Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Ειμαστε μια ωραια ατμόσφαιρα!

Το κρύο είναι τσουχτερό.
Τα χιόνια, επαψαν να είναι όμορφα, και η πόλη φαίνεται τώρα πιο ασχημη και βρώμικη.
Οι προετοιμασίες για τις γιορτές φέτος, είναι πιο..μίζερες.
Το βλεπεις παντού.Στα λιγοστα ψώνια, στους λιγοστούς στολισμούς σπιτιων, στα λιγοστα πρόσωπα.
Καμία διαθεση δεν εχω.
Ποτέ αλλωστε δεν εμπαινα τοσο δυνατά στο mood των γιορτών, όπως καποιοι αλλοι.
Ισως το γεγονος οτι δουλευα, σε ωραρια δύσκολα, μεχρι τελευταια στιγμή.
Ισως το οτι εκανα πολύ νωρίς την απομυθοποίση της τεχνιτής χαρας.
Ισως που είμαι αρκετα κυνική.
Πάντα όμως, απο τότε που εκανα παιδιά, υπερέβαλα εαυτόν και γινόμουν και γω παιδί μαζί τους.
Ασχετα με την κούραση, το σπίτι μου ηταν παντα γεματο κόσμο.
Ασχετα με τις μαγειρικές μου ικανοτητες, προσπαθο΄λυσα και το παλευα.
Με τρελλες αποτυχίες, αλλα τρομερες αναμνήσεις.
Δεν θα ξεχασω που επιχειρησα να φτιαξω μπισκοτακια, ετσι για να μυρισει το σπιτι...
Και η ηλιθια η αδελφη μου, μου εδωσε τη συνταγη, με τις διπλές δόσεις υλικών, ετσι για να σπασει πλακα!
Πόσο υπέφερα!!
Το σπίτι να βρωμοκοπαει βουτυρίλα (meggle κιολας),
να με ποναει ολοκληρη η ραχοκοκκαλιά μου απο την ορθοστασία,
τα κοριτσια αφου στην αρχη(την πρωτη ωρα) το χαρήκανε, μετά (την τρίτη ωρα)
με παρατησαν με τα αλευρια και τα ταψια να φουρνίζω και να ξεφουρνίζω μόνη μου.
Ενα δράμα πέρασα.
Φέτος το μόνο που φτιαξαμε με τα κορίτσια παρέα, ηταν......ντα-ταν ντα-ταν
πορτοκάλια με καρφωμένα γαρίφαλα!!
Φοβερό ε!!
Και το σπίτι μύρισε χριστούγεννο, και όλα καλά.
Αφού ετσι κι αλλιως κουραμπιέδες, μπισκότα, μελομακαρονα κτλ, δεν τρωει κανένας μας.
Πέρυσι έκανα απο 6 Δεκεμβριου έως ανήμερα Χριστουγεννων, 4 τραπέζόματα είκοσι ατόμων,
συν τα παιδια αλλα τόσα, στο υπόγειο!!
Φέτος δεν εχω το κουράγιο.
Θέλω λίγο ησυχία.
Θέλω να παω εγω καλεσμένη.
Κουραστηκα.
Σωματικά και ψυχικά.
Γιατί το ψυχικά ειναι και το πιο δύσκολο.
Να εχεις όλη την κουραση, και να πρεπει να εισαι και ευχαριστος,
και να μην δείξεις καθόλου αυτην την κούραση, ως το τέλος.
Δύσκολο.
Για φέτος δύσκολο.
Εδώ εχω το χριστουγεννιατικο στεφανι της πόρτας ακομα  κατω, γιατί ξεχναω να παρω πινεζες.
Γυρίζω στο σπίτι και τρεχω να ανάψω το τζακι, και δεν με νιαζει τιποτα αλλο.
Σήμερα, θα τελειωσω απο το μαγαζί στις 6.
Αν καταφερω να φυγω πιο νωρίς, να συντονιστώ με τα παιδιά μου, και να βγω στην αγορά,
θα είναι θαυμα.
Πρέπει όμως. Πρεπει να παρω καινουρια παπούτσια στην μεγαλη,
γιατί με τους πάτους που πήραμε για την σκολίωση, δεν της κανει κανενα παπούτσι.
Αστα να πάνε.
Να δω τι γκρίνια εχει να πέσει στην αγορά, που δεν θα μπορει να βρει σταράκια,
να χωρανε οι πάτοι!
Ειδα και μπότες για την μικρή, γιατί αυτες που πήρε μόνη της,
είναι μόνο για τις χορογραφίες της Πάτυ.
Λεω στην μεγαλη, είδα κατι ωραιες μποτες με 30 ευρώ.(μαλλον γαλοτσακια)
-30 ευρώ;;; για την Μελίνα καλες είναι!
Ακου το κακομαθημενο, το ψώνιο!
Αχ θα κοπουν όλα τώρα και τα 30 ευρώ θα  θα τα ψαχνουμε και θα τα μαζευουμε σιγα σιγα.
Την πρωτοχρονιά, ετοιμαζόμαστε για ταξιδάκι.
Εστω, μπορεί  του χρόνου να μην καταφερουμε να πάμε πουθενα.
Φέτος το πρόγραμμα λεει Μόναχο.
Και με αυτο το αρρωστημενο κλίμα, δεν εχω και την τρελλη χαρά.
Θα μου περασει το ξερω.
Βλεπω καθημερινα, απελπισμένους ανθρώπους.
Και ακομα δεν εχουμε φτασει στον πάτο.
Εμείς, γιατί καποιοι αλλοι εχουν ηδη φτασει.
Και η απελπισία εγινε οργή.
Εχω ανάμικτα συναισθήματα.
Φόβο και περιεργεια.
Ελπίδα οτι θα γίνουμε καλύτεροι ανθρωποι,
φόβο οτι μπορεί να βγαλουμε στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό μας.
Καθε χρόνο γκρινιάζω, οτι οι γιορτες είναι για τους αλλους,
και οχι για μένα.
Φετος νιώθω μια ανακούφιση, που οι γιορτες δεν ειναι για μενα.
Τουλαχιστον δεν εχασα τιποτα.
Το μόνο που θα μου λείψει φέτος αν δεν γίνει,
είναι το μεσημεριανό γιορτινό κρασακι, με τις φίλες  σε μπυραρία.
Αν και καθε χρόνο, εγω είχα παρατραγουδα.
Πέρισι εκει στο ζενίθ της διασκέδασης, εκει που μιλουσαμε όλες μαζί,
και είχαμε πίσω μα ςτουλαχιστον 3 ποτηρια η καθε μια,
μου τηλεφωνει ο αντρας μου,
ειχε μείνει απο λάστιχο,να παω να τον μαζεψω
Τρεχω μεσα στην βροχή, με τα τακούνια(!)
να φτασω στο αυτοκίνητο μου, στην αλλη ακρη της πόλης.
Αντε, το εσωσα, ας πούμε!!
Την προηγούμενη χρονιά, Ειχαμε μια καινουρια ταμιακή μηχανή.
Φευγω εγω για το girl's, και τον αφηνω να δουλεψει.
Το γνωστο σκηνικό.
Χτυπαει το τηλ.
Ηθελε να κοψει αποδειξη και δεν μπορούσε ( στην μηχανη, σιγα το δυσκολο, ειχα εκπαιδευτει εγώ)
Ειχε τα πραματα φορτωμενα για παραδοση, και δεν μπορούσε να φύγει να τα παει.
Το γνωστό σκηνικό.
Να τρέχω μεσα στην βροχή( ποιος πούστης με βρέχει καθε φορά;;)
στην αλλη ακρη της πόλης κλπ κλπ κλπ.
Αν παω ακομα μια χρονιά πίσω, θα βαλω τα κλαμματα.
Και απορω, θασ μου λειψει αυτη η ταλαιπωρία;;
Γιατί κατι θα γινόταν και φέτος, δεν μπορεί.
Ο Μέρφυ ΖΕΙ!
Αλλά φετος εχουμε μια παγωμάρα, ετσι κι αλλιώς
μεταξύ των δυο φίλων ( εκ των τεσσαρων).
Μακάρι να αλλαξει το κλίμα.
Αυτά προς το παρόν.

