χαρτί εξω; είναι σε αδεια; τι;;
Ε σε 10 μερες θα περασει κι αυτό.
Α!! ετσι ειναι ο Ν. δεν βαριεσαι ποτέ μαζί του , όλο εκπλήξεις και συγκινησεις, μη χεσω.
Για το νησι θα ξαναγραψω, γιατί τωρα΄δεν εχω κεφια.
Η μεγαλη μου η κορη εφυγε την επομενη που γυρίσαμε για τους παγετώνες της Γαλλιας στο Tignes για σκι με την ομαδα της.
Σήμερα όλη την ημερα δεν μιλήσαμε στο τηλ. και εχω ψιλοφρικαρει.
Η μικρή παιζει εξω και γω προσπαθω να επικοινωνησω και νευριαζω,
στο καλο της γιατι δεν απαντα;

Χθες

Εκεί ήμουν χθες.

Ο εφιάλτης μου

Διαβάζοντας το ποστακι για το πάθημα της Νιόβης,
http://niobh.blogspot.com/
θυμήθηκα την πιο φρικτή μου εμπειρία σαν μάνα.
Πολλές φορες το θυμαμαι σαν εφιαλτη τα βραδυα και δεν μπορώ να κλείσω μάτι.
Πριν επτα χρόνια περιπου,μέναμε στην ιδια οικοδομή με τα πεθερικά μου.
Εμείς στον πρώτο όροφο,αυτοί στον δευτερο,
και στον τρίτο έμεναν τότε ενα ζευγαρι απο την Θεσσαλονίκη, καλοί ανθρωποι, γυρω στα 55χρ.
Ιδιόκτητη η οικοδομή λοιπον, και στην πόρτα μας δεν εμπαινε κλειδί.
Ασε που νομιζω δεν κλείδωνε απο βλάβη.
Τα πιτσιρικια ανεβοκατέβαιναν, όποτε γούσταραν γιαγιά και επεστρεφαν όταν βαριόντουσαν.
Η μικρή μου, ηταν δύο χρονων.
Εκείνο τον χειμώνα, έκανε τρομερή παγωνιά.
Ειχε φτασει το θερμόμετρο -20 μεσα στην πόλη.
Χιόνια παντού.
Κυριακή πρωί και καθώς είμαι λάτρης του υπνου,
εκμεταλευτηκα το γεγονος της απουσίας του Ν. και της μεγαλης κόρης,
και την έπεσα στα μαλακα μου παπλωματάκια για ένα εξτρα ευεργετικό βύθισμα.
Εξω το τσουχτερό κρύο, δεν παιζόταν.
Χωρίς να ακούσω κανέναν θόρυβο,ισως το ενστικτο,
πετάγομαι απο το κρεβατι μου και τρέχω προς το δωματιο της μικρής.
Πρωτο σοκ.Το παιδί δεν ηταν εκει.
Τρεχω την γελοία αποσταση των δυο μέτρων ως το αλλο δωματιο, το καθηστικό.
Τίποτα και κει.
Αλαφιασμένη αρπαζω με δύναμη το πόμολο της πόρτας και πεταγομαι στον διάδρομο.
Το μωρό μου, ηταν εξω, στα σκαλιά,
και με το ανοιγμα της πόρτας τρόμαξε κιόλας, και αρχισε να τρεχει πανικόβλητο
