Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Οι φίλες μου.

Μεσημεράκι Σαββατου, και μαζεμενες οι τεσσερεις κολλητες,
πίνουμε τα ουζακια μας , τις μπυρίτσες μας , τα κρασακια μας.
Καμία συμφωνία σ'αυτό.
Μιλάμε για όλα.
Για τα πάντα, όπως πάντα.
Γελάμε, ξεκαρδιζόμαστε,μετα σοβαρευουμε, συγκινούμαστε, δακρύζουμε,κλαίμε.
Κάθε φορά τα ίδια.
Και κάθε φορά, φευγω τόσο "όμορφη",
αυτό ακριβώς νιώθω.
Ομορφη.
Και τις αγαπώ τόσο πολύ και τις τρείς.
Και το ξέρω οτι το ιδιο μ'αγαπουν κι αυτές.

Δεν είναι λίγο, τόσα χρόνια μαζί.
Δεν είναι λιγο τοσα χρόνια μαζί, χωρίς τους αντρες μας.
Είναι κατόρθωμα.Δικό μας.
Η Χ. η Μ. και η Σ.
Με την Χ. , απο το σχολείο ακόμα.
Στα αγρια χρόνια της εφηβείας.
Η μια για την αλλη.
Και η αλλη για την μια.
Καμιά ιδιοτελεια.
Δεν υπήρχε περίπτωση να ζησω κατι χωρίς αυτην.
Μαζί σε όλα. Και ευτυχως,είμασταν τυχερες.
Και΄βγήκαμε πέρα.Μαζί.
Μου εδωσε τόσα, όσα δε φανταζεται.
Παιδί χωρίς οικογενεια, αυτή, αλλα κατα παράδοξο τρόπο,
με τρομερες αρχες και εναν συντηρhτισμό που δεν σύναδε με το όλο της back round.
Ορφανή απο μάνα,με μπαμπα να λείπει στα καραβια,
μεγάλωνε με τα αδερφια της.
Ηρθε στην ζωή μου στην ΄δευτερα γυμνασιόυ.
Τι πόλεμο εκανα με τον μπαμπα μου για να την αποδεχτεί!
Και όμως αυτό το παιδί, για μενα ηταν η ασφάλεια μου, σε όλες τις τρέλλες μου,
σε όλες τις καταστασεις τις  αγριας εκείνης ηλικίας.
Και μαζί περάσαμε πολλα.
Και μοιραστήκαμε το ιδιο χαρτζιλίκι, το ιδιο κρεβατι,τα ιδια ρούχα.
Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να περασει καλά η μία χωρίς την αλλη.
Ηταν όλα τέλεια.
Οχι, μη φανταστεί κανείς οτι εγω είχα και χρηματιδοτούσα την όλη φαση,
τα ιδια είχαμε,τα ιδια τρώγαμε.
Και η φίλη μου ηταν τυχερή, να βρεί τον καταλληλο.
Που την αγάπησε πραγματικά, και την εκτίμησε και φυσικά τους παντρεψα εγώ!
Πάλεψε να κανει το παιδακι της πολύ,
ιστορίες που θέλω να ξεχάσω.
Και τα καταφερε, και εφερε στον κόσμο μια γλυκιά Μαριάννα.
Που την λατρευω.
Φυσικό.
Και την μεγαλώνει τόσο, μα τόσο καλά.
Χωρίς να ειναι κακομαθημένη, τόσο πολύ, που μέσα μου την κατηγορώ, εγω,
γνωστή για την χαλαρότητα μου.
Και την Χ. την έχω ακόμα, μετα απο τόσα χρόνια,
πόσα αραγε; τριάντα;; αν είναι δυνατόν!!
Μια ζωή ολόκληρη.
Με πιάνει συγκίνηση, γι'αυτό, παώ παρακατω.
Η Σ.
Μεταγενέστερη φίλη, οχι πολύ, γυρω στα 20.
Αυτή παντρεμένη απο τότε.
Τακτοποιημένη στα μάτια μας, με σύζυγο και καριέρα και παιδι ( δυο μετα),
εμεις ρεμάλια
Αλλά περασαμε τα χρόνια εκείνα, τόσο καλα, τόσα ξεγνιαστα.
Δοτική και ευχαριστη, φιλότημη και φιλόξενη,
μερίκες φορες αναρωτιέμαι, που είναι εκεινη η Σ;
Δε πειράζει εχει τα ζόρια της, χωρίζει...
εδω και δέκα χρόνια.
Και μεις εκει να την ακουμε, δέκα χρόνια.
Βαρεθήκαμε μαζί της και εχουμε θυμώσει.
Αλλά την αγαπάμε και θέλουμε το καλό της, και ας μην το βλέπει αυτη.

Η Μ.

Μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή μου.
Το ατομο που με παει παραπέρα, παρακάτω, παραπάνω.
Το alter ego μου.
Το συναισθημα στην ζωή μου, που αδυνατώ ευκολα να εκφράσω.
Ετυχε να συγκατοικήσουμε,σχεδόν.
Καταστροφική συμβιώση.
Αυτή αυστηρή και καθως πρεπει.
Εγώ αλλα'ντ' αλλα.
Υποχόνδρια και κακομαθημενη,
χαλαρή και ζαμαν φου.
Η χημεία  εκρηκτική.
Και όμως κάτι, κάτι ηταν που μας κρατούσε κοντα.
Η περιεργεια του διαφορετικού;
το ενδιαφερον της ανακαλυψης αλλου τρόπου σκεψης;Δεν ξέρω.
Η εξέληξη της τρομερή.
Οχι μόνο σε επιπεδο επαγγελματικό,που την θαυμαζω γιάυτό, και για τις επυτυχίες της,
αλλα και σε γνωστικό επίπεδο, και προσωπικό.
Είναι ο ανθρωπος που με κάνει να πηγαίνω ενα βήμα παραπάνω.
Μου ξυπνάει αυτά που κοιμούνται ( πολυ βαθια πολλες φορες)
και με κανει να ψάχνομαι.
Ανθρωπος σκεπτόμενος,που δεν δίστασε αρκετα νωρίς να ζητησει την βοήθεια
καποιου ειδικού , οταν τα βρηκε σκούρα.
Και δεν δείλιασε,ποτέ.
Αυτό το υποχόνδριο, κακομαθημενο κοριτσακι, βρήκε το θάρρος να παλεψει με τον εαυτό του,
και με τους φόβους του, και να τους νικήσει.
Και ας μην το ξέρει ακόμη οτι εχει νικήσει.
Οι συζητήσεις μαζί της, είναι μια δωρεάν ψυχανάλυση.
Και αν και δεν συμφωνω πάντα, με το σκεπτικό της, λατρευω τις μεθόδους της.
Και αν και στο παρελθον την εκρινα αυστηρα, και στεγνά,
ευτυχώς συνεχίζει να είναι αυτό που είναι,
και να μου δίνει την αυρα της για να γίνομαι και γω καλύτερος ανθρωπος.
Οσο μπορώ, γιατί δεν μπορώ και πολύ..
Τσατίζομαι πολλες φορές μαζί της, απο το απενεχοποιημενο της παραδοχής, που μου τη σπαει αφόρητα,και με αφοπλήζει,μαλλον εχει βρει κόλπο.
Μέχρι η γνώμη της για την Τατιανα Στεφανίδου, που την θεωρει ο.κ. σ'αυτό που κάνει.(τελευταια κουβεντα).
Νευριάζω οταν δεν συμφωνούμε,γιατί ξερω οτι δεν θα την πεισω,(κι αυτη εμενα;

Παλιά, της ελεγα οτι την νιώθω σαν αδελφή.
Και ευτυχώς  με εβαζε στην θέση μου.
Καθώς αυτη ηταν μοναχοπαιδι, και εγω ειχα ηδη αδελφή.
Πόσο σοφή.
Φυσικά η αγαπη για την φίλη είναι αλλο πραμα.
Κια είναι δύσκολο, αλλα υπαρχει.
Για όσο.
Και αυτο το όσο μετραει.
Πολλα θελω να γραψω.
Τα ουζα όμως λένε άλλα.
(Ναι εγω, ουζα)
Μια απλη περιγραφή το σημερινό.
για μενα, και τις φίλες μου,
χωρίς εμενα.

6 σχόλια:

Coffeemug είπε...

Οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας στη ζωή. Τους επιλέξαμε. Σπάνιες οι τόσο μακρόχρονες φιλίες. Πολύτιμες. Κράτα τις σφιχτά. Καλά το λες. Κατόρθωμα. Καμιά φορά για το τίποτα και για μικροπαρεξηγήσεις και για τους άντρες ακόμα, είναι δυνατόν να σβήσουν τέτοιες σχέσεις. Και είναι κρίμα.

aremare είπε...

Νομίζω οτι τώρα πια,οχι μόνο το ξέρουμε,
αλλα το εκτιμούμε αυτό το δώρο ζωής,
όλες μας.

Ανώνυμος είπε...

Φιλία ...! Ανεκτίμητο περιουσιακό στοιχείο !

Κikitsa-Κικίτσα

fevis είπε...

Μεγάλη ιστορία οι κολλητές.. Τι θα κάναμε χωρίς αυτές ούτε μπορώ, ούτε θέλω να φανταστώ...:-)

Mamouli είπε...

Πολύ δύσκολο πράγμα οι φιλίες. Για τις πραγματικές μιλάω. Όταν τις βρεις, είσαι τυχερόα άνθρωπος και καλό είναι να τις κρατήσεις.

Εγώ, δυστυχώς, έχω δει και την ανάποδη μεριά της ᾽κολλητής᾽. 13 χρόνια στράφι για ένα γκόμενο. Πόνεσα πολύ, αλλά το ξεπέρασα και εκ των υστέρων λέω ότι τελικά ήμουνα τυχερή που αυτός ο άνθρωπος βγήκε από τη ζωή μου.

Πλέον είμαι πολύ πιο προσεκτική με τους ανθρώπους που αποφασίζω να αποκαλέσω ᾽φίλους᾽

STELIOS PENTARVANIS είπε...

οι φίλοι μας είναι ίσως πιο δυνατή σχέση και από την οικογένεια μας,τους επιλέξαμε και μας επέλεξαν μας ανήκουν και τους ανήκουμε.