5 σχόλια:

fevis είπε...

Αχ, είναι παράξενη η εποχή φέτος αλλά εγώ επιμένω.. Όλα μέσα στο μυαλό μας είναι και μακάρι να καταφέρουμε να κάνουμε το κλικ όλοι και να περάσουμε όσο πιο όμορφα γίνεται γιατί του χρόνου όπως πάμε, ποιος ξέρει... Φιλιά πολλά..

δεσποιναριον είπε...

Καλη μου, ερχομαι να απολογηθω που σε μπερδεψα με αλλο μπλογκ. Τοσο μα τοσο παρομοια τα ονοματα. Οι αναμνησεις παιζουν καθοριστικο ρολο στις γιορτες. Να τις κρατας παντα. Και να φιαξεις και φετος στιγμες που θα γινουν αναμνησεις. Πολλα χαλανε γυρω μας, ας μη χαλανε και οι καρδιες. (αναφερομαι στην τελευταια σου παραγραφο) Ελπιζω να φιαξουν ολα!
Καλα Χριστουγεννα με αγαπη!

aremare είπε...

fevis,
και γω μωρέ το παλεύω, αλλα ωρες ωρες, με πιανει μια καταθλιψούλα.
δεσποιναριον,
"Πολλα χαλανε γυρω μας, ας μη χαλανε και οι καρδιες."
το κρατάω αυτό, και θα προσπαθήσω "να φτιαξω τις χαλασμένες καρδιές".
Φιλακια και στις δυο σας.

elekat είπε...

Καλή χρονιά Aremare!!!
Πέθανα στο γέλιο με τον πούστη που σε βρέχει κάθε χρόνο!!!
Θα μου πείς εγώ υπέφερα κι εσύ γελάς;
Ναί, γιατί τα γράφεις ωραία!
Καλά, η αδερφή σου σούκανε ζημιά με τις δόσεις, δεν την έπνιξες μετά;
Οσο για τα παιδιά, έτσι είναι!
Βοηθάνε για λίγο και μετά μας παρατάνε να παλεύουμε μόνες μας στην κουζίνα...
Πάντως κακά τα ψέμτα, επικρατεί μεγάλη παγωμάρα γενικώς, πολλή γκρίνια, δυσκολίες...
Τουλάχιστον ας έχουμε την σωματική υγειά μας γιατί αυτό είναι το πιό σημαντικό απ'όλα!
Το σκεφτόμουν το πρωί που είχα τρομερό πονόκοιλο και τάβλεπα όλα μαύρα...

aremare είπε...

elekat, ναι θα την σκότωνα την αδελφή μου.Και όσο για τον π@%6τη που με βρεχει καθε χρόνο...κάπου πάει το μυαλό μου.