προς τα πάνω.
Ηταν ξυπόλητο, με ενα πολύ ελαφρυ πιζαμακι(απο μικρο δεν φοραει ποτε χοντρα ρούχα, ειδικά στον ύπνο της),
οι μύξες ετρεχαν απο τη μυτούλα και μπερδευοταν με τα δάκρυα, και κλάμματα κλάμματα...
τα οποία, δεν ειχα καν ακούσει, μεσα στο σπίτι, και στον βαρύ μου υπνο.
Προφανώς το παιδί ξύπνησε καποια στιγμή,
θα ήρθε στο δωματιο μου, μπορεί και οχι,
εγω στην κοσμαρα μου,
και ανοιξε την πορτα να παει στην γιαγια.
Ελα όμως που η γιαγια έλειπε στο χωριό!
Εκεί πιστευω οτι εχασε τον προσανατολισμό της, και ανέβηκε πιο πάνω, στον τρίτο.
Και για κακή μας τύχη ελειπε και το ζευγαρι του τρίτου.
Φανταζομαι θα χτυπούσε τις πόρτες μια του δευτερου και μια του τριτου,
γιατί αν χτυπουσε σε μενα , δεν μπορει, θα την ακουγα.
Μπερδεμενο και φοβησμενο το πουλακι μου,
πάνω στα παγωμενα μαρμαρα της σκαλας,
ουτε και ξερω τι σκέψεις θα πέρασαν απο το μυαλουδακι του.
Οταν την αγκαλιασα και την πήρα μέσα, το κορμακι της ήταν παγωμενο.
Εβαλα σε λειτουργία το σεσουάρ για να ζεστανω τα ποδια της που ηταν παγακια.
Κλαίγαμε και οι δυό απαρηγόρητες.
Πέρασε πολύ ώρα για να συνέλθουμε μανα και κόρη.
Τι έκανα στο μωρό μου;
Σκεφτόμουνα τον πανικό της, να χτυπαει κλειστες πορτες,
να παγωνουν τα ποδαρακια της και τρελλαινόμουν.
Πως αφησα να γίνει τετοιο πραμα;
Τι δολοφονική αμέλεια ηταν αυτή; Εγώ κόντεψα να το σκοτώσω το παιδί μου.
Τι να λέω, δραματικες στιγμες.
Φυσικά και δεν είπα τίποτα για τα κατορθώματα μου.
Ηρεμήσαμε και το μωρό σαν μωρό, ξεχασε και συγχώρεσε...ελπίζω.
Τις επόμενες μέρες αφουγκραζόμουν τον ηχο της αναπνοής της, τον παραμικρό βήχα,
μήπως εχει πυρετό, ευτυχως τίποτα, την γλυτώσαμε την πνευμονια.
Μόνο μετα απο πολύ καιρό, το είπα σε φίλες μου και οχι στον Ν.
Με βρίζει που μου αρεσει ο ύπνος, ασε μη χειροτερευω τη θεση μου.
Αλλα και τώρα καπου καπου,
οταν το θυμαμαι, ενα αγκαθι σαν να τρυπαει την καρδιά μου,
και το στομαχι μου ερχεται στο στόμα.

