Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Επιστροφή στα καθημερινα

Και μιας που το τραπεζι μου ηταν αρκετα μεγαλο,
είπα να το γεμίσω με κόσμο,μες στις γιορτες, μην παει χαμενο τετοιο μεγεθος(αμα το εχεις, πρεπει να ξερεις να το χρησιμοποιηεις σωστα,το μεγεθος.)
Ετσι μαζευτηκαμε το βραδυ της παραμονης των Χριστουγεννων,όλη η παρεα,
σιγα το πραμα,εννεα οικογενειες μόνο.
Η καθε φίλη εφερε το πυρεξακι της ή και τη σαλατα της,φαγαμε τα συμμαζεψαμε όλες μαζί,
(μόνο ηλεκτρική δεν μου βαλανε).Και μεχρι τις 3 τη νυχτα εφυγε και ο τελευταιος.
Την επομενη, ανημερα Χριστουγεννων άλλη μια δόση επισκεπτων.
Οικογενεια αυτη τη φορα.Πεθερικα, κουνιαδουλα με τεσσερα τέκνα, αδελφη με τρια τεκνα,
μαμα, και ζευγος θείων.Πανζουρλισμός χειρότερος.όμως τόσο ωραία!!
Αφού αργά το απογευμα, μας επιασε μια μοναξια μια πλήξη ενα πραμα και παλι παρεα θελαμε.
Ετσι με σπιτικά καλεσματα, περασαν οι μερες των Χριστουγεννων.
Ψιλοσαπίσαμε στους καναπεδες, εξω για ενα ποτό, ουτε που το σκεφτηκαμε,
βαρεθηκαμε.
Την Πρωτοχρονιά,όμως την κοπανήσαμε κανονικά, μόνο η τεσσερεις μας,
για Βαρκελώνη.
Σούπερ.Οποιος δεν πηγε να παει παραυτα!
Δεν είμαι και καμιά πολυταξιδεμενη, αλλα τα λιγα που εχω δει, λεω πως ειναι ενας υπεροχος προορισμός.
Ο καιρός ηταν γλυκός,σχεδον ανοιξη,

Το Ελ. Βενιζέλος με απογοητευσε.Περιμενα περισσοτερα για ενα μοντερνο αεροδρομιο.
Πολυ λίγο, μιζερο, ασε την τραγικη χριστουγεννιατικη διακοσμηση, να σκας στα γελια δηλαδή.Κρίμα.
Το αεροπλανο της voueling αν το γραφω σωστα, δεν θυμαμαι, λίγο στεναχωρο,
σαν να ταξιδευεις με παλιό ΚΤΕΛ .Αλλα με τις οικονομικες τιμες, μη ζηταμε και χλίδες.
Η μικρή ειχε πολυ γελιο, μιας και πρωτη φορα σε αεροπλανο.
Δίπλα μα ςκαθησε ενας πακιστανός, στην θεση δίπλα σε μενα.
Απο πίσω μας καθοταν ο Ν. και η μεγαλη.Οταν απογιώθηκε και η δικιάμου ηταν σαν να την γαργαλανε δεκα χερια, ξεστριφτηκε απο το γελιο,
ο πακιστανός σηκώθηκε και πηγε σε μια θεση πιο μπροστα που ηταν αδεια η σειρα,
να απλωθεί ο ανθρωπος.
Και λεει η μικρή, α!! το κορόιδο, εχασε τα κελεπούρια!!
Γενικά δεν το εκλεισε το στοματακι της ούτε ενα λεπτό.
Ζωή να'χει, δεν της ποναει η γλώσσα; μπιρι μπιρι και γιατι αυτο, και ετσιο εκεινο.
Τεσπα.
Θα κανω ενα ταξιδιωτικό ποστ αλλη φορα.
Τωρα είμαστε παλι στη δουλειά, λες και δεν περασε μια μερα.
Πίσω στο σχολείο, κλαινε τα παιδιά, κλαιω και γω μαζί.
Το μισούμε το σχολείο, μόνο που εγω δεν το παραδεχομαι.
Αιντε σχολεία, τα εξωσχολικά;; αλλο πέρα δόθε.
Στο μεταξυ εχω ενα διαβολεμενο συναχι και μια ζαλουρα, μονο κουβερτούλα θελω
και νανι.Αλλα σφίγγομαι, που λεει και η αδελφή μου, όταν με παίρνει απο κάτω.
Δεν μασαμε, σφιγγομαστε και προχωραμε.
Για τη νεα χρονια ευχομαι σε όλους λιγότερη γκρίνια.Αυτό μονο.

4 σχόλια:

Η kikitsa είπε...

Πάρα πολύ καλή χρονιά και σε σένα και σ'όλους τους τυχερούς που σε περιτριγυρίζουν.
Όαση η περιγραφή της ζωής σας και αμύθητη η περιουσία αναμνήσεων που κληροδοτείς στους επόμενους.
Και με την ανυπολόγιστη αξία τους, που βαίνει προσαυξανόμενη τις πονηρές νύχτες της βουλής, τρέχα να προλάβεις τις γονικές παροχές!

Ελπίζω -παρά το ξανθό τριχωτό- να μην πιστεύεις σε "μάτι", γιατί ομολογώ οτι ΝΑΙ, σε ζηλεύω !
Και πολύ γουστάρω που βρεθήκατε και στην Βαρκελώνη -λατρεμένη πόλη μου/δεύτερη πατρίδα- την καλύτερη εποχή και με την ιδανική σύνθεση.

Κικίτσα-Kikitsa
όπως λέμε :
aremare-aremare

aremare είπε...

Καλα κανεις και με ζηλευεις.
Και γω ομολογω οτι η ζηλεια μου ειναι τα ταξίδια και το αποθημενο μου ο γυρος του κοσμου.
Τώρα λες να χρειαστω συμβολαιογραφο,
για γονική παροχη αναμνήσεων, δεν το ειχα σκεφτει.
Οχι ρε πουσ.. μου ξινό θα μας βγει..
χαχα

fevis είπε...

Ακόμα θυμάμαι το πρώτο αεροπορικό ταξίδι που κάναμε με τον Άρι μικρό... Του άρεσαν τα πάντα, από το σιχαμένο φαγητό της τότε Ολυμπιακής μέχρι την κουβερτούλα που του έδωσαν για να σκεπαστεί και την πήραμε μαζί μας και την είχαμε μέχρι πρότινος ακόμα στο καθιστικό για τα βράδια τηλεόρασης...:-) Κατά τα άλλα, ποιος δεν σιχαίνεται το σχοελίο δηλαδή? Και ναι, τέλεια ευχή.. Λιγότερη γκρίνα... Και λιγότερη μιζέρια συμπληρώνω εγώ... Φιλιά πολλά...

KitsosMitsos είπε...

Μια χαρά βλέπω ταξιδεύετε! Εύγε!
Η Βαρκελώνη είναι όντως όμορφη πόλη.