Το κλαμπ των χωρισμένων

Χθες,βγήκα με φίλες για ποτάκι.
Το νεο, δεν έπεσε σαν βόμβα. Το μελετούσαμε πολύ καιρό τώρα.
Σχεδον δυο χρόνια.
Η Λ. χωρίζει.
Πριν εξι μηνες μπήκε στο νεο της σπίτι. Μεζονετα πολυτελείας.
Ολα μέσα όμορφα, μοντερνα,τέλεια.
Απο πολύ πριν αναρωτιόμασταν, τι το θέλει το σπίτι, γιατί χρεώνεται με δάνεια, γιατί παλευει για μια κατασταση τετελεσμενη;
Η απαντηση είναι μάλλον ψέμμα : για τα παιδια.
Μπούρδες.Τι δηλαδή αυτοί που χωρίζουν δεν σκεφτονται τα παιδιά;
Και αντε δίνεις μια παραταση να πω, τώρα δε τα σκέφτεσαι τα παιδιά;
Οταν ο κομπος φτανει στο χτένι, τα παιδία χάνουν κατα κρατος, και λογικό είναι.
Κανενας δε γεννηθηκε άγιος και η αυτοθυσία ειναι σπορ των μαναδων μας.
Ο Α. Καλό παιδί.Ησυχος, πολύ ησυχος,εγκληματικά ήσυχος!
Η Λ. μια φρέσκια γυναικα, όλο ζωντανια, κεφι, και όρεξη για την ιδια την ζωή.
Ή τουλάχιστον έτσι ηταν, πριν, πολύ πριν.
Γιατί τώρα είναι μια νευρωτική χαμένη στην καταθλιψη, και στην μιζέρια.
Κατάθλιψη πέρασε και περναει ακομα και ο Α.
Δεν θέλει να την χάσει, ο αγώνας του για να την κρατήσει , στα όρια του γελοίου.
Η Λ. θα φύγει απο το σπίτι. Θα νοικιάσει αυτη κατι στην νεα της γειτονιά,
να ειναι τα παιδια κοντα στον πατερα τους.
Σκασίλα της για το νεο της σπίτι, ετσι κι αλλιώς ποτέ δεν το λαχταρησε.
Απο την αρχή ήξερε οτι αυτο το σπίτι θα τους έδενε με σιδερόμπαλα,
για περισσοτερο χρόνο μαζί, δάνεια, συμβόλαια, και άλλα δάνεια.
Να φύγει θέλει μόνο. Μακριά του.
Χωρις καβγαδες και φωνες.Να μείνει μόνη.
Με τα παιδια. Ο γιος της 12χρ. έχει μια συμπεριφορά προστατευτική προς τον πατερα του.
Τον αγαπάει φυσικά, αλλά σαν να τον λυπάται...
Καθόλου ισχυρό προτυπο πατερα, ειναι η αλήθεια.

Θα συμβουλευτει παιδοψυχολόγο, για τον τρόπο που θα το πει στα παιδια.Το καλυτερο που εχει να κανει.
Πως να βρεις τον τρόπο να μην τα πληγώσεις ( καλα αυτό δεν γίνεται, λεμε τώρα, το λιγότερο ),
να τα στηρίξεις, και να υποστηριξεις και την δική σου επιλογή;
Δεν θα ηθελα ουτε για μι α στιγμή να βρεθω στη θέση της.

Αναμενώμενη εξελιξη, πάντα δυσάρεστη, άλλα εγώ πιστευω, ότι και αναγκαία ηταν, και σε κάλό θα βγει μακροχρόνια.
Να ευχηθώ μόνο, οι τόνοι να παραμείνουν χαμηλοί, όπως αυτη τη στιγμή,
γιατί στην Ελλάδα ζούμε, και τα διαζύγια, εχουν κάτι απο αρχαία τραγωδία μέσα τους, πως να το κάνουμε;