Καλοκαιρινο βραδακι στην πόλη

Πήγε κιόλας εννιά η ώρα.
Τα κορίτσια παιζουν εξω, ο Ν. σε δουλειά, και γω για μια ακομα φορά,
βαριεμαι να κανω τις γνωστες δουλιες του σπιτιου.
Προτιμώ να χαζευω..λες και δεν είμαι αρκετα χαζή!
Τα τζιτζίκια εξω, κανουν πάρτυ.
Η θερινή ραστωνη με αποβλακώνει.
Δεν εχω κι αυτοκίνητο, το πήρε ο Ν.
Να πήγαινα καμια βολτα.
Οι φιλες μου λείπουν, η αδελφή μου εχει δουλειές(νοικοκυρά, τι σαν κι εμενα;)
Στην βεραντα, δεν εχω μάθει να κάθομαι μόνη.
Με πιανει ενα παραπονο, μια μιζερια στη βεραντα μόνη.
Στο σπιτι μεσα κανενα προβλημα.
Βγαίνω, κανω ενα τσιγαρο, και ξαναμπαινω.
Βγαίνω, διαβαζω δυο σελιδες, και ξαναμπαινω.
Σπαστικες μέρες.Καλύτερα στη δουλειά.
Αργουν οι διακοπες.Καλύτερα, να εχουμε να περιμενουμε κατι.
Οι κορες μου σήμερα, βρήκαν καινουριο παιχνίδι.
Μετατρεψαν το υπογειο σε οικο μόδας.
Με μια παλια κουκλα μοδίστρας
και αρκετα υφασματα, κουρελακια,κορδελες,λουλουδια κτλ.
Δεν ξερω ποτε θα το βαρεθουν κι αυτο.
Πριν απο αυτο, εγραφαν βιντεακιακαι τα περνουσαν στον υπολογιστή.
Τι Ρουβας, τι Χαντισέ όλη η γιουροβίζιον σε παραγωγή αδελφών Τατά.
Πολύ γέλιο, και η μεγαλη μου,φοβερός Ρουβας,απίστευτη κίνηση!
Πάει κι αυτό.
Τώρα φάσιον-ντιζάιν.
Μόλις ήρθαν και μου ζήτησαν λέφτα για πατατάκια.
Πως να πω οχι;
Με τη βαρεμαρα που με δέρνει, με βρίσκουν "μποσικη"
και με εκμεταλευονται.
Αλλο τωρα.
Στην γειτονιά μας,υπαρχει ενας τυπος, πολυ μερακλής.
Εχει παρει αδεια, απο τον ιδιοκτητη του διπλανου του οικοπέδου και:
Το εφραξε αρχικα, μετα εβαλε μουσαμα γυρω-γυρω,
εριξε κατω αμμο, και με ενα τρακτερακι την [πατησε.
Εβαλε δυο τεραστιες πλαστικες πισινες, με χλωρίωση και τασχετικά,
Ομπρελα θαλασσης τεραστια, τραπεζακια, ξαπλωστρες, φωτα, μουσική.
Επαγγελματικά πραματα, καθε χρόνο το κανει και καλυτερο.
Καταλαβαινεις τον ξεμυαλισμό.
Και όλα καλα, αλλα..
Αυτός εχει 4 παιδια, συν 2 οικογενειες Αυστριακών που φιλοξενει,
γίνεται καθε μερα πάρτυ, απο το πρωι ως το βραδυ.
Οι μεγαλοι πίνουν ασταματητα, και τα παιδια κυκλοφορουν ξυπολιτα,
με τα μαγιό.
Και εχουμε ενα προβληματακι εδώ.
Ωραια όλα αυτά,αλλα δεν θελω τα παιδια μου να ειναι συνεχεια εκει,
και ανεγξελεγκτα.
Πρώτα απ''ολα, οι μεγαλοι πίνουν τόσο, που πανε και κοιμουνται σαν πεθαμενοι..
Η κορη μου μια μερα ανεβηκε στο σπιτι τους για πετσετα( οχι για τον εαυτό της, για ενα απο τα παιδια της οικογενειας) και ο ενας Αυστριακος κοιμόταν γυμνός στο πατωμα!!!!
Ευτυχως και μου το είπε.
Τους ανθρώπους, τους γειτονες, τους ξερω, αλλα, καμια εμπιστοσυνη δεν τους εχω, οταν βαζουν στο σπιτι τους ανθρωπους, που δεν σεβονται κανόνες,και φερονται ετσι μπροστα σε παιδια.
Η γυναικα, η γειτονισα, ενα κομματι μαλαμα, όλο γελαει, φιλοτιμη,
φιλοξενη,αλλα μαλλον εμπλεξε και δεν μπορει να πει οχι.
Και ετσι αποκτησαμε πρόβλημα, απο κει που ηταν όλα καλά.
Ας περιμενουμε να φυγουν με το καλο οι φιλοξενουμενοι,και βλεπουμε.
Κάθε μερα, και νυχτα, μας προσκαλουν και μεις το παιζουμε ακαταδεχτοι.
Στα παιδια εξήγησα, και μαλιστα καταλαβαν, και δεν εχουμε γκρίνια.
όμως μια ψιλοζήλια την εχουμε.
Και μιλαμε για ανθρώπους με "επίπεδο"(για τους Αυστριακους λεω)
Η κυρία πλαστικός χειρουργός, ο ενας μηχανικός κλπ.
Και με τα παιδια τους δυο κοριτσακια 7 και 12χρ.
Τι στο διαλο, ερχονται εδω να πιούν; και να κάνουν μπανιο στη βρωμοπισινα;
Αυτο ειναι Ελλαδα γι αυτούς;
Σε ποιες παραλίες τους πήγατε τους ξενους; ρωταω;
Και μου λενε κατι μπούρδες, που εγω ουτε να κατουρίσω δεν θα εμπαινα.
Α!!! μου λένε δεν εχεις δίκιο, εχει ενα τσιπουραδικο εκει στην ακρη, καταπληκτικό!40 καραφακια ειπιαμε.Γκλουπ!
Αβυσσος η ψυχή και τα γούστα των ανθρωπων.
Και πως οδηγουν στον γυρισμό;
με παιδια μεσα;υπευθυνοι ανθρωποι ε;
Και βεβαια, αφου ειναι κουρούπελα, απο το πιοτί μόλις γυριζουν ριχνουν κι ενα παρτυ, pool party να ρθει να δεσει το πραμα.
Οι γειτονες δε, εχουν παρει αδεια απο τις δουλειες τους(πως να πηγαιναν
το πρωι, με το μαγιό;) και εχουν μια χαλαροτητα εξωφρενική.
Εμεις ειμαστε οι ξενερωτοι γειτονες , χαχαχα.
Ευτυχως εχουμε αρκετα παιδια στη γειτονιά, με νορμαλ γονεις,
και εχουν παρεουλα τα δικα μου.
Αυτά.
Παω μια βόλτα τον σκύλο, ή μαλλον αυτός θα με παει,
γελοιο θέαμα, ενας σκύλος να σερνει μια απο πίσω λαχανιασμένη.
Και μετα ντους και βεραντα, με παρεα, τα κοριτσια μου!

Σαββατοβραδο

Το Σάββατο που μας πέρασε, έιμαστε καλεσμένοι σε 2- 3 γάμους.
Κάναμε το ξεκαθάρισμα, και καταλήξαμε να πάω μόνη μου στον ένα,
μόνο στο χαιρέτημα (κλασσική και πάγια τακτική μου) και σε ακομη εναν, που γινόταν στις 10 το βράδυ και ήταν γάμος σε ανοικτό μέρος με τη γνωστη δεξίωση μετα.
Ολο αυτό το πανυγήρι, ξεκίνησε απο το μεσημερι για μένα.
Στις 1 ακριβώς κομμώτρια.Φευγω απο τη δουλειά πιο νωρίς, με τη γελοία δικαιολογια...¨εχω κομμωτήριο¨.
Ο δικός μου με κοιτούσε και δεν το πίστευε..
Αντε και τι μαλλι να κανω τωρα, που να κρατησει μεχρι το βραδυ, να μη μοιαζει με το μαλλι της μαμας Σίμσον, και να εχει όμως και το στίγμα του επαγγελματία;;;
Χα!Κοτσιδα!
Στα πλάγια, πολύ σικ και μαλιστα να έχει τον απέθαντο.( 20 ευρω)
Στις 3 ραντεβού για νύχια.(δωρεαν, μην λεω και ψεμματα, ειναι κολλητη μου)
Αντε ετσι για το καλό. Παει κι αυτό
Μετά, γρηγορα στα sephora, μασκαρα, κραγιον,μέικ απ,κολώνια,
σκια ματιων.( 150 ευρω)
Βγαίνοντας, αααα!! να παρω κι ενα πορτοφολι, που το αλλο εχει ξεσκιστεί και ντρέπομαι να το εμφανίσω(50 ευρω).
Και να αγορασω ενα τσαντακι για το βραδυ και ναι αυτο που θελω,
το βρήκα, ειναι πολύ ....φιν-φον ( που λεει και το Δεσποιναριο)
(75 ευρω, για να μάθεις).
Γύρισα στο σπίτι με απιστευτο πονοκέφαλο, και με 300 ευρώ μείον.
Μόλις το συνηδητοποίησα, αρχισε να με ποναει και ο κ..
Η ώρα είχε πάει 6.
Αρχιζω να φτιάχνω κατι πρόχειρο, γιατι το στομαχι, εσκαβε..
Ερχεται και ο Ν.
Με είδε ετσι κουκλάρα που ειχα γίνει, και τρομαξε να με αναγνωρίσει.
Και ήθελε...να μου χαλάσει τα μαλλιά.
Αλλά εγώ,γάτα,ούτε ενα τσιμπιδακι δεν βγήκε.
Και κατα τις 8 αρχίζω να ετοιμαζομαι.
Και να ετοιμαζω και τα ρούχα του.
Το σίδερο επαθε ενα κάτι,εγω να ιδρώνω, αυτος να κοιμαται.
Τελικά με ανταλακτικο σίδερο, εγινε η δουλειά μου.
Αφου ειπα δε θα βλαστιμησω,συνεχισα να κανω το μποτε μου.
Υπερπαραγωγή!
Στις 9 μου τηλεφωνουν, να παω να παραλαβω τη μεγαλη την κόρη,
μολις κατευθασε απο αγωνες κολύμβησης.
Πάω στο γήπεδο να την πάρω, εγω τώρα με το πεδιλάκι το πρόστυχο,
το φουστάνι για γάμο, μαλλι και μακιγιάζ, μια άλλη.
Αφού ο προπονητης, δεν μου εδινε το παιδί μου, που να με γνωρίσει ο ανθρωπος.
Οι αλλοι γονεις δε, με κοιτούσαν σαν να εβλεπαν την Κοκκινου, ή την Βίσση, κάποιες μαλιστα, βάλαν και χερι μπροστα στο στόμα, για να μουρμουρίσουν με ανεση, τι βλαμμένες! (καλα και γω, αν φορούσα φόρμα αθλητική,με τα διακριτικά του συλλογου,
ήμουν απο το πρωί, μεσα στον ηλιο για να παρακολουθησω τους αγωνες,
γυριζα με το πούλμαν, και έβλεπα την γαιδάρα μάνα,που μόνο τον κω.. της κοιταζει, και κοίτα την πως ηρθε να παρει το παιδί, σαν τραγουδιαρα,
έλεος τι ξεδιαντροπη! θα αφριζα απο ζήλεια τουλαχιστον τετοια θεά!!)
Βάζω το κοριτσι στο αυτοκίνητο, ματς-μουτς φιλιά, ουαου μαμά πως εισαι ετσι ( τωρα για καλο το πήρα αυτο),
και τρέχουμε να προλάβουμε τον πρώτο γάμο.
Ευτυχως ειχε πάρκιγκ εξω ακριβως απο την εκκλησια.
Μόλις αρχισε το διευχων, αφήνω το παιδι στο αυτοκίνητο,
και κατεβαινω να χαιρετησω.
Στριμωγμα, πάτημα, σπρώξημο, φιλιά, κοιταζω τη νύφη,
μπα, λέω, τι μαλάκας, σε λάθος γάμο ηρθα, δεν την ξέρω αυτήν.
Και η νύφη με κοιτούσε κι αυτή με την ιδια απορία.
Την παρεξήγηση ελυσε η κουμπαρα που κατι της φωναξε εκεινη τη στιγμή, και ακουσα το όνομα.
Ουφ σωστά ηρθα, απλά η κοπελα έκανε πιο σουπερ μποτέ απο μένα!!
Τόσο ωραία! σαν μια άλλη!!
(ας κοιτάω τα μούτρα μου καλύτερα που θελω και σχόλια, μόνο ψευτικες βλεφαρίδες που δεν έβαλα, και μολις τις ειδα στην νύφη, τις ζήλεψα,
γαμώτο γιατι να μην το σκεφτώ κλαψ).
Τρέχω στο κορίτσι, το μαναρακι μου ακουγε μουσική, και ηταν μια κούκλα, με το μαλλακι της μπουκλαριστο φυσικό απο το μπανιο,
το προσωπακι του λαμπερο, αχχχχ νιάτα.
Την πηγαινω σε φιλικό σπιτι, οπου ειναι και η αλλη κόρη.
( τύχερή που εχω φίλους για τετοιες περιπτωσεις)
Παω σπιτι να παραλαβω τον Ν.
Ειναι αψογος.
Τόσο όμορφος, με το τίποτα.Με ενα ζελε στα μαλλια.
Ασταδιαλα.Αντρες, ενα λευκό πουκαμισο και γίνονται κουκλιά.
Ενώ εμεις, εξτριμ μεικοβερ, και παλι...
Και φτασαμε και στο δευτερο γαμο.
Αφου χασαμε τον δρόμο, και ψιλοβριστίκαμε ετσι για το καλό,
παρκάραμε στου διαολου τη μάνα, γιατι δεν θελει να ψαχνει, σπάζεται,
και ξαναβριστίκαμε πάλι, για το καλό, γιατί καλο το περπατημα,
ρίχνει και τη χοληστερινη,
αλλα,ΟΧΙ ΤΩΡΑ με το δωδεκαποντο, έλεος.
Και να βγαλω τα 2, 3, 4 χιλιομετρα (λεμε τωρα) με περπατημα,
καλα για βιδεο, λυγισμενα γόνατα, και κύρτωμα πλατης,
αλλα, λιγο πριν την εισοδο,
πια γαζελα ειναι αυτή;;
τι ανεση! με το σωμα στητό, το ποδι τεντωμένο,τσ,τσ,
Και ενταξει τακτοποιηθήκαμε και στις ροτόντες,
και για καλή μου τύχη είχα την κουνιαδούλα μου δίπλα,
και επεσε τρελλο γέλιο.
Οπου κουνιαδα, το πιο αγαθο πλασμα, με τις πιο θεικές ατακες.
Ατακα νο. 1 Καλα πολλες πεταλουδιτσες εχει (της νυχτας)
ειναι μήπως ο καιρός τους να γίνους καμπιες;;
Ατακα νο. 2 Ο κουμπάρος ειναι αυτος που εχει την easy jet ο
πως τον λένε;;;
Χατζηκυριάκος; λεω εγω;
Α ναι ναι Χατζηκυριακος!! (καμία σχεση με τον Χατζηιωαννου, απλα λιγο του εφερνε)
Ατακα νο.3 πολύ ωραια αυτα τα κερασια, αχ πως τα λενε;;
Βοειδή λεω εγω,
Α ναι ναι!!βοειδή!!
Ατακα νο. 4 Συγνώμη μήπως ειστε διασημος;;;;( σε κύριο που καθεται μαζί μας στη ροτοντα )Γιατί κατι μου θυμίζετε.
Ε μ'αυτα και μ'αυτα, πέρασα πολύ γελαστικα΄.
Ευτυχώς που δεν παρεξηγει και γελαω και μετα γελαει κι αυτη,
και μετα ο Ν.μας αγριευει και τις δυο.
Οι γυναικες στο γάμο, όλες ρε παιδί μου, στην τρίχα.
Αρε τι αγώνα κάνουμε για το αποτελεσμα, αλλα χαλαλι.
Τα ευσημα εμεις οι γυναικες, δεν τα παίρνουμε απο τα σχόλια των αντρών.Απο τα βλεμματα των γυναικών τα παίρνουμε.
Τετοια ανωμαλία.
Και όσο πιο πολύ σε κοιταζουν οι αλλες, τόσο πιο κοντα στον στοχο εχεις φτασει, που ο στοχος να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας, ειναι
ατέρμονος.
Δε βαριέσαι, και λίγη ελαφρότητα, που και που, δεν βλαπτει.
Χαιρόμαστε με κατι μικρα, σαν κοριτσακια,
μονο που δεν τσιρίζουμε, ήηηηη τι φοβερό γκλιτερ/μανό/τσαντακι/ καρφιτσα/σκουλαρικι/σκατιδι.
Σαν κοριτσακια.
Παντως εγω ειχα πολυ καιρό να ασχοληθώ, με αυτον τον τροπο,
με τον εαυτο μου και το καταδιασκεδασα.
Αν και ειναι κουραστικό να εισαι πάντα τόσο θεά...

Οταν οι μαμαδες συζητανε

Είχα χθες μια συζήτηση με καλή φίλη,
μου έλεγε πόσο στεναχωριέται για τα χρόνια που εχασε, για τα χρόνια που άφησε να περασουν, χωρις να είναι δίπλα στην έφηβη, σήμερα, κόρη της.
Για τον εγωισμό της,για το πόσο εκνευριζόταν που έβλεπε, στην κόρη της, τις δικές της νευρώσεις, για την δυσκολία της να το διαχειρηστει, και φυσικά τις τυψεις που νιώθει,
καθως δεν αφησε καμιά διασκεδαση και έξοδο για κανένα μαμαδίστικο λόγο.
Σήμερα τα πραματα, μεταξύ τους ειναι πολύ καλα, και χαιρομαι γι'αυτό,
με μεγαλο αγωνα και αρκετα χρονακια ψυχαναλυσης, η φίλη σταθηκε αρκετα έξυπνη,
να παλεψει, εστω και λιγακι αργά, για να κερδίσει και να αποκαταστησει αυτη την τόσο σημαντική για την ζωή της σχέση.
Και όλα καλα μεχρι εδώ, γιατί, όταν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας ,τότε μόνο υπαρχει και
ελπιδα να τα διορθώσουμε.
Στον αντίποδα τώρα, είμαι εγώ.
Που πιστευω οτι ημουν πολυ διπλα στα παιδιά μου, που εκανα πραγματικά πολύ αγώνα,
και θυσίασα πολλα θέλω μου γι'αυτά.Εφτασα στα όρια μου,εχασα τις αντοχες μου,
έμεινα απο καυσιμα, αλλα τα εφτασα μεχρι εδώ, με αρκετη περηφάνια.
Και τώρα περιμένω απ'όλους τα ευσημα!Ναι ακριβώς.
Ψάχνω για αναγνώρηση, θέλω επιβραβευση, λες και οτι εγινε είχε την ιδιοτέλεια,
της ανταμοιβής.
Ξέρω ( και θα το παλέψω) οτι είναι λάθος, οτι η θυματοποίηση του εαυτού μου,
είναι ένα ακόμη πετραδακι που προσπαθεί να κλονίσει τον τοιχο της αυτοεκτίμησης μου.
Βλέπω εναν μίζερο ανθρωπο να παρακαλάει για μπραβο, και να ψαχνει τα "χαμένα " του χρόνια, και τρομαζω.
Οχι με τίποτα δεν το θέλω αυτό.Αλλαξε γρήγορα, συνελθε συνελθε, δεν εισαι αυτό...
Θα επανελθω.

Φρεσκο πράμα

Ξέρω,ξέρω, ήθελε λιγο περιποίηση παραπάνω το ποδαρακι.

ειναι αληθινο!!

Βόλτα στον Ολυμπο

pause

Κάπου διαβασα κατι ωραίο,
κάτι που θα μπορούσα να το είχα γραψει εγώ.
Ο τίτλος του ηταν '' pause'' μα δυστυχώς το εχασα στην θαλασσα του διαδυκτίου.
Να κανω λοιπόν μια παύση, αυτό ακριβώς θέλω.
Μια παυση, εστω για λίγο.
Για μια μέρα.
Οχι, λάθος, για μια βδομάδα, ή εναν μήνα.
Να ξυπνήσω χωρις ξυπνητήρι, οταν χορτασω υπνο.
Να μην πρεπει να παω πουθενα.
Να βρω τον χρόνο να κοιταχτώ στον καθρεπτη.
Ας μην με περιμενει κανείς.
Δεν θα τρομαξω.
Να φαω αργά και απολαυστικά το φαγητό μου, και να φυγω απο την κουζίνα χωρις να βαλω το πιατο μου στο πληντυριο.
Να πιω ενα καφε ή μια μπυρα, εκει σε κεινο το μαγαζάκι,
που πολυ μου αρεσει, και ποτε δεν πήγα.
Να μην ακουω κανεναν.
Κι ας μην με ακουει κανείς.
Να μην βιαστω να ανασάνω...

Καπως ετσι νιώθω.
Ετσι ακριβώς νιώθω.
(Αν βρω το κειμενακι, θα το βαλω αυτούσιο, με την αδεια του ιδιοκτητη.)